Część 68

Narrator

Młody spojrzał z trwogą na Tay’a, który skinął zrezygnowany głową. Wszedł do sali.

- „No część Piękna. Ale nam napędziłaś stracha.”

- „Cześć Młody.” – Zac usiadł na taborecie

- „Jak się czujesz?”

- „Czy Wy możecie zrobić sobie głuchy telefon i przekazywać informacje? Czwarty raz to samo pytanie.”

- „Bo cztery osoby się o Ciebie martwią.”

- „Cztery? Po co on się martwi, skoro nie on jest niby sprawcą?”

- „Ola, nie mów tak. On jest załamany, wie, że źle zrobił i wcale tak nie myśli. A teraz wyrzuca sobie, że to przez niego, bo zamiast być obok, to Cię zdenerwował.”

- „Nie no, bez przesady. I tak by się nie udało.”

- „To samo mu powiedziałem. Pozwól mu wejść.”

Ola

Zdziwiony wzrok skierowałam na Zac’a.

- „Przecież już był. Wierz mi, że niespecjalnie chce mi się z nim gadać.”

- „Ola, proszę Cię, on się naprawdę przejął.”

- „Możesz mnie nie męczyć? Czemu Ci tak zależy?”

- „Widzę, w jakim jest stanie i jakie to dla niego ważne.”

- „A może dla mnie nie jest to ważne?”

Zac postukał się w czoło i zrobił zeza.

- „Tak! A ja jestem królową angielską. A tak poważnie, to teraz co? Będziecie się oboje męczyć? Ty, bo bolą Cię jego durne słowa, a on, bo ich żałuje i czuje się winny? To jest bez sensu. Teraz właśnie powinniście być razem, jedno przy drugim. Zwymyślaj go, powiedz cokolwiek, ale pozwól mu wejść.”

- „Zac… Mówiłeś, że ja jestem dobrym człowiekiem, ale Ty też jesteś. I dobrym bratem! I przyjacielem!”

- „I jeszcze coś?” – wypiął pierś do przodu i przeczesał ręką włosy. Tym razem roześmiałam się w głos.

- „I przystojniakiem!” – podchwyciłam.

Tay

- „Czy ona się śmieje?” – spytałem Polę.

- „Tak, chyba tak.” – uśmiechnęła się – „Ale to dobry znak.”

- „Tak, dobry.”

Z jednej strony cieszyłem się, a z drugiej było mi przykro. Mimo tego, że wiedziała, co Zac do niej czuje, to nadal mieli ze sobą dobry kontakt. Brat pojawił się po kolejnych minutach.

- „Załatwiłem Ci widzenie. Idź.”

- „Co?” – nie wiedziałem, czy mówi prawdę.

- „Idź, póki się nie rozmyśliła.”

Wpadłem szybko do jej sali, aż się wzdrygnęła. Usiadłem obok, wziąłem ją za rękę. Nie zabrała jej i była już cieplejsza. Odruchowo podniosłem do ust i pocałowałem.

- „Ola, kochanie, byłem kretynem, bardzo Cię przepraszam. Chcę być przy Tobie, żebyśmy przeszli przez to razem. Chcę być obok Ciebie w każdej sytuacji i wspierać Cię na każdym kroku.”

- „To wspieranie wychodziło Ci bardziej na początku Tay. Ja miałam problem z zaufaniem, ale pokazałeś mi, że mogę Ci zaufać, byłeś cały czas i pomagałeś. Potem Ty straciłeś je do mnie przez swoją chorą zazdrość. A dla mnie nie ma związku bez zaufania. To nie wyjdzie.”

- „Tu nie chodzi o to, że straciłem. Po prostu nie jestem ideałem i czasem zanim pomyślę, to powiem głupotę. No i właśnie ja wcale tak nie myślę, rozumiesz? Obiecuję Ci, że będę walczył z moją wybuchowością, zazdrością i odbuduję Twoje zaufanie. A teraz chcę być przy Tobie.”

- „Tay, ale to naprawdę nie jest najlepszy pomysł.”

- „Jest! Właśnie najlepszy i jedyny możliwy.”

Ola pokręciła głową przecząco i mówiła dalej. Bardzo spokojnie, ale jej wzrok był dziwnie pusty.

- „Tego wszystkiego jest dla mnie za dużo. Znamy się niecałe pół roku, a wydarzyło się tyle, że po prostu przestałam ogarniać. Muszę sobie wszystko poukładać, pomyśleć. Sama.”

- „Ale…”

- „Czy dotarło do Ciebie, że mielibyśmy dziecko? A nie, w sumie nie, to przecież nie Twoje.” – spojrzała na mnie smutnym wzrokiem.

- „Ola, proszę… Ja już naprawdę zrozumiałem swój błąd. Nie karz mnie bardziej.”

- „Tu nie chodzi o kary Taylor. Tylko o to, że tego wszystkiego jest dla mnie zbyt dużo. To, co stało się przez te miesiące spokojnie starczyłoby na dwa lata.”

- „To co teraz?” – zadałem logiczne pytanie, ale cholernie bałem się odpowiedzi na nie.

- „Chcę się uporać z kilkoma sprawami. Sama.”

Nie wiedziałem jak mam to rozumieć. A właściwie wiedziałem, ale nie chciałem przyjąć do wiadomości.

- „Czyli nie chcesz, żebym był przy Tobie?”

Pokręciła głową. ‘Super! Masz, na co sobie zasłużyłeś Hanson.’

- „Proszę… Nie powinnaś być sama. Przecież, to w połowie i moja sprawa.”

- „Jest Pola i Paweł. A teraz nagle Twoja sprawa? To czemu nie było Cię, gdy robiłam test i gdy szłam do lekarza? Zacytować? ‘Może jeszcze ‘tak wyjdzie’, że to potencjalne dziecko jest jego, a nie moje?’  Idź już. Chce mi się spać.”

Moje słowa cały czas w niej siedziały, nie umiała mi wybaczyć, przynajmniej nie teraz. Wiedziałem, że muszę dać jej czas. Tak jak wtedy, by opowiedziała mi, czemu jest nieufna. Było mi cholernie przykro, ale mogłem winić jedynie siebie. Pocałowałem ją w dłoń i w czoło.

- „Bardzo mi na Tobie zależy Ola. Przemyśl, co musisz i pamiętaj, że  jestem. I będę!”

Narrator

Ola zasnęła, Paweł obiecał odebrać auto, bo Tay nie był w stanie prowadzić. Siedział w samochodzie z bratem, milczeli. Zatrzymali się na światłach.

- „Wracasz do domu?” – spytał Tay.

- „Nie, przyjechałem tylko na spotkanie z Pawłem, rzeczy mam jeszcze tam, gdzie się zatrzymałem.”

- „Mogę jechać z Tobą?” – Zac spojrzał na brata podejrzliwie, ale ten rzekł – „Nie chcę wracać do domu, dam radę się tam kimnąć? Może kupimy jakąś whiskey?”

Młody uśmiechnął się pod nosem, mruknął ‘pewnie’ i zawrócił na najbliższym skrzyżowaniu. Gdy rozlali pierwszą szklankę Tay zaczął:

- „Przepraszam, że Cię uderzyłem na Twoich urodzinach. Nie powinienem. Usłyszałem kawałek rozmowy… O tym, jak Ola mówiła, że może zaproponować Ci tylko przyjaźń i ubzdurałem sobie, że do czegoś między Wami doszło. Przepraszam.”

Zac’a wmurowało. Myślał, że będą rozmawiać na temat szpitala i tego, że to on go uderzył.

- „Spoko, nie szkodzi. Ale znając i mnie i ją nie powinieneś tak myśleć. Też przepraszam, że Ci przyłożyłem.”

- „Mnie się należało. I to za obie sprawy. Nie powiem, że jestem zadowolony, że Ty ją… no, że coś do niej czujesz, ale teraz widzę, że nie chciałeś mi jej odbić.”

- „Jezu, Taylor, no nie mógłbym tego zrobić, do cholery! To co? Sztama?” – Zac wyciągnął dłoń, którą Tay mocno uścisnął, a potem poklepał brata ‘na misia’ dziękując za wszystko i po raz kolejny przepraszając.

- „Tylko opanuj się trochę chłopie, żebyś jej nie stracił.”

Zac opowiedział, że Ola czuje się zraniona jego słowami, Tay zrelacjonował to, co Ola powiedziała mu w szpitalu. Tak jak Ola nie chciała wciągać Młodego w swoje sprawy z Tay’em, żeby go nie ranić, tak Taylor zupełnie o tym nie pomyślał. Żalił się, że teraz nie chce go widzieć, a przecież powinni zmierzyć się z tym razem, a nie oddzielnie. Poznali jednak Olkę na tyle, że wiedzieli, że muszą dać jej czas. Zac jednak nie mógł powstrzymać się przed pewnym komentarzem.

- „Wiesz, co Ci jeszcze powiem? Nie mogę się nadziwić, że byliście tak nieostrożni i nieodpowiedzialni.”

Tay popatrzył na niego wielce zdziwiony.

- „Ale to właśnie o to chodziło Młody. Może nie powinienem Ci się z tego spowiadać, ale my nigdy nie zapomnieliśmy o zabezpieczeniu. Ani razu! I nie było żadnego… hmm… ‘wypadku przy pracy’. Dlatego tym bardziej było to dla mnie dziwne i nie do pomyślenia.”

Zac’owi mało oczy nie wyszły z orbit.

- „Serio? No to musieliście mieć naprawdę niezłego pecha.”

- „No, musieliśmy… Miałbym być ojcem za jakieś osiem miesięcy.” – powiedział Tay i zamyślił się na dłuższą chwilę.