Część 8

Narrator

Przez cały tydzień Ola i Tay wymieniali smsy, on dzwonił do niej kilka razy. Spotkali się w piątek o 15, pojechali do kafejki z balkonem. Pytała o wyjazd, uraczył ją historyjką ze zjazdem rodzinnym, co było w końcu zgodne z prawdą. Oboje lubili rozmawiać, dobrze czuli się w swoim towarzystwie i coraz lepiej poznawali. Wrócili koło 21, nawet nie zauważyli, kiedy te kilka godzin minęło. Pożegnanie wyglądało dokładnie jak poprzednim razem. Dłoń, czoło, dobranoc. Ola była sama w domu, Pola z Pawłem wybrali się na zakupy, potem do kina. Poszła pod prysznic i położyła się do łóżka, ale jakoś nie mogła zasnąć. Czytała smsy, które wymienili z Tay’em w czasie jego nieobecności. Fajne były. Niektóre takie zwykłe, normalne, ale niektóre takie miłe. Tay podobał jej się coraz bardziej. I to nawet on przyśnił jej się poprzedniej nocy, nie Igor. Na dźwięk nowej wiadomości zdumiała się. O 22.40? Była pewna, że to Pola, a jednak nie.

- „Śpisz?” – pytał Tay.

- „Nie, nie mogę zasnąć.”

- „Ja też. Zbieraj się. Będę za 10 minut. Masz tyle i ani minuty więcej. Mam pomysł.”

- „Oszalałeś? Teraz?”

- „Yhm. Wstawaj, bo już zostało 9!”

Ola

Nie pytałam o nic, gdzie jedziemy i po co, nie było czasu. Wyskoczyłam z łóżka jak poparzona. Włosy jeszcze wilgotne, zostawiłam w artystycznym nieładzie, jeansy, koszulka, trampki. Kreska na oko, tusz i… gdzie ona trzyma tę szminkę? Dobra, bez szminki. Torba przez ramię, klucze, wypadłam z klatki, gdy właśnie podjeżdżał.

- „Wskakuj, szybko!” – otworzył mi drzwi od środka i nim zdążyłam je zamknąć ruszył z piskiem opon.

- „Oszalałeś!” – bardziej stwierdziłam niż spytałam.

- „Pasy!”

- „Już, już!”

- „Mamy 10 minut, zdążymy.”

- „Gdzie?”

- „Zobaczysz. Spodoba Ci się.”

- „Już mi się podoba. Jedziemy nocą, szybko, autem bez dachu. Chciałabym jeszcze takie poprowadzić.”

- „Nie dzisiaj.”

- „Dałbyś mi poprowadzić?”

- „A masz prawo jazdy?”

- „Mam.”

- „No to może kiedyś.”

Po dziesięciu minutach oczom moim ukazał się ogromny plac z dużą ilością samochodów i ekranem na początku. Otworzyłam buzię ze zdziwienia.

- „Mówiłem, że Ci się spodoba.” – zwrócił się do mnie Tay chowając reszty od pana z obsługi i podjeżdżając we wskazane miejsce.

- „To ja tyle czasu tu jestem i nie wiem, że takie coś istnieje?”

- „No. Ale już ciszej mów, bo nas wyproszą.”

Spojrzałam na niego mówiąc tylko bezgłośnie „thank you”, on odrzekł w ten sam sposób „you’re welcome”, po czym pochylił się do mnie szepcząc, że tą dźwignią mogę sobie pochylić fotel. Oparł moją dłoń na drążku i momentalnie zrobiło mi się gorąco. Poprawiłam fotel i patrzyłam jak zaczarowana, bo wyświetlali akurat „Dirty Dancing 2”. W połowie filmu zrobiło mi się chłodno, objęłam rękami ramiona. Z tego pośpiechu nie wzięłam z domu bluzy. Nie uszło to uwadze Tay’a i jak na dżentelmena przystało zdjął swoją i nie patrząc na mnie wyciągnął rękę w moim kierunku. Chętnie skorzystałam. Zerkałam co jakiś czas na niego, ale nie okazał słabości. Jedynie gęsia skórka na rękach zdradzała, że jest mu jednak zimno. Chyba każda kobieta uwielbia męskie bluzy. Ja na pewno. Od jej zapachu kręciło mi się w głowie. Ponownie spojrzałam na niebieskookiego. Doskonale widziałam jego profil, delikatnie uniesione kąciki ust. Czy miałam jakieś ‘ale’? Nie, nie dzisiaj. Przypomniałam sobie Igora, ale tylko na chwilkę, zaraz jego twarz zastąpił profil Tay’a. Uśmiechnęłam się do siebie. Chyba jakiś postęp wreszcie. Tay zobaczył, że mu się przyglądam, przekręcił głowę w moją stronę i spytał ruszając ustami „what?” Odrzekłam „nothing” i wróciłam do oglądania filmu, ale czułam, że policzki robią mi się purpurowe. Dałam się przyłapać. Dobrze, że było ciemno.

Jako, że najpóźniej przyjechaliśmy, to pierwsi wyjechaliśmy. Byłam podekscytowana. Dobrze, że siedzieliśmy w aucie, bo pewnie z radości bym go wyściskała.

- „Ale miałeś świetny pomysł! Dzięki!”

- „Nie ma za co. Jakoś tak szybko zleciał czas na balkonie, a potem spać mi się nie chciało.”

- „No, mnie też. A na naukę nie było odpowiedniej pory.” – Tay zaśmiał się i przytaknął.

- „Pamiętasz taki serial „Beverly Hills 90210”? Oglądałam go w podstawówce. Ci nastolatkowie mieli takie beztroskie życie, spotykali się po uczelni, robili imprezy, barbecue, jeździli do kin polowych. A teraz ja mam tak samo. Polka mi nie uwierzy. Rany! Pola! Oni nie wiedzą, że wyszłam.”

Telefon był wyciszony, połączenia nieodebrane od obojga, ostatnie od Pawła, do niego oddzwoniłam.

- „Sorry Pawełku, jestem z Tay’em. Pojechaliśmy do kina, ale już wracam.”

- …

- „Tak, tak mój starszy braciszku. Uwielbiam Cię. Pa!” – odpowiedziałam po polsku.

Tay nie jechał już tak szybko jak w przeciwną stronę. Spytał, co powiedziałam, przetłumaczyłam i dodałam:

- „No bo Paweł opiekuje się nie tylko Polą. Od zawsze jak gdzieś razem jeździmy czuje się odpowiedzialny za nas obie.”

Podczas tej wyprawy ja mówiłam, nie zwróciłam uwagi na to, że Tay głównie słucha. Pod naszym blokiem stanęliśmy przy aucie. Zauważyłam, że tutaj faceci zawsze opierają się o drzwi jak z kimś rozmawiają lub czekają. Rozmawialiśmy jeszcze chwilę zciszonymi głosami. Nie miałam żadnego ‘ale’. Pomyślałam, że po tym jak on mnie pocałuje w czoło, to ja go cmoknę w policzek. Uznając to za bardzo dobry plan zaczęłam się żegnać. Dłoń, przyciągnięcie bliżej, buziak w czoło, ale nie dał mi się odsunąć. Objął w pasie i cały czas trzymał blisko. Zbyt blisko. Niebezpiecznie blisko. Próbował spojrzeć mi w oczy, ale ja przyglądałam się napisowi na jego koszulce.

- „Mam nadzieję, że nie dostanę za to w pysk…”

- „Za co?” – trochę ze strachem podniosłam głowę i napotkałam jego wzrok. Te oczy. Magnetycznie wpatrujące się we mnie. Przepadłam. Nie byłam w stanie wykonać żadnego ruchu. Za to on wykonał. Jego usta dotknęły moich. Najpierw delikatnie, ledwo je muskając, a gdy nie było z mojej strony sprzeciwu ośmielił się bardziej, choć nie przeholował. Cały czas oczy mieliśmy otwarte, ja odruchowo położyłam dłonie na jego ramionach. Policzki paliły mnie żywym ogniem, bałam się, że tym razem zauważy intensywny ich kolor. A zresztą, pal to diabli! Niech zauważa! Oderwał się opierając czoło o czoło i zrobił coś nieoczekiwanego. Poluzował uścisk i zaczął rozpinać mi bluzę, odskoczyłam więc jak oparzona.

- „Eeej, co robisz?”

Uśmiechnął się zaczepnie, choć mi do śmiechu nie było, odgarnął spadające kosmyki włosów, złapał za sznurki od kaptura i przyciągnął mnie z powrotem do siebie, choć napotkał już lekki opór.

- „Chciałem tylko przypomnieć, że masz moją bluzę.”

Staliśmy bardzo blisko siebie, serce waliło mi jak oszalałe. Położyłam prawą dłoń na jego policzku, czym totalnie go zaskoczyłam.

- „Nie dostałeś w pysk, ale za to bluza zostaje ze mną. Dobranoc.”

Był przekonany, że go pocałuję, widziałam, że liczył na to prawie niezauważalnie zwilżając usta, ale dostał jedynie buziaka w policzek, wyswobodziłam się, jeszcze przed wejściem do klatki pomachałam i zniknęłam.