Część 66

Zac

Miałem ochotę go walnąć. Prosto w ten głupi łeb. I on wściekał się na mnie za ukryte uczucie, a sam jawnie wysnuwał takie oskarżenia? Hipokryta!

- „Zabiję go!” – niechcący powiedziałem to na głos, Ola się wystraszyła i zaczęła prosić, żebym nic nie robił i nie mówił Taylor’owi, że to sprawa między nimi. Ale ja też byłem wybuchowy i nie zamierzałem siedzieć bezczynnie. Nie dziwię się, że nie chciała go znać. Ale na kilometr widać, że się kochają i co? Mają to teraz spieprzyć? Nie no, bez sensu. Niewiele myśląc wyjąłem płytę z Oli laptopa, machnąłem jej przed oczami mówiąc ‘pożyczam’ i poszedłem do korytarza. Wyciągnąłem drugą płytę z kieszeni kurtki i podałem jej mówiąc:

- „Masz w zamian tę. Moja produkcja. Z tym właśnie przyjechałem. Miałem czas, żeby zmontować. Od samego początku, obejrzyjcie z Polą i Pawłem.”

- „Zac, błagam Cię, nie mów mu nic, niepotrzebnie Ci powiedziałam.” – zatrzymałem się z ręką na klamce.

- „Ola, zaufaj mi.” – powiedziałem przekonująco. Ona cały czas była wystraszona. Już zamykałem drzwi, gdy usłyszałem jej ciche ‘ufam Ci’.

Ola

- „Zaraz oszaleję! Dajcie wino i oglądamy film zmontowany przez Zac’a. Mam już dość tych wszystkich akcji.”

- „A co jest?”

- „Wyglądał jakby chciał rozmówić się z Tay’em. Mam teraz inny problem na głowie i nie zamierzam się tym przejmować.”

- „Ale Ty chyba bez wina.” – zauważył Paweł, a ja rozpłakałam się z bezsilności. No jeszcze wina mi nie można, no! Film Młodego był super, znowu płakałam, ale ze śmiechu. Zac zmontował rewelacyjnie, Adi znajdzie z nim wspólny język i trochę się od niego nauczy. Pola i Paweł obejrzeli na filmie, co działo się, gdy oni byli w Polsce. Podczas spotkania z Vivian i Paddym kiszczyłam się ze śmiechu. Muszę w końcu napisać do Vivian maila i może jakoś prześlę jej kopię? Albo o! Poproszę Zac’a, żeby zgrał tylko ten kawałek ze wspólnego spotkania. Byłam w Stanach siedem miesięcy, z Tay’em spotykałam się cztery, a już tyle się wydarzyło: imprezy, uczelnia, koncerty, praca, studio, wizyta w Polsce, poradzenie sobie z przeszłością, spotkanie z idolem, a teraz ta ciąża. Ciąża! Przecież ja się nie nadaję na matkę, a już na pewno nie teraz…

Zac

Wsiadłem do auta, walnąłem dłońmi o kierownicę. Co za kretyn z tego Taylor’a. Totalny, absolutny kretyn. Spojrzałem na płytę leżącą na siedzeniu obok. Ola wyglądała na niej ślicznie i tak radośnie, a teraz widać było, że jest smutna, przygnębiona i jakaś taka blada. Nie mogłem uwierzyć, że byli tak skrajnie nieodpowiedzialni i nieostrożni. Widziałem, że Ola kocha Tay’a, a on ją. To bolało, ale teraz było mi zdecydowanie prościej. Miałem nadzieję, że się pogodzą i będą razem szczęśliwi. Że ona będzie, bo ten dupek… A ja najwyżej zostanę wujkiem. O fuck! Wujkiem?

Dojechałem do domu, zastukałem do Tay’a.

- „Proszę.” – wszedłem, siedział z laptopem na łóżku.

- „To Ty? To lepiej wyjdź. Mam teraz inne problemy na głowie.”

- „Musimy pogadać.”

- „Spadaj Młody.” – powiedział i odłożył komputer.

- „Nie zamierzam.” – stałem cały czas przy drzwiach obiecując sobie, żeby nie wybuchnąć, przecież powiedziała, że mi ufa. Tay wstał, wzbierała w nim złość.

- „Ty to jednak jesteś kretynem Tay!”

- „No pewnie, że jestem. Nie widziałem, co dzieje się pod moimi oczami.”

Zanim się zorientowałem przywaliłem mu w pysk aż upadł na podłogę, a mnie rozbolała ręka.

- „Jak spieprzysz swój związek, to Twoja sprawa, ale obejrzyj to do końca palancie! I dopiero potem obrażaj tych, na których Ci niby zależy!”

Rzuciłem płytę na łóżko i wyszedłem. Gotowało się we mnie. No ma tupet! Byłem już przy samochodzie, gdy mnie dogonił trzymając się za nos.

Tay

- „Zaczekaj.” – Zac szybko odwrócił się w moją stronę spodziewając się ciosu, ale nie to było w moim zamiarze. Dostałem od niego, bo słusznie mi się należało.

- „Jakim trzeba być dupkiem, żeby ranić taką dziewczynę jak Ola!?” – popchnął mnie, odtrąciłem jego ręce.

- „Byłeś u niej?” – w tej chwili miałem nadzieję, że jednak tak.

- „Byłem, byłem… I dowiedziałem się, co wymyślił taki jeden kretyn. Czyś Ty na głowę upadł?” – znowu mną potrząsnął – „Ona na to nie zasługuje Tay, nie zrobiła nic złego.”

- „No tak, Ty byłbyś idealnym facetem dla niej.” – nie mogłem powstrzymać się od riposty.

- „Tu nie chodzi o mnie debilu!” – teraz już naprawdę zaczęliśmy się szamotać.

- „Dała Ci jakieś powody? Jakiekolwiek? Powinieneś teraz być przy niej i ją wspierać, a nie jeszcze dokładać! Nie wiem czy ona Ci wybaczy, ale powinieneś ją błagać na kolanach!”

- „Zac, uspokój się. Żałuję tego, co powiedziałem, wcale tak nie myślę.”

- „Ale to wymówiłeś! Lepiej się postaraj, znikam, cześć.”

- „Wróciłbyś już, musimy nagrywać, a studio…”

- „Pierdolę studio! I Ty też powinieneś, bo masz ważniejsze sprawy na głowie!”

- „Zac, poczekaj, Ty coś wiesz?”

Nie doczekałem się odpowiedzi, bo odjechał i nie zwracał na mnie uwagi. A jeśli to, czego się obawiałem, to prawda? Nie… Wtedy by chyba do mnie zadzwoniła? Młody niestety miał rację, byłem i jestem totalnym kretynem. Wróciłem do domu, prosto do kuchni po lód na twarz. Tam spotkałem się z Nicole, która spytała, co się stało. Powiedziałem tylko, że Zac wpadł z rewizytą, ale należało mi się, bo jestem skończonym idiotą. Zamknąłem się w pokoju i włączyłem płytę Oli.

Ola

- „Nikki do Ciebie.” – Pola podała mi słuchawkę.

- „Halo?”

- „Cześć, nie można się do Ciebie dodzwonić. Możesz mi wytłumaczyć, co się, do cholery znowu dzieje?”

- „Z czym?” – o nie, nie chciało mi się opowiadać jeszcze wszystkiego Nikki.

- „To Ty nie wiesz? Zac przyjechał, przywalił Taylor’owi i pojechał, a ten drugi twierdzi, że zasłużył. O co chodzi?”

- „O Boże! Zabiję go!”

- „Tay’a?”

- „Nie! Zac’a!” – zastanowiłam się sekundę – „To znaczy Tay’a też. Obu!”

- „Zwariować można z Wami wszystkimi. Dobrze, że chociaż Isaac jest w miarę normalny.”

Rozbawiła mnie tym stwierdzeniem, ale na chwilę. Przeprosiłam, że nie mam siły o tym rozmawiać, że są gorsi niż dzieci, pożegnałam się z nią obiecując, że jak się ogarnę, to sama zadzwonię. Nikki nie była zadowolona, ale nie chciałam mówić jej o ciąży. Dzwoniłam do Młodego pięć razy, póki nie odebrał.

- „Cześć Ola, przepraszam, nie wytrzymałem.” – powiedział, zanim ja zdążyłam cokolwiek zacząć.

- „Cześć Zac, nie szkodzi.”

- „Eee… To znaczy, że się nie gniewasz?”

- „Młody, ja dzwonię, żeby Ci podziękować, że mu przywaliłeś. Sama powinnam to zrobić. Tylko przestańcie już, nie tędy droga. Nie wygadałeś się?”

- „Nie, ale powiedz mu.”

- „Nie Zac. Może wcale nie będzie o czym mówić.”

- „Jak uważasz. Ale chyba powinnaś.”

- „Nie i nie drąż już.”

- „Ok, ok. I ja też dziękuję.”

- „A za co?” – Zac zawahał się chwilę.

- „Że mi ufasz.”

- „A tak. Tobie tak. Kończę, bo nie mam siły, niech to wszystko się już skończy.”

- „Ola?”

- „No?”

- „Dasz mi znać?”

- „Tak, pewnie. Cześć.”

Za dużo, za dużo, stanowczo za dużo… Głowa mnie rozbolała, położyłam się spać, jutro ciężki dzień…

Siedząc przed gabinetem miałam zaciśnięte gardło, brzuch i powieki. Weszłam jak  na ścięcie głowy. Sama. Nie chciałam ani Poli ani Pawła. Powinien być tu ze mną Tay, ale nie w takiej sytuacji, kiedy pomyślał, że… Musiałam mocno skupiać się na tym, co mówił lekarz. Pierwsza rzecz: wywiad i badanie usg, ale nie chciał nic powiedzieć, póki nie wykonam badania krwi. Z jego miny nic nie mogłam odczytać. Czekałam kilka godzin w bufecie. Pojawiały się czasem kobiety w ciąży, a mnie aż ciarki przechodziły po plecach, gdy roześmiane głaskały się po brzuchach. Proszę, niech to się okaże coś innego, problemy z hormonami czy cokolwiek. Odebrałam badania, brzuch coraz bardziej mnie bolał, poszłam do wc. O mój Panie! Okres? Teraz? To co oznaczał ten test? Poczułam ulgę, ale nic już nie rozumiałam. Ponownie weszłam do gabinetu, podałam wyniki, chciałam coś powiedzieć, ale doktor poprosił o ciszę, przeglądał kartki, zmarszczył czoło, kazał się położyć i ponownie zrobił usg.

- „Panie doktorze, ale to chyba fałszywy alarm. Przed chwilą dostałam miesiączkę. Brzuch bolał mnie od rana, ale myślałam, że to z nerwów.” – doktor dziwnie zbladł, zaczął kręcić coś na tym sprzęcie.

- „Rano chciałem przekazać Pani dobrą wiadomość, ale wolałem się upewnić. Jednak w takim wypadku… hmm… bardzo mi przykro…”

- „Boże kochany, doktorze, jaśniej!” – nie wytrzymałam nerwów, rozdygotałam się. O co mu właściwie chodzi?

- „Już, moment.” – doktor podniósł słuchawkę telefonu – „Transport do szpitala, natychmiast.”

- „Droga pani, wygląda to tak: doszło do zapłodnienia, ale macica miała problem z przyjęciem jajeczka. Nie chciałem nic mówić póki nie dostanę badań. A to krwawienie przed chwilą, to niestety… bardzo mi przykro… nie jest już pani w ciąży… przewieziemy panią do szpitala.”

- „Mnie? Teraz? Mogę sama pojechać, jestem autem.” – nie dotarła do mnie treść jego słów.

- „Pani żartuje? Nie mogę pani wypuścić, przepisy. Poza tym pani musi natychmiast otrzymać pomoc, przecież właśnie doszło do poronienia.”

Czy ten facet mówi o mnie, do mnie? Poronienie? Byłam przerażona i zamroczona. To nie było moje życie, grałam w filmie i pamiętałam tylko niektóre jego klatki: zatroskany doktor, próbująca pocieszyć pielęgniarka, karetka pogotowia, białe fartuchy, jakiś papier, który musiałam podpisać i ten koszmarny ból brzucha. Miałam ze sobą jedynie torebkę, ostatkiem sił napisałam smsa do Poli, do którego jadę szpitala, a potem zasnęłam, zemdlałam, uśpili mnie, nie wiem…