Część 22

Ola

Jechaliśmy w milczeniu. Napisałam smsa do Poli, że choćby Mikołaj jej się właśnie oświadczał, to ma to szybko dokończyć i być za pół godziny na Skype. Tay spytał mnie czy spotkamy się następnego dnia, ale wzruszyłam jedynie ramionami, rzuciłam ‘cześć’ i poszłam do domu. Położyłam torbę w salonie, wzięłam piwo z lodówki i włączyłam laptopa. Wpisałam w google ‘Taylor Hanson’ i oniemiałam. Mój niebieskooki był jednym z tych blond-włosych* chłopaczków śpiewających ‘Mmmbop’. Zobaczyłam jakiś występ z lat 90tych, gdy zadzwoniła Pola.

- „Cześć.” – włączyłam rozmowę.

- „Czy Ty chcesz, żebym ja dostała zawału? Co się stało? Spaliście ze sobą i o to cała afera?”

- „Gorzej! Polka, muszę zobaczyć Twoją minę.” – poprosiłam, aby wpisała nazwisko Tay’a w wyszukiwarkę. Otworzyła oczy ze zdumienia.

- „Oż kurwa!”

- „No właśnie! Nic nie wiedziałaś, prawda?”

- „Skąd miałam wiedzieć?”

- „Bo wszyscy w Tulsie wiedzą. Angela, Mike, no wszyscy. Tylko nie robią z tego sensacji.” – Pola znowu przeklęła.

- „Fiu, fiu! To teraz Ty nas zostawisz skoro spotykasz się z gwiazdą.”

- „Idź się leczyć. Prędzej jego zostawię.”

- „Oszalałaś?”

- „No, ale jak to teraz ma wyglądać?”

- „Tak jak do tej pory.”

- „A nie sądzisz, że to coś zmienia?”

- „W uczuciach? W życiu! Jedynie to, że możesz się pojawić z nim na zdjęciach w gazecie czy internecie.”

- „Coooo?” – o tym zupełnie nie pomyślałam. – „I ja mam w to wchodzić?”

- „Już weszłaś, tyko nieświadomie.”

- „No weszłam. I nie będzie mi tak łatwo z tego wyjść. Miałaś rację.”

- „Z czym?”

- „Z nim. I z tym, że… nooo… Polcia, no bo… zakochałam się!” – Pola wpatrywała się we mnie, a jej twarz zmieniała się ze zdumionej w roześmianą.

- „Czy Ty wiesz, że wymówiłaś te słowa pierwszy raz od…”

- „Wiem, wiem. W ogóle, to napisał do mnie. I powiedziałam Tay’owi.”

- „Cooo?”

- „Noo! Po tym jak się spotkaliście w Warszawie. Jego sms był szybszy niż Twój i wyprowadził mnie z równowagi. Powiedziałam Tay’owi, ale bez szczegółów. I nawet mu odpisałam.”

- „Co zrobiłaś? Odpisałaś Igorowi?”

- „Tak. Że jestem w Stanach i wpadnę do domu dopiero na urodziny maluchów i że pozdrawiam.”

- „Jestem w szoku. Ale to dobrze, bo to kolejny krok naprzód.”

Pola jak zawsze słuchała mnie z uwagą, ale zauważyłam, że coś tam jeszcze przegląda w Internecie. Nagle zrobiła wielkie oczy.

- „Oleńko, przepraszam, że przerywam, ale wpisz tego swojego artystę w Wikipedię. Teraz ja będę obserwować Ciebie, jak zobaczysz, kiedy ma urodziny.”

Mało nie padłam. Najpierw zrobiłam wielkie oczy, potem zrobiło mi się gorąco, a na koniec uśmiechnęłam się od ucha do ucha. Oczywiście przyjaciółka doradzała mi, aby ta wiedza o zespole nic nie zmieniała w moich relacjach z niebieskookim. Powiedziała, że ja też mam jakąś przeszłość, o której nie mówię. Przecież on nie zataił przede mną, że ma żonę, tylko że jest muzykiem. A to nie jest jeszcze taka tragedia. Powinnam go zrozumieć, czemu nie chciał powiedzieć mi od razu. A ja przecież nie chciałam z niego rezygnować. Za bardzo mi się podobał i za bardzo byłam zakochana. Czyżbym zaczęła nadużywać tego słowa? Porozmawiałyśmy jeszcze o tym, co u Poli i pożegnałyśmy się. Była 23. Zaczęłam oglądać piosenki, wywiady, koncerty. O 3 oczy mnie bolały, zrobiłam przerwę na zmycie makijażu i wróciłam do wertowania Internetu. Pomyślałam, że miesiąca by mi nie starczyło na obejrzenie wszystkiego. Byli niesamowici. Świetnie śpiewali i nawet piosenki mi się podobały. Widać było, że Tay jest liderem, Zac jest najbardziej szalony, a Ike najbardziej zrównoważony. O 6 nie wytrzymałam i zadzwoniłam do Tay’a.

- „Halo?” – odebrał zaspanym głosem.

- „Tay, możesz do mnie przyjechać?”

- „Ola? Co się stało?”

- „Musimy porozmawiać.”

- „A która godzina?”

- „Szósta. Możesz do mnie przyjechać?”

- „Teraz?”

- „Przecież inaczej bym Cię nie budziła.”

- „Dobra, już wstaję.”

- „Dzięki.” – rozłączyłam się.

Tay

Usłyszałem dźwięk telefonu, ocknąłem się. Przecież miałem zamknąć oczy tylko na chwilę. Wcisnąłem zieloną słuchawkę.

- „Jedziesz czy zaspałeś?”

- „Przysnąłem, przepraszam, już wstaję.”

Spojrzałem na zegarek. 6:35, powinienem już u niej być. Wiedziałem o czym chce rozmawiać, ale nie mogłem nic wyczytać z jej głosu. Albo się tak wkurzyła, że chce to jak najszybciej zakończyć albo… przytuli i powie, że ok? Nieee, na pewno nie. A może to Igor do niej napisał i mnie potrzebuje? Myśli tłoczyły mi się w głowie, ale rozwiązanie mogła mi dać jedynie Ola. Uświadomiłem sobie, że przez swoją głupotę mogę ją stracić, a na to pozwolić nie zamierzałem. ‘Mówił Ike? Ostrzegał? Ostrzegał! To teraz Ty półgłówku zrobisz wszystko, aby było dobrze.’ Tylko delikatnie, Ola z zewnątrz była twarda, umiała odpowiedzieć, że szło w pięty, ale w środku była krucha i wrażliwa. Dopiero co zaczęła się łamać i mi ufać. ‘Oj Tay, debilu Ty!’ Spałem cztery godziny, byłem niewyspany, ale parę minut po siódmej parkowałem pod jej blokiem. Nie czekała na mnie w korytarzu. Krzyknęła tylko ‘proszę’, gdy zadzwoniłem. Zły znak. Wiązała właśnie włosy w kitkę, zbierała jakieś papiery z salonu. Stałem z rękami w kieszeniach podpierając futrynę.

- „Cześć.” -  tylko tyle powiedziała na przywitanie. Zły znak.

- „Cześć. Co się tak rano zerwałaś?” – spojrzała na mnie z politowaniem zabierając klucze z półki.

- „W ogóle się nie kładłam.”

Kolejny zły znak. Miałem nieprzeciętną ochotę chwycić ją w ramiona, żeby już powiedziała, że się nie gniewa, że będzie ok, tak jak jeszcze wczoraj. Założyła trampki.

- „Jedziemy.” – powiedziała stanowczo.

- „Gdzie?”

- „Do Ciebie.” – to akurat dobry znak, więc się podporządkowałem.

W drodze przeglądała papiery, ale milczała. Wyraz twarzy miała skupiony, była bez makijażu i widziałem zmęczenie w jej oczach, faktycznie nie spała całą noc. ‘I to przez Ciebie kretynie.’ W końcu nie wytrzymałem.

- „Ola, powiesz coś?”

- „Na miejscu.”

- „Będziesz mnie tak męczyć?”

- „Tak. Zasłużyłeś.” – nie odpowiedziałem, miała rację. Znowu zły znak.

Zaparkowałem, wysiadła i zaczęła się kierować w stronę… studia?

- „Nie idziemy do mnie.”

- „Nie. W domu ciągle ktoś przeszkadza.”

- „To nie mogliśmy porozmawiać u Ciebie?”

- „Nie.”

Weszliśmy do studio. Zebrałem się w sobie, żeby zacząć mówić, podszedłem do niej, ale wyciągnęła rękę na znak stop kładąc te swoje notatki na stoliku.

- „Tay, to było bardzo nie fair, że nic mi nie powiedziałeś. Wiesz, że mam problem z zaufaniem, a teraz, to już w ogóle nie będę umiała.”

- „Wiem, że powinienem wcześniej się przyznać, ale spróbuj mnie zrozumieć. To nie jest…” – przerwała mi.

- „Całą noc nad tym myślałam i rozumiem Cię.” – nie mogłem uwierzyć w to, co słyszę.

- „Rozumiesz mnie?”

- „Tak.” – skinęła poważnie głową.

*ktoś wie jak to się pisze? :)