Część 63

Ola

Zostaliśmy sami, Zac usiadł obok na łóżku, ja podkuliłam nogi, oplotłam je rękoma, brodę oparłam na kolanach. Patrzyliśmy przed siebie i milczeliśmy. W końcu w tym samym momencie zwróciliśmy się do siebie po imieniu. Kątem oka dostrzegłam lekki uśmiech u niego, ja miałam taki sam.

- „Nie wiem w sumie…” – zaczęłam.

- „Słuchaj, ja…” – Zac w tym samym momencie. Przerwaliśmy.

- „Teraz, to już się wybiłem z rytmu.” – westchnął i kontynuował – „To wracając do tematu. Ja tego nie planowałem, nie zrobiłem specjalnie, tak po prostu wyszło. I jeśli ktokolwiek jest winny, to ja. Ty nie masz za co przepraszać.”

- „No dobra, niech będzie. Ale, ale… Boże… Co za kłopotliwa sytuacja…”

- „Wiem. Powinniśmy już dawno porozmawiać.”

- „Tak, tak…” – zacięłam się – „Ale Młody, jak to teraz będzie wyglądać? Ja Cię bardzo polubiłam. Ale nie chcę, żebyś... Bo ja i Tay… My… To znaczy…” – sama nie wiedziałam, co mówię.

- „Ola, spokojnie, nie stresuj się tak. Wal prosto z mostu. Albo może ja?”

- „Nie. Ja. No bo…” – wzięłam głęboki oddech – „Ja naprawdę bardzo Cię polubiłam, świetnie mi się z Tobą gada czy tańczy czy spędza czas na wygłupach. Mam z Tobą taki kontakt jak z Pawłem, rozumiesz? Nie zauważyłam, co się dzieje, zawsze byłam spontaniczna, myślałam, że po prostu się kumplujemy, a patrząc wstecz wiem, że wiele razy sprawiałam Ci przykrość. Ale nieświadomie. Niechcący.”

Zac milczał, spytałam więc:

- „Czy Tobie też tak trudno o tym mówić?”

- „Bardziej niż Tobie.”

- „Aha.” – znowu chwila milczenia.

- „No i ja Ciebie polubiłem, a nawet…”

- „Zac, proszę…” – przeraziłam się, co chciał powiedzieć.

- „Daj mi skończyć. A nawet bardzo. Starałem się radzić z tym ‘bardzo’, ale średnio mi wychodziło. Ucieszyłem się, że nie poleciałaś z nami do Afryki, wybacz. Tam jakoś się oderwałem, myślałem, że mi przeszło. Ale…” – potarł rękoma uda – „…chyba jednak nie.”

- „Naprawdę nie wiedziałam, jak się wykręcić z tego ‘Broken Angel’. A teraz Ty przez mój taniec masz rozbity nos.”

- „Nie szkodzi. Tay, to raptus, przejdzie mu. Za jakiś czas. A Ty… Byłaś świetna.”

- „Dzięki. Ale, co teraz będzie Młody? Ja zupełnie nie wiem jak mam się zachowywać?”

- „Normalnie Ola, ja sobie poradzę.”

- „Normalnie, to ja Ci często wisiałam na szyi. Takie ‘normalnie’?”

- „Może jeszcze nie teraz, ale za jakiś czas na pewno. I to nie ze względu na mnie, a na Taylor’a.” – nie zrozumiałam.

- „No wyobraź sobie, że Tay widzi jak mi wisisz na szyi.”

- „O Panie!” – wystraszyłam się, ale spojrzeliśmy na siebie, każde kątem oka i wybuchliśmy śmiechem, trwało to chwilę, po czym dodałam – „Ale Młody, tu nie poinno chodzić o Tay’a tylko o Ciebie. Ja nie chcę sprawiać, że Tobie… że Ty… że… pomyślisz, że…”

- „Nie. Ola. Kurczę, no nie pomyślę. Wiem, że jesteś z Tay’em, o to się nie martw. Jakbym myślał inaczej, to robiłbym inaczej. A nie robiłem nic. I nie zrobię. I nie miałem nadziei, no może raz czy dwa.” – zmarszczyłam czoło.

- „Jak to? Kiedy?”

- „Nieważne.”

- „Ale ja coś zrobiłam? Coś, co odczytałeś nie tak?”

- „Nie, nie.”

Zac

No przecież nie powiem jej, że miałem nadzieję, że zezłości się na Tay’a o to, że nie powiedział jej o zespole albo że ucieszyłem się z artykułu o ratowaniu jej z tłumu i marzyłem, żeby to była prawda albo że miałem z nią sny w roli głównej albo…

- „Zac?”

- „Co? Sorry, zamyśliłem się.”

- „Właśnie widzę. To co teraz? Ja wiem, Ty wiesz, że ja wiem, Tay wie i wie o tym, że jedyny nie wiedział. Co teraz?”

- „Wszyscy musimy sobie z tą wiedzą poradzić.”

- „Ale jak Wy będziecie teraz się dogadywać w studio jak Tay będzie rzucał w Ciebie piorunami?”

- „Ulotnię się na jakiś czas.”

- „Słucham? Znowu?”

- „Tak. Tylko proszę nie mów nic nikomu.”

- „Skoro sobie życzysz… Boże, wszystko przeze mnie. Gdybym się nie zapoznała z Tay’em, to nie byłoby tego całego galimatiasu.”

- „Co Ty bredzisz Ola? Przecież widać, że Wy jesteście dla siebie stworzeni.”

- „Wiesz co? Jesteś super! Podziwiam Cię, że mówisz takie rzeczy bez zająknięcia.”

- „Bo taka prawda Piękna, taka prawda.”

- „Dziękuję.”

Odważyła się położyć rękę na moim ramieniu, niewiele myśląc odwróciłem się szybko mocno ją przytulając. Nie mogłem się opanować. Bo może to ostatni taki gest między nami? Teraz Ola zastanowi się dwa razy zanim cokolwiek uczyni w moją stronę.

Tay

‘Ubiję smarkacza, ubiję!’ Miałem chęć poprawić mu jeszcze z drugiej strony. A tak się cieszyłem, że moja dziewczyna ma dobry kontakt z moim bratem. Niby mieli rację, że nic nie zrobił, nie próbował jej odbić, ale przecież zdarzało się, że byli gdzieś sami, cholera wie, co wtedy się działo. ‘Czy Ty całkiem upadłeś na głowę idioto?’ Przecież Ola by… Nie… Ola by nie mogła. Pola ma rację, że to nie jej wina, ale jak pomyślę, że Zac czuje do mojej dziewczyny to samo, co ja, to aż mnie skręca. To jest moja dziewczyna. Moja i nie pozwolę jej sobie odebrać. A już na pewno nie temu smarkaczowi. Pewnie teraz jest jej przykro i smutno, a ja przecież obiecałem jej wsparcie w trudnych chwilach. To on się w niej kocha, nie ona w nim. Nawet się nie zorientowałem, że skierowałem swoje kroki w stronę domu. Ike, Nikki i Pola stali cały czas w ogrodzie rozmawiając. Zwrócili się w moją stronę.

- „Już? Przeszło?” – spytał Ike ze złą miną.

- „Daruj sobie Ike. Gdzie Ola?”

- „Rozmawiają z Młodym.” – jedynie Pola odważyła się powiedzieć prawdę. Spojrzałem przez okno do pokoju Zac’a i bezwiednie moje dłonie zacisnęły się w pięści.

- „Chyba obściskują, a nie rozmawiają!”

Ike powstrzymał mnie przed wparowaniem do pokoju i rzuceniem się na niego, Pola coś tłumaczyła, ja jej nie słuchałem, a na to nie mogłem już patrzeć, bo tysiące myśli przelatywały mi przez głowę. Jak on ją jeszcze raz dotknie, to wybiję mu zęby i tyle będzie z jego ślicznej buźki.

- „Przekażcie Oli, że czekam u siebie.”

Ola

Co za koszmarna sytuacja. Szłam z jakimś paskudnym poczuciem winy, że gdyby nie ja, to bracia by się ze sobą nie pokłócili. Weszłam do pokoju Tay’a od korytarza i zatrzymałam się przy drzwiach, on właśnie wychodził z łazienki. Stałam jak sierotka nie wiedząc, co zrobić czy powiedzieć. Tay podszedł do mnie w taki sposób, że w pierwszej chwili miałam wrażenie, że i mnie uderzy, ale po prostu przytulił się mocno opierając brodę na moim ramieniu. Prawie nie mogłam oddychać. Staliśmy tak dłuższą chwilę.

- „Jesteś moja, prawda?” – spytał cicho uwalniając mnie nieco z potrzasku.

- „Pewnie, że Twoja głuptasie! I mam nadzieję, że ani przez sekundę w to nie wątpiłeś?”