Część 62

Ola

- „Tay! Zostaw go! Oszalałeś?” – chwyciłam go za ręce.

- „Nie oszalałem, jak mogłeś Zac?” – patrzył na brata.

- „Tay, spokojnie, przecież on nic złego nie zrobił.”

- „Nic złego nie… Nie no… Jak to nic złego nie…”

- „Kochanie, proszę Cię, Zac zawsze stał po Twojej stronie, walczy z tym i nic nie zrobił przeciwko Tobie.”

- „No to jest śmieszne!”

Wyrwał mi się i nie wiedziałam czy lecieć na pomoc Zac’owi czy starać się przytrzymać Tay’a. Ten drugi miotał się z rękami na głowie, coś krzyczał, odtrącał moje dłonie. Młody leżał na ziemi, krew poszła mu nosem, kurtka, którą przyniosłam leżała gdzieś obok. Wzrok Taylor’a miotał błyskawice na prawo i lewo, słyszałam strzępki wypowiadanych przez niego słów: ‘jak mogłeś’, ‘jesteśmy braćmi’, ‘ja tak Ci ufałem’, ‘czemu ona’… i tym podobne. Otrząsnęłam się, gdy Tay znowu podszedł do Zac’a targając go za koszulkę. Wbiegłam do domu, przerażonym wzrokiem odszukałam Ike’a, wybiegł za mną, za nim Nicole. Ona podeszła do Zac’a, Ike przytrzymał Taylor’a, a ja zupełnie nie wiedziałam, co mam robić. Zazwyczaj nie tracę zimnej krwi, ale tym razem…

- „Taylor, uspokój się do cholery! Co tu się stało?” – huknął Ike.

- „Dowiedział się.” – wyjaśniłam, ale zaraz tego pożałowałam, bo Tay wycedził przez zęby.

- „Dowiedział się? Jak to ‘dowiedział się’? To Wy o tym wiedzieliście?”

Spojrzałam jeszcze bardziej przerażona na Nikki, żadne z nas nie zaprzeczyło.

- „Fuck! To Wy wiecie, że mój brat z moją dziewczyną…”

- „Eeej, co z Twoją dziewczyną?” – spytałam zdziwiona.

- „No to Wy mi powiedzcie, co?” – krzyczał wzburzony.

- „No właśnie nic!” – starałam się mówić spokojnie, ale było to trudne. – „Tłumaczę Ci przecież! On to trzyma w sobie i walczy!”

- „Ola, daj spokój.” – w końcu odezwał się Zac. Przyjmował wszystko na klatę i nawet się nie bronił.

- „Ale dlaczego Zac? Sam powiedziałeś, że tak się po prostu stało, czasem tak bywa. Domyśliłam się i odsunęłam, żeby…”

- „Aha!” – Tay chyba sobie coś przypomniał, wyrwał się Ike’owi, ale już nie startował do Młodego, chodził tylko w kółko z dłonią na czole. – „To dlatego myślałem, że się posprzeczaliście przed naszą podróżą do Afryki, to dlatego Zac nie chciał rozmawiać na temat, co go gryzie, świetnie, to dlatego tak mówił o Tobie, gdy…” – przerwał spoglądając na siedzącego już Zac’a – „Byłem pijany w sztok, ale co nieco pamiętam. A rano wpadłeś do mnie do pokoju niby z tabletką na kaca, a tak naprawdę chciałeś się upewnić czy nie powiedziałeś za dużo. Fantastycznie! Świetnie!”

Tutaj ja nie wiedziałam, o co chodzi, o czym oni rozmawiali, gdy się spili, ale że Nikki spuściła głowę, to podejrzewałam, że może mieć jakieś wiadomości na ten temat. Ale nie to było teraz ważne.

- „Tay…” – podeszłam do niego, ale z tej złości wcale nie chciał mnie przytulić – „Nie powinieneś go za to bić. To Twój brat i…”

- „Mój brat? Mój brat? Brat by mi tego nie zrobił!”

- „Jezu, Tay! Czego nie zrobił?” – wtrącił Ike – „Odbił Ci dziewczynę? Próbował? Zrobił coś za Twoimi plecami? Uspokój się wreszcie i zrozum, że mimo tego, co czuje nie zrobił nic przeciwko Tobie, przeciwko Wam, a nawet bardzo Wam kibicuje. Jesteś niesprawiedliwy.”

- „Wiecie co? Nie zamierzam tego słuchać.” – to mówiąc odwrócił się na pięcie i odszedł, zdążyłam jeszcze szepnąć ‘Tay’ choć byłam pewna, że krzyknęłam.

Tay

Faktycznie bracia mieli rację, zatańczyła pięknie i można było zrobić taki teledysk. Gdzieś mi zniknęła, odnalazłem ją na dworze. Siedzieli z Młodym pogrążeni w rozmowie. Żadne nie zwróciło na mnie uwagi. Chciałem ich nastraszyć, ale zatrzymałem się w pół kroku. Ola przeprasza Zac’a za coś, co trwa od ‘tamtego czasu’… Jakiego czasu? Po kolejnym zdaniu zmroziło mnie i nie mogłem uwierzyć w to, co słyszę. Nie może zaproponować Młodemu nic więcej niż przyjaźń? To znaczy, że on coś chce więcej? Od Oli? Od mojej Oli? I jeszcze ma czelność mówić, że lepiej, żebym się nie dowiedział?

- „Za późno!” – podskoczyli oboje. Udało mi się ich nastraszyć, ale już wtedy całkiem o tym nie myślałem. W ogóle nie myślałem. Przywaliłem bratu z pięści, aż się przewrócił. Ola próbowała coś tłumaczyć, pojawili się Ike i Nicole, ale byłem w takim szale, że nie bardzo rozumiałem, nie chciałem rozumieć. Poszedłem w końcu do swojego pokoju, wziąłem papierosa i zwróciłem się w stronę studia. Nawet nie byłem w stanie usiąść, łaziłem tylko w tę i z powrotem. Widziałem, że z Zackiem dzieje się coś dziwnego, że jest nieskoncentrowany, że tak reaguje, ale w życiu nie podejrzewałbym, że on się kocha w Oli. Dobrze się krył smarkacz. Bardzo dobrze.

Ola

Po chwili zostałam przytulona przez Polę. Szepnęła mi na ucho, żebym dała Tay’owi chwilę na przetrawienie, niech sam się uspokoi. Ike pomógł wstać Młodemu, bo trochę był zamroczony i kręciło mu się w głowie. Żeby nie robić niepotrzebnych sensacji na imprezie weszliśmy z ogrodu do pokoju Zac’a, Nikki poszła z nim do łazienki zobaczyć, co z nosem, my we trójkę zostaliśmy w pokoju.

- „Nie płacz Oleńko.” – Pola objęła mnie ramieniem i dopiero wtedy poczułam, że łzy mi lecą.

- „To wszystko moja wina.”

- „Nie Twoja, tłumaczyłem Ci przecież.” – Zac stał w progu łazienki.

- „Jak się czujesz?” – wychlipałam.

- „Trochę boli.”

- „Przepraszam. Bardzo Cię przepraszam.”

- „Ola, uspokój się. To nie była Twoja wina. Nie wiedzieliśmy, że on tam stoi.”

- „Prędzej czy później i tak by się dowiedział.” – Ike dodał swoje trzy grosze – „To było nieuniknione.”

- „Ale nie w taki sposób, usłyszał kawałek i sobie dopowiedział.” – pociągałam nosem.

- „Słuchajcie, zostawicie nas jeszcze na chwilę? Chyba musimy dokończyć tę rozmowę. Ola?”

Skinęłam głową, też uważałam, że trzeba wyjaśnić wszystko do końca.

Pola

Wyszliśmy do ogrodu, przez szybę widziałam tylko jak Ola z Młodym rozmawiają nie patrząc nawet na siebie. Typowe dla takiej sytuacji. Nikki wtuliła się w swojego chłopaka, a ja zastanawiałam się czy nie odnaleźć Taylor’a.

- „Ale się porobiło!” – rzekła Nicole – „Pola, może poszłabyś do Tay’a, hmm? Podejrzewam, że nie będzie chciał słuchać ani Oli ani Zac’a.”

- „Właśnie o tym myślałam. Gdzie on może być?”

- „Sprawdź studio.” – rzekł Ike.

- „Nie mówcie nic Oli, ściemnijcie coś.” – powiedziałam i pobiegłam w stronę studia. Bingo!

Zauważył mnie dopiero, gdy się odezwałam.

- „Pola?”

- „Nie. Duch Święty.”

- „Jak ja mogłem być taki ślepy? Nie zauważyć? Jeszcze radziłem się Zac’a, podpytywałem, nawet wysyłałem go z Olą na imprezy. Zdrajca!”

- „Tay, nie rozumiesz, że on tego nie chciał? Czy zrobił coś kiedykolwiek, żeby odbić Ci Olę? Nie! Więc nie przesadzaj. I nie powinieneś go bić. Nie tędy droga.”

- „Ja przesadzam, ja przesadzam? Mam wierzyć, że oni… że oni nic…” – teraz ja wybałuszyłam oczy.

- „Oczywiście Taylor! Wątpisz w to?” – spojrzałam na niego uważnie.

- „No może i nie, ale…”

- „Może? Może?”

- „Pola, ja naprawdę mam teraz mętlik w głowie, sam nie wiem, co jest prawdą, co nie i o co w tym wszystkim chodzi. Ola Cię przysłała?”

- „Ona nie wie, że z Tobą rozmawiam. I będę już wracać, bo widzę, że jeszcze nie ochłonąłeś. Tylko nie wyżywaj się na niej, bo ją zranisz. A ona jest bardzo za Tobą.”

To mówiąc odwróciłam się na pięcie i dołączyłam do tych stojących na dworze.

- „No i?” – spytała Nikki, machnęłam ręką.

- „Zły, wzburzony, nie wiem czy coś do niego dotarło. Boję się, że poza Młodym oberwie Ola, a ona naprawdę na to nie zasługuje.”