Część 20

Ola

Pomyślałam, że chyba powinniśmy jednak przenieść się do mojej wolnej chaty, bo już drugi raz ktoś nam przeszkodził u Tay’a. Było mi strasznie głupio, ale przecież brat też był młody, więc pewnie rozumiał. Jednak tym razem coś innego bardziej mnie zaciekawiło.

- „Studio? Piosenka? Macie zespół?” – Zac poruszył bezgłośnie ustami mówiąc „przepraszam”, ale zauważyłam. Tay odpowiedział.

- „Tak, mamy zespół.”

- „To ja już pójdę.” – Zac chyba wreszcie się ocknął i chciał wyjść.

- „Poczekaj. Ike też tam będzie? To chodźmy razem.”

- „Eeej! Macie studio? Serio? Takie garażowe? Ale cudownie! Chodźmy tam koniecznie!” – no tego by jeszcze brakowało, żeby niebieskooki potrafił na czymś grać. Wtedy bym go uprosiła, żeby nauczył się „An Angel” albo innych piosenek mojego ulubionego zespołu. Szłam radośnie, ale chłopaki mieli jakieś nosy na kwintę. Poszliśmy do takiego mniejszego domku, oczom moim ukazało się studio, ale nie garażowe tylko takie bardziej profesjonalne. Ike już był, stał z gitarą przewieszoną przez ramię, przywitałam się. Spojrzał wymownie na Tay’a, ale ten zmarszczył czoło i pokiwał przecząco głową.

- „Wooow! Ale fantastycznie! No to musicie mi coś zagrać. Co umiecie? Jakieś lata 80-te?” – oczy mi błyszczały z wrażenia. – „Który śpiewa?”

- „Wszyscy. Ale wezmę to na siebie. Dajcie ‘sunshine’.” – powiedział Zac.

Ike wziął gitarę, Zac takie pudło, co to się na nim stuka rytm rękoma, a mój niebieskooki usiadł na taborecie przy keyboardzie. Oczy miałam jak pięciozłotówki. Zagrali stary przebój „Ain’t no sunshine”. Byli świetni! Ike gitara, Zac wokal i pudło, Tay zagrał obłędną solówkę. W refrenie śpiewali we trójkę, a ja aż przysiadłam na kanapie, która była jedną z dwóch ustawionych tam w literę L. Skończyli.

- „A macie coś swojego?” – Ike i Zac skinęli głowami. – „Zagrajcie, bardzo Was proszę, jesteście świetni!”

Tym razem zaczął śpiewać Taylor. Patrzył na mnie przerażonym wzrokiem, a ja nie rozumiałam czemu. Przecież bardzo dobrze śpiewał, a barwę głosu miał oryginalną. Mieli zapodać coś swojego, tymczasem kojarzyłam piosenkę z czasów szkoły podstawowej. Była rytmiczna, wstałam więc z tej kanapy, podeszłam po kolei do chłopaków uśmiechając się do nich i podrygując w rytm, a przy refrenie doznałam olśnienia. Pamiętałam! „Mmmbop pa du da pa du bop”. Zaczęłam ruszać ustami i stanęłam naprzeciwko Tay’a. Klaskałam w ręce, zauważyłam tamburyno, chwyciłam i zaczęłam wystukiwać rytm i nucić pod nosem „Mmmbop pa du da pa du bop”. Tay odwrócił się do Ike'a pokazując, że nic nie rozumie. Zac prawie w ogóle się nie uśmiechał. Chciało mi się z niego śmiać. Gdy skończyli, powiedziałam:

- „Wow! Jestem pod wrażeniem. Zac, a Ty widzę smutny jakiś? Martwisz się, że wkopałeś braciszka?”

- „Ty znasz Mmmbop?” – Tay spytał mnie cały czas ze strwożonym wzrokiem, nie czekając na odpowiedź brata.

- „A kto nie zna? Z mojego rocznika nie ma chyba takiej osoby. Ale mieliście zagrać coś swojego.”

Tay spojrzał na Ike'a, Ike na niego, potem oboje na Zac'a. Odezwał się Ike.

- „No, bo właśnie to było nasze.”

- „Ike, litości! Przecież, to staroć jest. Byłam w podstawówce jeszcze jak to było modne.”

Chłopaki stali skonsternowani, zamilkli, a ja nie wiedziałam, o co im chodzi.

- „Co się stało? No macie coś swojego? Czemu nie chcecie mi zagrać? Jedną chociaż.”

- „Ola, to była nasza piosenka. My istniejemy w branży muzycznej od dzieciństwa.” – Zac jako jedyny odważył się powiedzieć.

- „Zac, ja kojarzę ten zespół, takich trzech młodych chłopaczków w długich blond włosach.” – spojrzałam się na nich, miny mieli nietęgie. Zac wstał z miejsca, podszedł do szafki, wyjął jakieś papiery, szukał czegoś, podał mi wycinki z gazety mówiąc:

- „Trzech młodych chłopaczków w długich blond włosach trochę podrosło.” – spojrzał na braci przedstawiając ich, a na końcu siebie – „Taylor Hanson, Isaac Hanson, Zachary Hanson, zespół Hanson, bardzo nam miło.”

Spojrzałam w końcu na to zdjęcie, nie rozumiałam już nic. Ike – podobny do siebie, Tay – też, Zac – najmniej, ale też do rozpoznania. Zbladłam. Nikt poza Zackiem nie ruszył się z miejsca. Patrzyłam to na zdjęcie, to na nich, tak chyba ze trzy razy.

- „Ja już nic nie rozumiem. To Wy napisaliście 'Mmmbop'?”

- „Tak.” – wreszcie odezwał się Tay – „I to właśnie próbowałem Ci powiedzieć od dłuższego czasu.”

Wreszcie ocknął się Ike.

- „Idziemy Młody, Wy musicie porozmawiać.”

- „Porozmawiać?”

Ike uśmiechnął się krzepiąco do Tay’a, mijając mnie szepnął „nie bądź na niego zła” i wyszedł, a Zac jeszcze raz powiedział „przepraszam” i poszedł w ślady brata. Usiadłam na sofie wgapiając się w to zdjęcie. Tay zrobił kilka kroków w moją stronę. Jeszcze chyba nie doszło do mnie, że nie powiedział mi tak ważnej rzeczy o sobie. Zataił to przede mną. Nie dalej jak dzień wcześniej mówił, żebym mu zaufała. A on? On mi zaufał?

- „Dalej jesteście aktywni muzycznie?”

- „Tak. Ostatnią płytę wydaliśmy w 2004 roku, teraz pracujemy nad kolejną.”

- „Dużo macie fanów?”

- „Sporo. Ola, przepraszam, że Ci nie powiedziałem. Zbierałem się nie raz, ale za każdym razem coś mi przeszkadzało.”

- „Zaczęłam Ci ufać Tay. Powoli, ale zaczęłam.”

- „Wiem, dlatego chciałbym Ci wszystko opowiedzieć.”

- „Teraz? Bo Zac się wygadał? Kiedy bym się dowiedziała? I od kogo? Bo na pewno nie od Ciebie.” – było mi bardzo smutno i przykro, myśli tłoczyły się w głowie. Tay znowu zrobił parę kroków, znalazł się przed sofą, ukucnął.

- „Ode mnie. W samotni chciałem Ci powiedzieć, po imprezie na kacu, wczoraj, dzisiaj, ale…”

- „To czemu tego nie zrobiłeś?”

Zac

Siedziałem w pokoju i sam denerwowałem się rozmową Taylora i Oli. Przecież jakby nie było, to trochę moja wina, że się dowiedziała. Chociaż, co by to zmieniło? Powinna i tak to wiedzieć od jakiegoś czasu. Ja bym jej tego nie zrobił, powiedziałbym na samym początku, jeśli by nie wiedziała i dbał o nią jak o najszczersze złoto. Nie chciałem tego, ale tak po prostu wyszło. Szalenie mi się spodobała na tej imprezie. Ale co miałem teraz z tym zrobić? Nic. Muszę poradzić sobie sam. Widziałem, że Tay’a wzięło, Ola też była zakochana. Zakochana. W nim. Nie we mnie. A to, że mi się podobała nie mogło wyjść na światło dziennie. Muszę się pilnować i nigdy z tym nie zdradzić. Zawsze byliśmy w rodzinie wobec siebie fair i nie zamierzałem tego zmieniać. Chciałem zapomnieć, nie myśleć, ale im mocniej chciałem tym bardziej mi nie wychodziło. Tak to podobno jest z tymi uczuciami. Przychodzą do Ciebie w najmniej oczekiwanym momencie i często w nieodpowiednią osobę trafiają. Wziąłem sobie piwo, poszedłem zapalić i myślałem. Za dużo. O niej…