Część 21

Ola

- „Nie chcę, żebyś była na mnie zła.”

- „Wyglądam na złą? Jest mi przykro, cholernie przykro. Wymagałeś ode mnie, abym opowiedziała Ci o Igorze, a sam nie mówiłeś prawdy?”

- „O kim?”

- „To jego imię. Igor.”

- „Aha. Ale chciałem Ci wszystko opowiedzieć, nadal chcę!”

- „No to proszę, bo ogromnie jestem ciekawa, co takiego masz do powiedzenia.”

- „Ale… hmm… no bo…” – podniósł się z kucek i usiadł obok mnie, ja cofnęłam się w głąb kanapy. – „Sam nie wiem, od czego zacząć.”

- „Ja mam wiedzieć?”

- „W Tulsie wszyscy znają nas od dziecka. Nikt nie robi z tego sensacji, od zawsze tu mieszkaliśmy, nie jest tak, że jedziemy drogą i ktoś krzyczy ‘aaaa, to oni, to oni’. Czasem trafi się jakaś fanka, która zrobi zdjęcie. Ale tutaj wszyscy wiedzą.”

- „Jak to wszyscy wiedzą? Znajomi z imprez też? Angela? Mike?”

- „Pewnie.”

- „Żadne mi nie powiedziało.”

- „Ola, oni nie pomyśleli, że Ty możesz nie wiedzieć. I nie traktują nas jak gwiazdy tylko jak normalnych chłopaków z sąsiedztwa. A wiesz, dlaczego Ci nie powiedziałem na początku?” – milczałam wpatrując się w jego niebieskie tęczówki* - „Bo nie spotykałaś się ze mną dlatego, że jestem sławny. Nie spotykałaś się ze mną dlatego, że nazywam się Taylor Hanson. Nie patrzyłaś na mnie jak tysiące napalonych fanek.” – na zwrot ‘napalone fanki’ jęknęłam. – „Poznałaś mnie takiego, jakim jestem, a nie jakim niektórzy chcą mnie widzieć. Rozumiesz?”

Nie wiedziałam, co myśleć, co robić, jak zareagować. Było mi cholernie przykro i oczywiście chciałam ukryć to pod moją złośliwą przykrywką.

- „To znaczy testowałeś mnie, tak? No świetnie, wielki dzięki.”

- „Nie, to nie tak.”

- „A jak Tay? Wymagasz ode mnie czegoś, o czym trudno i ciężko mi mówić, a sam zachowujesz się tak samo.”

- „Ola, ale ja nie naciskałem na Ciebie w sprawie tego, no… jak mu tam?”

- „Igora.”

- „No, Igora. Wiedziałem, że coś jest na rzeczy, ale ani Ty ani Pola nie mówiłyście. Cierpliwie czekałem, aż sama mi powiesz, ale wtedy, po tym smsie było mi po prostu przykro, że nie mogę Ci pomóc i że Ty nie chcesz, abym Ci pomógł.”

- „To rozumiesz jak mi teraz jest przykro, że nic nie powiedziałeś.”

- „Rozumiem. Ale z mojej strony to nic nie zmienia. Ja chcę się z Tobą spotykać, chcę być blisko Ciebie, chcę, żebyśmy mówili sobie wszystko.”

- „Tak po prostu? ‘Cześć, jestem sławnym muzykiem, mam tysiące koncertów, milion fanek, ale to nic nie zmienia, spotykajmy się.’ Czy Ty się słyszysz Tay? Odwieź mnie do domu.”

- „Nie chcę odwozić Cię do domu, daj mi…”

- „Nie!” – powiedziałam stanowczo patrząc w jego niebieskie oczy. – „Wysłuchałam Cię. A teraz chcę zostać sama.”

Próbował mnie objąć, ale nie chciałam. Wstałam i bez słowa wyszłam ze studia kierując się w stronę domu. Weszłam do jego pokoju, chwyciłam swoją torbę, wrzuciłam rzeczy, a wycinek, który cały czas trzymałam w ręku schowałam do kieszeni. Tay przyszedł za mną, coś mówił, ale nie słyszałam.

- „Odwieziesz mnie czy mam poprosić Twojego brata?”

- „Odwiozę.” – powiedział zrezygnowany.

Zac

Usłyszałem, że wrócił Tay, bo tak mocno trzasnął drzwiami, że aż u mnie było słychać. Wszedłem do niego trzymając w ręku paczkę fajek.

- „Może dla rozluźnienia?” – nie odpowiedział tylko skinął głową. Zajrzałem do salonu kiwając na Ike’a, z Tay’em usiedliśmy w ogrodzie, zapaliliśmy.

- „Przepraszam, że tak wparowałem do Ciebie do pokoju.” – Tay machnął ręką, ale ja chciałem się wytłumaczyć – „Widziałem jak wyjeżdżasz, myślałem, że odwiozłeś ją do domu i jesteś sam.” – Tay cały czas milczał, ale przyszedł Ike z browarem dla każdego.

- „A mówiłem stary, a mówiłem!” – Tay posłał mu spojrzenie bazyliszka – „Nie patrz tak na mnie, bo mam rację. Jak zareagowała?”

- „Kiepsko. Byłoby lepiej jakby się wydarła i zmieszała mnie z błotem, ale jej było cholernie przykro. Na dodatek wczoraj zwierzyła mi się z czegoś, a dzisiaj naruszyłem jej zaufanie.”

- „Ty to jednak jesteś kretynem.” – powiedziałem – „Nie mogłeś powiedzieć jej właśnie wtedy, co ona Tobie?”

- „Nie, była i tak rozbita i roztrzęsiona, nie chciałem serwować kolejnych rewelacji.”

- „Ale co w końcu powiedziała?” – spytał Ike.

- „W sumie nic na temat. Trochę pytała o branżę, fanki. No i powtarzała, że jest jej przykro.”

- „Boi się. To naturalne.” – Ike zawsze był tam najtrzeźwiej myślącym. – „Ale i tak masz szczęście, że Cię wysłuchała, a nie strzeliła focha.”

- „No, to prawda.” – dodałem od siebie – „Zaczynam ją lubić. No to na czym stanęło?”

- „Na niczym. Chciała wrócić do domu i zostać sama.”

- „Wszystko się ułoży, zobaczysz, przemyśli i jeśli jej zależy, to zrozumie i będzie dobrze. A Wy Panowie mieliście już nie palić.”

- „Ike, daj spokój.” – odrzekł Tay podniesionym głosem.

- „Przecież to sytuacja wyższa jak widzisz.” – dodałem w obronie swojej i Taylora. Ike pokiwał tylko głową z dezaprobatą.

Posiedzieliśmy jeszcze w ogrodzie, każdy pochłonięty swoimi myślami. Ja wspominałem początek tego dnia i ją w zwiewnej sukience, potem ją na rękach Taylora żałując, że nie na moich. Chyba zboczyłem na niezdrowe tory. Czas spać.

*Z tego miejsca pozdrawiam M.D :)