Część 71

Narrator

Po śniadaniu Ola założyła jeansy, sportowe buty, bezrękawnik, weszła do salonu i rzuciła przeciągając się i stając na palcach.

- „Co z Wami ludzie? Trzeba chyba zwiedzić okolicę?”

- „Ola, daj spokój, jeszcze się nie obudziłem.” – Ike ziewał nad kubkiem kawy, Paweł z Jess siedzieli objęci w kącie, Pola interesowała się swoimi paznokciami. Ola westchnęła i zadała pytanie:

- „Może ktoś wybrałby się ze mną na spacer?” – przeciągnęła wymownie wzrokiem po wszystkich zatrzymując się na niebieskookim – „Tay?”

Chwilę trwało zanim do niego dotarło.

- „Tak, pewnie, wezmę kurtkę.”

- „Czekam na zewnątrz.” – rzekła Ola i wyszła, żeby nikt nie zdążył jej zagadnąć.

Tay

Szła obok mnie pewnym krokiem. Królestwo za to, o czym teraz myśli. Patrzyła chyba przed siebie, ale mieliśmy ciemne okulary, więc nie byłem pewny. Na dźwięk jej głosu aż się wzdrygnąłem.

- „Tu są te ruiny, wczoraj znalazłam, ale nie mogłam się wdrapać, dasz radę?” – spojrzała na mnie uśmiechając się, zrobiłem to samo. Zatarłem ręce, wciągnąłem się po wystających kamieniach.

- „Nie widziałam tu innej drogi, obeszłam z każdej strony.” – wyciągnęła jedną rękę, drugą przytrzymała się kamieni i z moją pomocą weszła na górę.

- „Uff, dzięki.”

- „Proszę.”

- „Wiesz, dostałam w pracy nowy projekt.”

Serio? Będziemy rozmawiać o pracy? Ale spoko. Jej zasady. Opowiedziała w kilku słowach o nowych zadaniach, o uczelni, pytała o płytę, a potem…

- „Dziękuję, że uszanowałeś moje zdanie, że dałeś mi pomyśleć. Bardzo tego potrzebowałam. Domyślam się, że było Ci równie ciężko jak mi.”

- „Było Ola i w sumie do tej pory jest. Gdyby nie Pola, to naprawdę bym zwariował. Całkiem. Możesz odpowiedzieć mi na pytanie? Wróciłaś?”

- „Wiem, że nie ważne są słowa, które padły, że czekasz na mnie, że wiesz, że nie potrzebuję Cadillaca i że chcesz się mną opiekować. Potwierdzisz mi?”

Niemożliwe! Ona to słyszała, słyszała to! Jedna z najbardziej osobistych piosenek, jaką napisałem. Skinąłem głową lekko się uśmiechając.

- „Dodam, że naprawdę uważam, że jesteś moją przyjaciółką.”

- „Jestem Tay. I będę.”

- „Czyli wróciłaś?”

- „Wróciłam.”

Ogromny kamień spadł mi z serca. Przygarnąłem ją do siebie, żeby nie widziała jak duże ma to dla mnie znaczenie. A zresztą, niech widzi. Zdjąłem nam obojgu okulary, wziąłem jej głowę w dłonie, miała zaszklone oczy, ja też. Pocałowałem ją w czoło i przytuliłem, a wtedy się rozpłakała.

- „Ciii… Cicho, teraz już będzie dobrze. Jestem przy Tobie.”

Ola

Tego było mi potrzeba. Jego ramion i uścisku. Tak. To dobra decyzja. W sumie, to od początku podświadomie wiedziałam, że prędzej czy później tak się to skończy.

- „Pamiętasz, co mi obiecałeś w szpitalu?” – podniósł brwi do góry.

- „Że będziesz walczył ze swoją…”

- „Aaa, to! Pamiętam i obiecuję, że będę się starał. Ale… Ale Ty też mi coś obiecaj.” – zdziwiłam się.

- „Obiecaj mi, że już więcej mnie nie odtrącisz i pozwolisz, abym był przy Tobie. Choćby nie wiem, co się działo.”

- „Postaram się.”

Znowu mnie przytulił, staliśmy tak chyba z kwadrans. Pocałował mnie w czoło i krótko w usta. Dalej poszliśmy trzymając się za ręce.

Narrator

Gdy drzwi zamknęły się za Tay’em Pola klasnęła w ręce.

- „Wrócą razem, mówię Wam.”

- „Eee, chyba jeszcze nie teraz.” – rzekł Paweł.

- „Mogę się założyć.” – Pola wyszczerzyła zęby.

- „Zgadzam się z Polą.” – Zac wyciągnął portfel – „Stawiam sto dolarów.” – Pola spojrzała na niego z przerażeniem.

- „Żartowałem, żartowałem.” – wszyscy wybuchli śmiechem.

- „Wiesz, że oni tylko na to czekają?” – spytał Tay Olę, gdy wracali z długiej wycieczki.

- „Wiem, wiem, ucieszą się.”

- „Chyba nie.” – Tay objął Olę ramieniem i mimo że byli sami, to pochylił się szepcząc jej coś na ucho, Ola roześmiała się szczerze, pierwszy raz od dłuższego czasu.

- „Tak! A potem nas zabiją.” – Ola dalej chichotała – „Brakowało mi tych wygłupów z Tobą.”

- „Do usług.” – Tay zgiął się w pas.

Drzwi otworzyły się z hukiem, Ola wpadła do salonu ze złą miną, chwyciła torebkę i pobiegła na górę mówiąc, że przeprasza, ale wyjeżdża. Po niej wpadł Tay, trzasnął drzwiami, wziął piwo z lodówki i przeskakując po dwa schodki pobiegł na górę.

- „Fuck!” – rzekł Zac – „Straciłbym stówę?”

Siedzieli chwilę w szoku, pierwsza ruszyła się Nikki. A tymczasem w pokoju na górze…

Ola

- „Widziałaś ich miny?” – spytał Tay wchodząc chwilę za mną.

- „Nooo, ledwo się opanowałam.”

- „Mamy mało czasu, zaraz wpadną.” – objął mnie w pasie.

- „Zdążysz mnie pocałować?”

- „Zobaczymy.” – położyłam mu rękę na karku, jednak nie zdążyliśmy, bo usłyszeliśmy tupot nóg, najpierw otworzyły się drzwi w pokoju jego i Zac’a, potem w moim.

- „Co Wy wyprawiacie?” – zaczął Ike od progu, ale widząc nas przytulonych całkiem zgłupiał.

- „Oooj…” – wyrwało się Jess.

- „No to mam tę stówę czy nie?” – spytał Młody, a Pola przywaliła mu ręką w brzuch, aż się zgiął.

- „Jaką stówę?” – Tay zadał pytanie, ale został olany.

- „Nabraliście nas, prawda krasnalku?”

- „Kras… co?” – Zac znowu się wtrącił, ja się uśmiechnęłam.

- „Ty krasnoludzie jeden!” – Paweł zaczął po polsku – „My tu się martwimy, a Wy sobie żarty urządzacie? Cholernie się cieszę, że wszystko się ułożyło, bo już nie mogłem na Ciebie patrzeć ostatnio.”

- „Słucham?” – kontynuowałam w naszym języku, dołączyła się Pola:

- „Zgadzam się. Wyglądałaś jak siedem nieszczęść, a teraz oczy Ci błyszczą.”

- „Jesteście nienormalni! Oni są nienormalni, wiesz Tay?” – on patrzył na mnie, a właściwie wszyscy patrzyli ze zdziwieniem, zreflektowałam się i powtórzyłam ostatnie zdanie po angielsku.

- „A co powiedzieli?” – dopytywał Zac.

- „Nieważne, ale uwierzcie mi na słowo, że są nienormalni.”

Zastanowiłam się chwilę, wyswobodziłam z objęć Tay’a i spoważniałam.

- „No to skoro tu wszyscy jesteśmy, to chcę Wam podziękować. Za to, że zachowujecie się normalnie i przyjęliście mnie tak jakby nie było tej trzy tygodniowej przerwy. Jesteście prawdziwymi przyjaciółmi.”

Oczy mi się zaszkliły, ale nie dałam łzom polecieć. Przytuliłam każdego z osobna, a gdy ściskałam Młodego spojrzałam jak na to zareaguje Tay. Widział, ale dalej spokojnie stał na swoim miejscu.

- „No to co?” – Pola klasnęła w ręce – „Świętujemy?”

- „Taaaak!” – Nikki z Jess pobiegły robić drinki, Zac chciał rozlewać whisky, ale zatrzymałam go mówiąc: „Ty. I Ty” – za nim wskazałam Tay’a – „Chcę zamienić z Wami słowo.” – zostaliśmy we trójkę.

- „Czy między Wami jest już ok?”

Obaj byli bardzo zdziwieni, że o to pytam.

- „Pola Ci nie mówiła?” – spytał Zac.

- „Ja nie pytałam, to nie mówiła.”

- „Wyjaśniliśmy sobie sporo spraw, dużo zrozumiałem dzięki niemu. A niby młodszy.” – podszedł do brata przybijając mu piątkę. Aż podskoczyłam do góry.

- „Jezu! Ale się cieszę. Ale musicie wiedzieć coś z mojej strony. Ty!” – wskazałam Zac’a – „Wiedz, że jestem z nim.” – przeniosłam rękę na niebieskookiego. – „A Ty!” – spojrzałam Tay’owi w oczy – „Wiedz, że będę się z nim przyjaźnić. Też sobie to ustaliliśmy, prawda?” – zwróciłam wzrok na Młodego, który skrzywił się nienaturalnie i powiedział:

- „To  nie będzie trójkącika?”

- „Eeej!” – rzekłam w tym czasie, co Tay – „Spadaj!” – po czym dodał – „Dobra. Ustalone? To naprawdę spływaj Młody! Lej to whisky.” – dosłownie wypchnął go za drzwi wracając do mnie – „Brakowało mi Ciebie.”

- „Mnie Ciebie też…”

Zdążyłam przymknąć oczy zanim poczułam jego usta na swoich. Zachłanne, ciepłe, spragnione…

Zac

Stałem w kuchni przyrządzając whisky dla męskiej części grona. Ucieszyłem się, naprawdę się ucieszyłem, choć głupie myśli i tak pojawiły się w mojej głowie. Może gdyby nie wybaczyła Taylor’owi, to… Wypiłem trzy porządne łyki trunku, żeby już nie bredzić. Cierpiałem. Może nie tak mocno jak przedtem, ale nie udało mi się wyrzucić jej z myśli i snów. Dogadaliśmy się z Tay’em choć nadal czułem coś do Oli. I to jak na złość nie chciało mi minąć. Gdy była smutna, to i mi nie było do śmiechu, a gdy się radowała, to ja razem z nią. Widziałem, że mnie lubi, umieliśmy ze sobą rozmawiać, nawet pokusiłbym się o stwierdzenie, że bardziej niż ona z nim, bo my sobie tłumaczyliśmy, a ten kretyn tylko rzucał słowami bez przemyślenia i potem żałował. Zdawałem sobie sprawę, że jeszcze będzie ciężko, ale cieszyłem się ich szczęściem. A co! Niech mają! Może i mnie się kiedyś uda?