Część 51

Ola

Pola zaczęła odpowiadać na moje pytanie, ale ja nic nie słyszałam. Zaczęłam sobie przypominać wszystkie sytuacje, jak Zac zachowywał się w stosunku do mnie. To, jak musiał cierpieć, gdy patrzył na mnie i Tay’a. Gdy wparował nam do pokoju, gdy jechaliśmy gdzieś razem, gdy wyciągałam go do tańca, gdy oglądaliśmy Shrek’a, gdy prosiłam, aby mi zagrał ‘Broken Angel’, gdy… O mój Panie! Gdy pytałam go czy mogę zaufać jego bratu. Jaka ja byłam ślepa! I jak mi teraz było ogromnie głupio. Polubiłam go bardzo, traktowałam jak brata swojego faceta, miałam z nim lepszy kontakt niż z Ike’m. Wyrzucałam sobie teraz, że to pewnie moja wina, że dawałam mu jakieś znaki czy sygnały. Podzieliłam się tym z Polą.

- „Nie Ola.” – odpowiedziała – „Wszyscy wiedzą, jaka jesteś bezpośrednia, on też. No i widzi, że jesteś zakochana w Taylorze.”

- „Skąd wiesz?”

- „No rozmawiałam z Ike’m. Zac zapewnia, że nie zrobi bratu świństwa. No i dlatego Młody nie chciał z Tobą rozmawiać na ten temat, wszystkim mówił, że musi sobie poradzić sam.”

- „Ale Pola, jak ja mam się teraz zachowywać? Jak zmienię podejście, to się domyśli, że wiem, a jak będzie jak dotychczas, to cały czas będzie cierpiał.”

- „Olka, nie słuchałaś mnie! Wszystko Ci powiedziałam przed chwilą.”

- „Nie słuchałam. Przepraszam.”

- „Moim zdaniem powinnaś z nim porozmawiać.”

- „Coooo? Chyba oszalałaś!” – weszłam jej w słowo. – „Na to mnie nie namówisz.”

- „Wiedziałam.” – Pola pokiwała głową ze zrezygnowaniem – „Ale i tak uważam, że jest to najlepsza myśl.”

- „Nie ma mowy Polka. Nie spojrzałabym mu w oczy w trakcie takiej rozmowy. W ogóle teraz nie wiem jak to zrobię.”

Byłam przerażona. Zupełnie nie wiedziałam, jak teraz to będzie wyglądało i w głębi duszy cieszyłam się, że za tydzień lecę do Polski. Po powrocie do dziewczyn straciłam jakoś humor, a Polka wiedziała, że muszę to przetrawić i że na pewno wrócę jeszcze do rozmowy.

Tay

Ola często bywała w studio pogrążona w swoich sprawach, a ja w muzyce. Jednak nie raz ona lub Nikki podpowiadały coś fajnego lub rozstrzygały spory wybierając lepsze wersje utworów. Podczas tworzenia czas leciał niemiłosiernie szybko. Dobrze, że zdążyłem zorganizować weekend na Kubie, bo zanim się obejrzałem, a już terminy Oli wylotu do Polski i naszego do Afryki zmniejszyły się do kilku dni. Dziewczyny załatwiały sprawy przed odlotem, Pola kupowała coś dla Mikołaja, Ola dla jakiejś pani z uczelni, że nie wspomnę o mamie i maluchach. Nadszedł czas, gdy odwoziliśmy ją z Polą na lotnisko. Była zaaferowana wizytą w domu, ale widziałem, że było jej smutno, że nie będziemy się widzieli przez cały miesiąc. I żadne z nas nic nie mogło na to poradzić. Pola dyskretnie wyszła z auta i zadzwoniła do koleżanki, żebyśmy mogli się pożegnać. Było jeszcze dużo czasu, Ola siedziała ze spuszczoną głową.

- „Kochanie, nie smuć się. Od razu jak przylecisz do domu, to zadzwoń na Skype.”

- „U Ciebie będzie dopiero świtać.” – powiedziała tak smutnym głosem, że aż mi się serce ścisnęło. Skierowała wzrok na mnie, oczy miała pełne łez.

- „Nie płacz. Zobaczysz, że czas minie Ci bardzo szybko. Będziesz wśród swoich, z rodziną, przyjaciółmi. Potem wrócisz do Stanów i tylko tydzień jak ja przylecę. Na pewno dasz radę. Razem damy. A tymczasem musisz jeszcze coś dopakować.”

- „Dopakować? Miejsca nie mam Tay.”

- „Na moją bluzę?” – spytałem.

Ola rzuciła mi się na szyję, łzy jej popłynęły, powiedziała, że bluzę założy na siebie i cieszy się, że o tym pomyślałem.

Ola

Siedziałam w samolocie. Tay próbował mnie pocieszyć, tłumaczyć, żegnałam się z nim, ściskałam i całowałam kilkanaście razy. Obiecałam się nie rozklejać, ale łzy jakoś same ulatywały spod powiek. Było mi ciężko i przykro, ale jednocześnie nie mogłam się doczekać kiedy wyląduję, a maluchy i mama wylądują na mojej szyi. Dwa różne światy, na których mi zależało, a których nie dało się pogodzić. Tak bardzo chciałam, żeby on ze mną poleciał, poznał moją rodzinę. Ale z drugiej strony, jeśli wszystko miało się skończyć za siedem miesięcy, to po co miałby ich poznawać? Wzdrygnęłam się na samą myśl. Miałam mnóstwo czasu na przemyślenia o różnych relacjach. Tay, z którym czułam się niesamowicie dobrze, Pola, którą kochałam całym sercem, Paweł, mój starszy braciszek, Nikki, z którą załapałyśmy świetny kontakt, Angela, jedna z najlepszych kumpeli w Sand Springs, Mike, z którym nie raz przetańczyłam pół imprezy, mama Tay’a, zawsze mająca dobre słowo i dobry obiad, no i Zac… Od mojej rozmowy z Polą zaczęłam unikać go jak diabeł święconej wody, a już na pewno rzucania mu się na szyję. Zazwyczaj mi się to udawało, on też jakby starał się nie zostawać ze mną sam na sam, odmawiał zaproszeniom Tay’a na imprezy. Pola mówiła, żebym z nim porozmawiała, ale ja nie chciałam o tym słyszeć. Co bym miała powiedzieć? ‘Słyszałam, że Ci się podobam, to jak sobie radzisz?’ Przypominałam sobie wszystkie momenty z Młodym. Niechcący robiłam takie rzeczy, po których on na bank bardziej cierpiał. Nie mogłam sobie tego darować. Ale Poleńka miała rację. Mi tylko Taylor był w głowie. Mimo tego, że bardzo polubiłam Zac’a, uwielbiałam z nim tańczyć i rozmawiać, to jednak nie mogłam być egoistką. Musiałam się odsunąć. I w sumie ten mój wyjazd dobrze mu zrobi, nie będzie mnie widział, rozmawiał, może się ogarnie. I jak zawsze dwie strony medalu. Źle, bo tęsknić będę za Tay’em, dobrze dla Zac’a.

Wylądowałam. Prawie biegłam po bagaż i niecierpliwiłam się, gdy walizki tak wolno sunęły po taśmie. W końcu wyszłam i zobaczyłam całą moją trójkę przy barierkach. Wpadłam w ramiona mamy, która od razu zaczęła płakać, Gabi przytuliła się do moich pleców, Adrian czekał na swoją kolej i jak nadeszła, to wziął mnie na ręce i okręcił wkoło. Mój mały braciszek stał się silnym chłopakiem. W Polsce jak na koniec września było bardzo ciepło, gorąco wręcz. W trakcie kolacji Gabi spytała o Tay’a, przypomniała mi tym, że miałam go obudzić. Dzwoniłam dwa razy, pojawił się taki zaspany i poczochrany na ekranie laptopa mamy, że aż mi się coś ścisnęło w sercu. Ucieszył się, że bezpiecznie doleciałam i umówiliśmy się na kontakt następnego dnia. Niedzielę spędziliśmy we czwórkę, bo potem mama szła do pracy. Miała mieć wolny tydzień po imprezie maluchów i mieliśmy jechać do babci do Krakowa, a maluchy dostały wagary od szkoły. Nie mogliśmy się nagadać i nawet Adrian podszedł do mnie kilka razy mówiąc ‘dobrze, że jesteś siostra.’ W ciągu dnia spotykałam się ze znajomymi, po szkole z maluchami i wieczorami z mamą. W środę spędziłam ze trzy godziny w dziekanacie u pani Jadzi, oczywiście z obiecaną kawą i drobną pamiątką. Zostawiłam kopertę z wnioskiem o urlop dziekański na drugie półrocze, tak w razie czego. Miałam dzwonić ze Stanów czy go składam czy nie. Takie małe ‘wyjście awaryjne’. Potem zeszło się jeszcze ze dwie godziny u doktor Maciąg, która wypytywała mnie o przedmioty, wykładowców i profesora Jordana, ale z nim nie miałam jeszcze zajęć. Gabrysia dołączyła do mnie po szkole i miałyśmy iść razem na zakupy przed imprezą. Szłyśmy zagadane dziedzińcem Uniwersytetu, gdy usłyszałam śmiech. Wszędzie bym go poznała. Zatrzymałam się, spojrzałam w prawo. Jakże mogłabym się mylić.