Część 54

Ola

Chłopaki dolecieli do Afryki bezpiecznie, ale z opóźnieniem i prosto z lotniska pojechali na spotkanie. Nadszedł dzień imprezy. Gabi biegała podjarana od samego rana. We cztery z nią, mamą i dziewczyną Adriana – Agatką, robiłyśmy kanapki.

- „Nie tak dawno szykowałyśmy jedzenie na Twoją osiemnastkę.” – powiedziała mama.

- „Prawda! Nie wiem, kiedy to minęło.” – pokręciłam głową – „No i wreszcie poznam Twojego Bartusia siostrzyczko.”

- „No! Cieszę się, że wraca, ale z kolei my zaraz wyjeżdżamy.”

- „Będzie dobrze, ja się nie będę widziała z niebieskookim miesiąc.”

- „Z kim?” – Gabi z mamą wytrzeszczyły oczy.

- „Nazywamy go tak po polsku z Polą, żeby nie słyszał, kiedy o nim mówimy.”

- „Cwaniaczki!” – mama się uśmiała, a ja wyszczerzyłam porozumiewawczo.

- „Ojej! Olcia!” – Gabi podskoczyła na krześle, wstając mało go nie przewróciła i pobiegła po coś, wróciła chowając ręce za sobą. – „Zapomniałabym spakować tego.” – wyciągnęła przed siebie moje buty do tańca. Obracałam w rękach żółty pantofelek z kauczukową nakładką na obcas, żeby się nie ślizgać na parkiecie.

- „Jeeej, zupełnie o tym nie pomyślałam. To znaczy, że pożyczysz mi na trochę swojego partnera?”

- „No pewnie! Aduś już coś tam przygotował z myślą o Tobie.”

- „Nie mów do mnie Aduś!” – brat odkrzyknął z pokoju, na co odezwała się Agatka:

- „A ja mogę?” – puściła do nas oczko.

- „Ty, to co innego.” – odkrzyknął, więc wszystkie spojrzałyśmy na siebie znacząco chichocząc cichutko.

W końcu zapakowani pod sam dach pojechaliśmy na salę. Niedługo po nas przyjechał chłopak Gabi, żeby pomóc, a jej aż oczy rozbłysły. Przedstawiła mi Bartusia, ale krępowała się z nim witać, więc zmyłyśmy się z mamą do kanciapki pochować jedzenie. Mikołaj również przed czasem, za to Igor się jak zwykle spóźnił. Maluchy chciały odtańczyć poloneza na początek, poprosili mnie o prowadzenie. Stali w dwóch pierwszych parach ze swoimi połówkami, za nimi ja z Mikołajem i mikrofonem, za nami Igor z mamą. Mówiłam kto w lewo, kto na prawo, oczy mi tylko latały na wszystkie strony. Kumpel Adriana wszystko filmował. Łączymy się w czwórki, obok mnie Igor, spojrzałam na niego, uśmiechnął się. Pewnie jemu też przypomniały się nasze wspólne imprezy. Zakończyliśmy, bliźniaki rzuciły się na mnie dziękując, mama pojechała do domu i zaczęliśmy prawdziwą zabawę. Brat chciał ze mną zatańczyć i zrugał za to, że jeszcze nie mam butów na sobie. Gdy je założyłam, aż łza smutku pojawiła się w moim oku. Ale nie! Przecież dzisiaj będę miała okazję z nich korzystać. Adrian poprowadził świetną cha-chę, widziałam, że zrobił duże postępy przez te pół roku. Mikołaj też często wyciągał mnie do tańca mówiąc, że to dlatego, żeby uprzedzić Igora. Ale ten jakoś się do tego nie palił, więc uff… Tańczył z Gabi, rozmawiał z innymi. Wielu z gości, to zawodowi tancerze, więc tematy były wspólne. Siedziałam popijając drinka, gdy Adrian zadedykował piosenkę dla siostry. Byłam przekonana, że dla Gabrysi, ale gdy poleciały pierwsze dźwięki wrzasnęłam i pobiegłam na środek. „Can’t stop.” Braciszek znalazł się przy mnie z kamerą. „Honey, can you hear that? It’s from my bro to me. Miss you!” Przesłałam całusa dłonią i tańczyłam. Po tym utworze sprawdziłam mój amerykański telefon. Tay dzwonił sześć razy. Zazdrośnik jeden. Puściłam sygnał, momentalnie oddzwonił, wymknęłam się do kanciapki.

- „Hej kochanie!”

- „No hej, jak impreza? Jak się bawisz?”

- „Suuuper! Tańczymy sobie nasze stare układy z maluchami i miałam niespodziankę.”

- „A jaką?”

- „Adi puścił Waszą piosenkę.” – Tay parsknął śmiechem.

- „No to nieźle. Którą?”

- „Zobaczysz na filmie.”

- „A jak Igor?” – tylko czekałam, kiedy o to spyta.

- „Spoko, nie musisz się martwić. Nie tańczę z nim.”

- „Chciałbym być tam z Tobą.”

- „Ja też chciałabym, żebyś tu był.” – na tym zdaniu do kanciapki zajrzał Igor.

- „Olu, Gabi Cię prosi, jakaś pilna sprawa.”

- „Już idę.” – rzekłam po polsku, a po angielsku dodałam – „Muszę kończyć. Pogadamy na Skype jutro, jak odeśpię, ok? U Ciebie w porządku?”

- „Tak, wszystko ok. Daj znać jutro. Brakuje mi Ciebie.”

- „Ja też tęsknię, bardzo! Całuję! Pa!”

- „Pa.”

Odwróciłam się, Igor stał w tym samym miejscu oparty o ścianę patrząc na mnie przenikliwie.

- „Podsłuchiwałeś.” – stwierdziłam z wyrzutem.

- „Nie. Czekałem, aż skończysz. Chciałem Cię o coś spytać, ale chyba znam już odpowiedź.”

- „Nie rozumiem.” – zmarszczyłam brwi, a Igor wskazał mój telefon.

- „Jesteś tam szczęśliwa, prawda?” – spytał, a moją twarz rozjaśnił uśmiech.

- „Jestem, jestem…”

- „Wiem, że nie powinienem o to pytać, ale czy…”

- „To nie pytaj. Sama Ci powiem. Spotykam się z kimś i jestem… hmm… tak, jestem szczęśliwa.”

- „Wiedziałem. I cieszę się. Dzięki temu normalnie rozmawiamy.” – zmieniłam wyraz twarzy.

- „Ale nie wracajmy już do tego, nie chcę na ten temat rozmawiać, teraz jest ok. A Ty? Też nie powinnam pytać.”

- „Aktualnie nie. Ostatnio nie wyszło, teraz przerwa.”

- „Przykro mi.”

- „Nieważne. Ale do tańca nie dasz się poprosić?” – zrobił minę niewiniątka, która zawsze na mnie działała, uszy uniosły się do góry, roześmiałam się.

- „Co za dużo, to nie zdrowo. Chyba Gabi mnie wołała.”

- „Tak, tak.” – otworzył drzwi przepuszczając mnie przodem i poszłam do siostry.

Potrzebowała mnie do tańca grupowego: dziewczyny kontra faceci w ‘Summer nights’ z Grease. Igor znalazł się po przeciwnej stronie. Wiedziałam, że na koniec wszyscy się parują, przeczuwałam na kogo wypadnę.

Igor

Wiedziałem, że coś się kryje za zmianą w jej zachowaniu. Słusznie podejrzewałem faceta. Pamiętałem też, że spotykała się z kimś w Polsce, ale coś nie zaskoczyło, a teraz była inna. Szczęśliwa. I to nie ze mną. Sam schrzaniłem związek z najfajniejszą i najładniejszą dziewczyną, jaką znałem. Uważałem to za największy błąd mojego życia. Człowiek młody, głupi, na dodatek pijany i nie liczy się z konsekwencjami popełnionych głupot. Do tej pory pewnie bylibyśmy razem. Dogadywaliśmy się świetnie. Co prawda,to ona dominowała, ale taki miała charakter. Ciekawe, jak ten gość to znosi? Poczułem ukłucie zazdrości choć przecież nie powinienem. Ola była dla mnie bardzo ważna i coś z tej ważności pozostało. Była ze mną szczęśliwa, podkreślała to nie raz. Dzieliliśmy wspólną pasję, jaką jest taniec, a teraz? Nawet nie mogę z nią zatańczyć zwykłego weselnego disco polo. Wypiłem dwa shoty czyściochy i dołączyłem na parkiet. Ola zauważyła mnie po chwili. Na solo taniec marne szanse, ale co innego grupowo.

Ola

Zbliżał się moment połączenia par. Niezmiernie się zdziwiłam, gdy Gabi sprytnie chwyciła Igora mi zostawiając braciszka. Spojrzałam się z wdzięcznością na co puściła mi oko. Nie wiadomo kiedy wybiła północ. Mikołaj pomógł mi ze świeczkami, Agatka i Bartuś trzymali torty, ja walnęłam przemowę z prośbą, żeby mocno nie tłuc maluchów po tyłkach. Jednak bez tego się nie obyło. Sama chwytałam pas kilka razy i leciutko uderzałam, żeby się nie zwijali potem cały dzień z bólu jak ja pięć lat temu. Nastąpiło rozdawanie prezentów. Cały czas ktoś biegał z kamerą. Nadeszła moja kolej. Podałam maluchom koperty. Gabrysia zaczęła piszczeć, skakać i krzyczeć ‘lecę do Stanów, lecę do Stanów’, Adrian miał minę, jakby nie dowierzał, spojrzał na mnie pytając ‘serio, siostra?’.

- „No serio, serio. Na razie macie kupon, potem kupię bilety, jak ustalimy termin.”

- „Jesteś niesamowita.” – Adi dalej nie mógł uwierzyć, Gabi wisiała mi na szyi.

Usiedliśmy przy stoliku, znowu polały się drinki. Piliśmy sporo, ale wszystko traciliśmy w tańcu. Maluchy chciały wiedzieć koniecznie, co i jak z tymi biletami i już wymyślali, kiedy mnie odwiedzą. Powiedziałam, że o tym pogadamy jutro albo w Krakowie, że teraz wracamy do zabawy. Poleciały kubańskie rytmy. Od razu przypomniała mi się wycieczka z Tay’em, a potem kubańska salsa z Igorem na treningach. Nie wiem, czemu, samo tak jakoś. Znowu taniec zaczynał się grupowo, a kończyć miał w parach. Mikołaja się w salsie nie spodziewałam, zerknęłam na Igora, on na mnie pytająco. Kiwnęłam głową, zaruszał uszami ze zdziwienia. Pzeczuwałam, że nie będzie to dobry pomysł. Całe szczęście luźne trzymanie, ale jednak Tay miał rację, wspomnienia wróciły… Parkiet, sala z lustrami, buty do tańca, krzyki trenera ‘skup się Jabłońska’, ‘rama Krajewski’, zapach jego perfum, to jak się złościliśmy, gdy coś nie wychodziło, jak zwalaliśmy winę na siebie, jak rzucaliśmy w siebie ręcznikami z wściekłością, po czym zaczynaliśmy się całować jak szaleni. Odpłynęłam myślami w dal, byłam nieskoncentrowana.

- „Skup się Jabłońska!” – krzyknął Igor jakby czytając mi w myślach. ‘Skup się’? Mam się skupić? Przecież jestem w swoim żywiole.

- „Głowa Krajewski!” – odkrzyknęłam i dałam się ponieść salsie.

Większość pamiętaliśmy, parę razy jednak zdarzyła się wpadka. Nie czułam, że minęły dwa lata od naszego ostatniego treningu.