Część 61

Tay

- „Ale ja nie miałam w Polsce, Tay. Nie miałam.” – teraz ja patrzyłem na nią szeroko otwartymi oczami.

- „Jak to nie miałaś?” – podniosłem się na łokciach, Ola oparła się o zagłówek łóżka, zamyśliła się. – „Ola, no!”

- „Czekaj, liczę.” – po chwili dodała – „Masz rację, powinnam mieć w Polsce, nie miałam, ale nie ma powodu do obaw. Zawsze przecież uważamy, nie było żadnego ‘wypadku’, a takie rzeczy się zdarzają, wiesz, zmiana klimatu, podróż, stres, emocje… To może powodować opóźnienie.” – próbowała mnie przekonać, ale samą siebie chyba też. Zupełnie nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Wystraszyłem się, ale z drugiej strony nie chciałem pokazywać, że się boję, musiała wiedzieć, że ma we mnie oparcie.

- „Aha. Skoro tak mówisz.” – usiadłem obok i objąłem ją ramieniem.

Ola

Jak ja mogłam o tym zapomnieć? Po powrocie do Stanów rzuciłam się w wir zajęć na uczelni i w pracy, nie myślałam o miesiączce. Opóźniała mi się już trzy tygodnie, ale jak przylatywałam tutaj w marcu też tak miałam zanim organizm mi się przyzwyczaił, potem wszystko wróciło do normy. Powiedziałam o tym Tay’owi. Nie chciałam, żeby myślał, że coś jest nie tak albo co gorsze, że chciałam ‘złapać go na dziecko’. Nie ma takiej możliwości, żebym była w ciąży, nie mogłam być przecież w tym niewielkim odsetku, o którym piszą przy działaniu kondomów. Nie chciałam popadać w paranoję, byłam twarda chociaż ziarenko niepokoju zasiało się w mojej głowie. Tay chyba bardziej się wystraszył.

- „Nie martw się kochanie.” – powiedziałam – „Na pewno niedługo wszystko wróci do normy. A teraz chodźmy spać.”

- „Nie martwię się. Tylko pochwal się jak Ci wróci.”

- „Dobrze, dobrze.”

Pierwszą myślą po przebudzeniu była ta sama, co przed zaśnięciem. Ale odsunęłam ją daleko od siebie zamierzając świetnie się bawić na urodzinach Młodego. Przecież tak się czasem zdarza, prawda? Mnie się już raz przytrafiło, więc pewnie tym razem jest tak samo. Po południu menadżer chłopaków zarządził szybkie spotkanie w Cleveland odnośnie kilku koncertów, co oczywiście było ustalone, żeby wywieźć Zac’a z rezydencji. Za nimi pojechałam autem Tay’a do domu ciotki przywieźć prowiant, który robili Pola z Pawłem i Jessicą. Wróciliśmy we czwórkę, mieliśmy jeszcze pomóc Pani Hanson, a dopiero potem się szykować. O dziwo pojawił się tata chłopaków twierdząc, że nie jest jeszcze tak zimno i on zajmie się grillem. Nikki przyniosła kamerę Młodego, żeby mu potem pokazać jak czyniliśmy przygotowania. Paweł nawet filmował, gdy malowałyśmy się w pokoju Ike’a. Młodsze rodzeństwo chciało udekorować salon, zawisły więc balony, serpentyny, a każdy z nas dostał trąbkę papierową do gwizdania. W końcu zaczęli się zjeżdżać goście, pomogłyśmy ustawić jedzenie na stole, Paweł zajął się muzyką na zmianę z kamerą i czekaliśmy, aż przyjadą chłopaki. Dostałam smsa od Taylor’a, że za 10 min będą. Pogasiliśmy światła, wyłączyliśmy muzykę, siedzieliśmy jak mysze pod miotłą. Usłyszeliśmy warkot silnika, po nim Tay z Ike’m wpadli do salonu mówiąc, że Zac parkuje. Tay dał mi buziaka i kucnął obok lapiąc za rękę.

Zac

Menadżer nie dał nam odpocząć po powrocie, zwołał zebranie, żeby ustalić kilka koncertów jeszcze w październiku. Spędziliśmy w Clev kilka godzin. Zaparkowałem, wszedłem do domu kierując się do swojego pokoju, ale było jakoś dziwnie cicho. Przed chwilą przecież weszli tu Tay i Ike, doprawdy dziwne. Zmieniłem jednak plany idąc do kuchni, żeby wziąć piwo z lodówki, chciałem pogadać z chłopakami jeszcze o tych koncertach. Mało zawału nie dostałem zamykając lodówkę, bo gdy się odwróciłem w jadalni zapaliło się światło i tłum ludzi krzyknął ‘surprise’. Piwo wypadło mi z ręki tocząc się po podłodze. Dobrze, że była to puszka. Usłyszałem jakieś gwizdy, trąbki, brawa i podekscytowane głosy. Pierwszą osobą, która do mnie podeszła był Tay, pociągnął za ramię na środek, tam wszyscy przekrzykiwali się, po czym zaczęli śpiewać ‘Happy Birthday’. Podejrzewałem, czyja to może być sprawka, spojrzałem na mamę, ale pokiwała głową w swoje lewo, gdzie stały Ola z Polą. Ta pierwsza uśmiechała się promiennie patrząc w moją stronę. Zrobiło się głośno, ciasno, co chwilę podchodzili ludzie składając życzenia, Tay już stał przy mnie rozglądając się za Olą, ale powiedział, że najwyżej złożą życzenia oddzielnie. Tak też się stało, któraś z kolei podeszła Ola, po prostu wyrosła nagle przede mną z pudełkiem w rękach. Przełknąłem ślinę i jakoś przestali mnie interesować inni, tylko ona i to, co chciała mi powiedzieć.

- „No to Przystojniaku… Życzę Ci dużo weny twórczej, szczęścia…” – nie mogłem skupić się na tym, co mówiła. Widziałem, że ruszała ustami, ale słów nie słyszałem. Otrząsnąłem się. – „…ale przede wszystkim…” – przyciszyła głos, schyliłem się, żeby usłyszeć, ale objęła mnie za szyję i dokończyła wywód na ucho – „…przede wszystkim poznania jakiejś fajnej dziewczyny, która bez pamięci zawróci Ci w głowie.” Pocałowała mnie trzy razy w policzki mówiąc, że to tak po polsku, po czym podała mi prezent i puszczając oko dodała:

- „Mam nadzieję, że Ci się spodoba. Nie trzeba prasować.”

I tyle ją widziałem, zniknęła gdzieś w tłumie, teraz stał przede mną Paweł z dziewczyną. Ja jednak zastanawiałem się tylko nad tym czy jej życzenia były związane z tym, że się domyśla i nie miałem pojęcia, co mówi Paweł.

Tay

- „Znowu to samo? Ile razy będę Cię jeszcze ratował?” – podbiegłem do niej z kubkiem wody, spojrzała się z wdzięcznością. Wziąłem ją za rękę i poprowadziłem do kuchni.

- „Już mi lepiej. Dziękuję mój wybawco!” – powiedziała całując mnie w policzek. Już chciała wracać, ale zatrzymałem ją w miejscu.

- „Może nie pij piwa, co?”

- „Czemu niby? Dzisiaj mam chęć akurat na piwo.”

- „Ola, no wiesz czemu.” – podrapałem się po głowie, za nic nie chciałem pokazać jak wielkie wczorajsza wiadomość zrobiła na mnie wrażenie. Bałem się. Ola przewróciła oczami, postukała się w czoło i zaciągnęła mnie na parkiet.

Ola

Wróciliśmy do zabawy, nawet niebieskooki dał się namówić na kilka ostrzejszych tańców. Napatoczył się Zac z kolegą, klepnął Tay’a w ramię i powiedział:

- „Dzięki brat! To pewnie Twoja sprawka z tą imprezą.”

- „Mój był tylko pomysł, natrudziły się Ola z mamą i Polą.”

- „I Pawłem.” – dodałam.

- „Dzięki Piękna.” – Zac uściskał mnie mocno, ale krótko, potem uściskał Polę, a my wymieniłyśmy się spojrzeniami. Tay zatrzymał Zac’a w miejscu.

- „Ale, ale! Mamy jeszcze jedną niespodziankę. A właściwie Ola ma.”

Zamarłam. Przecież na śmierć zapomniałam, że miałam dzisiaj od południa kuleć na nogę. Chciałam powstrzymać Taylor’a szukając wzrokiem pomocy u Nicole, ale rozłożyła tylko ręce, że chyba teraz już za późno. Tay poprosił o zrobienie miejsca, mnie o przygotowanie się, dał mi całusa, podszedł do komputera. Ustawił piosenkę, rzucił ‘gotowa?’ Nie pozostało mi nic innego jak skinąć głową. Tay zapowiedział niespodziankę dla Zac’a jako dodatek do prezentu. Jako że w tańcu byłam perfekcjonistką, to dałam z siebie wszystko.

Zac

Pomyślałem, że śnię, że to się nie dzieje naprawdę. Czy to był jej pomysł? Zatańczyć? Dla mnie? W miarę jak tańczyła moje serce zaczęło galopować. Przecież już sobie poradziłem, poradziłem sobie do cholery! Nawet nie zauważyłem, gdy moje dłonie zacisnęły się w pięści. Zamiast podziękować po skończonym pokazie, po prostu wymknąłem się na dwór.

Ola

Nie wiedziałam, co ze sobą zrobić, ludzie podchodzili mi gratulować, ściskali, Pani Hanson była w szoku, natomiast Pan Hanson kiwał z aprobatą głową. Kątem oka zdążyłam zauważyć, że Zac wyszedł na zewnątrz. Uwolniłam się od gości, chwyciłam swoją i Zaca skórę i wyszłam do ogrodu. Siedział na schodach paląc papierosa. Zrobiło mi się go żal. Podeszłam narzucając mu kurtkę na ramiona.

- „Przeziębisz się.” – rzuciłam.

- „Dzięki.” – rzekł nie patrząc na mnie.

- „Przepraszam Młody. To był pomysł Taylor’a, zupełnie nie wiedziałam jak się z tego wywinąć. Przepraszam.” – szykowałam się do odwrotu, gdy chwycił moją dłoń spoczywającą na jego ramieniu, ale dalej się nie odwrócił.

- „Wiesz, prawda?” – nie musiałam pytać, o co mu chodzi, nie odeszłam, nie cofnęłam dłoni.

- „Wiem.”

- „Siądziesz na chwilę?” – bez słowa zajęłam miejsce obok.

- „Skąd wiesz?” – zadawał pytania patrząc przed siebie.

- „Domyśliłam się.”

- „Kiedy?”

- „Wtedy, co się pokłóciliśmy. Dlatego nie chciałam tego tańczyć. Ale co ja miałam mu powiedzieć Zac?”

- „Nie chodzi o taniec.”

- „Wiem…” – nie przypuszczałam, że jednak dojdzie do takiej konfrontacji między nami. – „Zac…” – zastanowiłam się, wzięłam oddech i rzekłam – „Jeśli ja kiedykolwiek zrobiłam lub powiedziałam coś, co spowodowało, że… że… no wiesz… to ja naprawdę zrobiłam to nieświadomie. Polubiłam Cię i… i…”

- „Nie, to nie Twoja wina. Po prostu…” – zaciął się – „Po prostu tak się stało.”

- „Przykro mi. Jak się zorientowałam, to starałam się odsunąć.”

- „Wierz mi, że ja też się starałem.”

- „Wierzę, widziałam.” – znowu zamilkliśmy, po dłuższej chwili Zac spytał:

- „Pamiętasz, jak tańczyliśmy K-maro?”

- „No wtedy, co się poznaliśmy.”

- „No. To i tak długo mi się udało ukrywać, co czuję.” – Boże, jak ciężko mi było słuchać takich rzeczy, przecież wiedziałam, że nie będę mogła mu pomóc.

- „Chcesz mi powiedzieć, że to od tamtego czasu? Boże… Przepraszam…”

- „Ola, to naprawdę nie Twoja wina.”

- „Ale wiesz, że ja… to znaczy… no ja nie mogę…”

- „Nie możesz zaproponować mi więcej niż przyjaźń. Wiem, wiem.” – ani razu jeszcze nie spojrzał na mnie, patrzyliśmy przed siebie siedząc na tych cholernych ‘schodkach poważnych rozmów.’

- „No i lepiej, żeby Tay się nie dowiedział, bo…”

- „Za późno!” – oboje podskoczyliśmy na te słowa i podnieśliśmy się odwracając. Za nami stał Tay. Krew odeszła mi z twarzy. Widziałam, że ma zaciśnięte dłonie, chciałam coś powiedzieć, jakoś załagodzić, ale nie zdążyłam… Widziałam wszystko jak w zwolnionym tempie, gdy Tay ze złością w oczach idzie w naszą stronę i podnosi pięść, która ląduje na twarzy Młodego…