Część 10

Ola

-„ Polaaaaaaa! Chodź do pokoju!” – krzyknęłam.

Weszła z tak zaciekawioną miną, że roześmiałam się ściskając ją jednocześnie.

- „Pola, ja nad sobą nie panuję, nad emocjami, nad wszystkim. On coś robi, a ja zastygam w bezruchu, on żąda, żebym spojrzała mu w oczy, ja to robię…

- „…on całuje, Ty całujesz.” – Pola weszła mi w słowo. Nie odpowiedziałam.

- „Moim zdaniem…”

- „Tylko nie mów tego, co zwykle.” – popatrzyła na mnie i zamyśliła się.

- „To w takim razie nic.”

- „Jak to ‘nic’”?

- „No nic nie jest. Olka! Albo nazywam rzeczy po imieniu albo w ogóle nie będę o tym rozmawiać.”

- „Dobra, mów.”

- „Tylko najpierw Ty mi odpowiedz na kilka pytań.” – Pola oczekiwała aprobaty, kiwnęłam więc głową.

- „Podoba Ci się?”

- „Tak!”

- „Dobrze Ci się z nim rozmawia?”

- „Tak!”

- „Pociąga Cię?”

- „Jak cholera!”

- „Całowaliście się?”

- „Taaaaaak!” – powiedziałam przeciągle rzucając się do tyłu na łóżko i gapiąc w sufit.

- „Osuwała Ci się ziemia spod nóg?”

- „Oj taaaaak!”

- „No to się zakochałaś.” – nastąpiła cisza.

- „Ola? Ola!”

- „Mmm?”

- „Nie zaprzeczyłaś. A to już jakiś postęp.”

- „Nie tylko to jest postępem. Zmieniła się główna męska rola w moich snach.”

- „Żartujesz?”

- „Nie. Nie śnił mi się od tygodnia.”

- „Olaaaaaaaaaaa! Zakochałaś się!!!

- „Jezu, cicho! Nie wiem czy zakochałam, ale zauroczyłam na pewno.”

- „Jak zwał tak zwał, ale super! Czas już skończyć z tą przeszłością.”

- „Mhm!”

Chciałam się oddać marzeniom, ale nie było mi dane, bo dostałam smsa od Tay’a. „Weź jutro buty sportowe, długie spodnie i BLUZĘ. Zbiorę Cię w fajne miejsce. Wrócimy późno.”

Nie pytał mnie o zdanie czy mogę, czy chcę, po prostu informował jak mam się przygotować. Po jego odwiedzinach nauka już się nie kleiła, podejrzewałam, że nie zdam. Spakowałam się więc w większą torbę, poszłam do łóżka, ale długo nie mogłam zasnąć. A jak już mi się udało, to śniły mi się jego niebieskie oczy…

Tay

Szła w moim kierunku w posępnym nastroju. Podejrzewałem, że chce mnie nabrać, że nie zdała. Myliłem się jednak. Wrzuciła torbę i cmoknęła mnie w policzek.

- „Cześć. Nie zaliczyłam.”

- „Ooops, cześć. Przykro mi. Będzie drugi termin?”

- „Będzie. Jedziemy?”

Odsunąłem się otwierając jej drzwi. Zatopiła się w fotelu i miałem jakieś dziwne poczucie, żeby się przez jakiś czas nie odzywać. Przygłosiła radio.

- „Kurwa!”

- „Co powiedziałaś?”

- „Przeklęłam sobie po polsku, sorry.”

Tak mnie to rozbawiło, że zacząłem trząść się ze śmiechu.

- „Co Cię tak bawi?”

- „To słowo, jak to szło?”

- „Kurwa. Chyba najbrzydsze w moim języku.”

- „Macie bardzo twarde ‘r’”

- „Tak, wiem.”

Dopiero po 20 minutach jazdy uspokoiła się i z zaciekawieniem rozglądała wokół.

- „To gdzie jedziemy?”

- „Nad jezioro.”

- „Jezioro? Gdzie tu jest jezioro?”

- „Chyba nie miałaś zbyt wiele czasu na zwiedzanie?” – pokiwała przecząco głową i wreszcie spojrzała w moim kierunku. – „Coś Ty! Tyle nauki od samego początku, a wakacje dopiero przed nami. No i teraz dzięki Tobie poznaję więcej fajnych miejsc.”

- „Mój brat je wynalazł i często jeździmy tam, żeby pomyśleć lub pogadać. Cisza, spokój, nie ma ludzi.”

Pomyślałem, że powiem jej dzisiaj o zespole. Akurat dobra okazja, w naszej ‘samotni’. Ike odkrył to jakiś czas temu, przyjeżdżaliśmy tu razem albo osobno. Zjechałem na polną drogę, zaparkowałem. Ola wysiadła z wozu, rozglądała się, przeciągnęła się wyciągając ręce do góry. Chciałem ją chwycić i całować. Sam sobie pokręciłem głową. „Jedno Ci w głowie baranie!” Pokazałem okolicę, potem zadzwonił do niej telefon, odeszła rozmawiając, a ja wyciągałem koc i jedzenie z bagażnika. Gdy skończyła zaczęła biec w moją stronę w podskokach. Wyglądała jak mała dziewczynka ciesząca się z nowej lalki Barbie. Prawie mnie przewróciła, ale wybrnąłem kręcąc nią wkoło. Było mi dobrze, gdy była tak blisko i nie chciałem, żeby puszczała. Ale poluzowała uścisk.

- „Noooo?” – ponagliłem ją – „Co jest?”

Zaczęła opowiadać, że ma rozmowę o pracę. Musi coś znaleźć chociaż na wakacje, bo nie wraca do Polski. Wysyłała aplikacje i właśnie się do niej odezwali. Ucieszyłem się, pogratulowałem i spytałem czy nie jest głodna.

- „Jestem. A mamy coś do jedzenia?” – popatrzyłem na nią z politowaniem.

- „Sądzisz, że nie zrobiłbym zaopatrzenia?” – wzruszyła ramionami i zajrzała do torby.

- „Wow! Sałatka! Nie wierzę, że sam zrobiłeś.”

- „Bo nie robiłem. Ale też potrafię. Mama zrobiła, więc wziąłem na wynos.”

Zjedliśmy, rozmawialiśmy o różnych sprawach siedząc na kocu i opierając się o samochód. Wziąłem oddech, żeby powiedzieć jej o zespole, ale nie było mi dane.

- „Zrehabilitowałeś się tą sałatką.” – powiedziała.

- „A za co niby?”

- „Za mój egzamin.”

- „Nie rozumiem.”

- „Przecież przez Ciebie nie zdałam.” – zdziwiłem się mocno.

- „Przeze mnie?”

- „No! Myślisz, że po Twoich odwiedzinach wróciłam do nauki?” – uśmiechnąłem się rozumiejąc aluzję.

- „Dużo masz jeszcze egzaminów?”

- „Dwa. Nie. Trzy, bo jeszcze ten dzisiejszy.” – skrzywiła się na samą myśl.

- „No to dam Ci spokój przez dwa tygodnie i dopiero potem się odezwę.”

- „Bardzo śmieszne.”

Zadzwonił mój telefon. Zac.

- „Co tam Młody? Bo nie bardzo mogę gadać. Jestem w samotni.”

- …

- „Nie, nie sam.”

- …

- „Tak, z nią.” – spojrzała na mnie.

- …

- „To potem, w domu, cześć.”

Schowałem telefon, Ola wpatrywała się we mnie ciekawie.

- „Kto to był?”

- „Mój brat.”

- „A skąd on o mnie wie?”

- „Mówiłem mu.”

- „O mnie?”

- „Mhm.”

- „A dlaczego?”

- „A dlaczego nie?”

Spytałem i objąłem ją. Oparła głowę na moim ramieniu. Poczułem radość, znowu była blisko. I tym razem nikogo wokół, a tym bardziej żadnego Mike’a. Ona była moja. Poczułem jakieś dziwne ciepło w środku. ‘Tay, na co czekasz, pocałuj ją.’

- „Nie gilgocz.”

- „Słucham?” – dopiero się zorientowałem, że smyram ją po szyi.

- „Sorry.” – powiedziałem i jeszcze raz przejechałem palcami, aż zacisnęła głowę i zaczęła się śmiać. Spojrzała na mnie z dołu. Nie mogłem już wytrzymać. Jej usta smakowały tak… hmm… słodko. ‘Tay, na Boga, skup się i nie myśl tyle.’ Zdziwiłem się, gdy przerwała, bo dopiero zacząłem się rozkręcać.

- „Tay, niewygodnie mi.” – faktycznie pozycja nie była dla niej najlepsza. Rozbawiła mnie tym stwierdzeniem, zaśmiałem się, ale wtedy ona wykonała ruch. Odwróciła się w moją stronę, nogi przekładając nad moimi prostopadle, rękoma oplotła moją szyję. Czekałem aż spojrzy mi w oczy, zrobiła to na pół sekundy, ale mi tyle wystarczyło i znowu poczułem słodki smak jej ust. Dużo bym dał, żeby wiedzieć, co ona myśli. Co czuje. Oczy jej błyszczały, mi pewnie też. Przytuliła głowę do mojego ramienia i siedzieliśmy tak dłuższy czas. Ta dziewczyna działała na mnie i nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, jak bardzo. Rozmawialiśmy długo, tym razem ja opowiadałem jej o swojej rodzinie. Wróciliśmy późno. I znowu nie powiedziałem o zespole. ‘Jak jej nie powiesz, to będą z tego tylko kłopoty półgłówku.’