Część 83

Narrator

Siedziała z podkulonymi nogami na łóżku cicho szlochając. Babcia miała udar, jest w szpitalu. Mama zabroniła Gabrysi informować ją o sprawie, ale Gabi nie mogła sobie poradzić. I tak wytrzymała kilka dni. Babcina lokatorka wezwała pogotowie, potem zadzwoniła do mamy, mama od razu wsiadła w auto i pojechała do Krakowa. Ola najpierw uspokoiła siostrę, potem napisała mamie, że ma się odezwać na Skype jak wróci ze szpitala i czekała myśląc tylko czy wszystko jest ok. W końcu usłyszała upragniony dźwięk z komputera. Mama powiedziała, że babcia z tego wyjdzie, nie był to mocny udar i w porę dojechała pomoc. Ale babcia nie może mieszkać sama. Za nic nie chce się przenieść do Warszawy, mówi, że starych drzew się nie przesadza, mama nie może zostawić pracy, o przeniesienie będzie ciężko, maluchy mają maturę za miesiąc.

- „Mamo, ja zamieszkam w Krakowie.”

- „Słucham?”

- „Miałam zostać tu jeszcze pół roku, wzięłam urlop dziekański, więc Ty teraz mamuś weź 14 dni opieki nad babcią, ja się uporam z egzaminem i dokumentacją, wrócę do Warszawy, przepakuję się i pojadę do Krakowa.”

- „Olciu, ale ja nie mogę Cię o to prosić.”

- „Nie prosiłaś, sama się zgłosiłam. Przecież nie ma już nikogo innego.”

- „Tak, ale…”

- „Żadnego ‘ale’ mamuś. Idź lepiej spać, bo jesteś bardzo zmęczona.”

Ola

No i sytuacja sama się rozwiązała. W smutnych okolicznościach, ale jednak. Serce biło mi jak oszalałe, ale poczułam, że widocznie tak miało być. Najpierw opieka nad Joshem i Maddy, potem rozmowa o zaufaniu, rozmowa z Pawłem, teraz babcia. Puzzle układają się tylko w jedną stronę. No i dodając to, że przez tyle miesięcy nie powiedział, że mnie kocha. Wszystko się składa. Nie tak, jakbym tego chciała, ale się składa. Ja go kochałam całym sercem i nie wyobrażałam sobie życia bez niego. Przecież miałam już wszystko załatwione, żeby zostać. Tylko, co mu teraz powiedzieć? Prawdę? To będzie mnie przekonywał, żebyśmy próbowali na odległość, a w tym wypadku Paweł miał całkowitą rację. Pół nocy spędziłam nad rozmyślaniem, co mam zrobić…

We wtorek miałyśmy z Angelą egzamin u Jordana, wreszcie udało nam się zdać, aż miałam chęć upić się do nieprzytomności. Jednak były ważniejsze sprawy do załatwienia. Młody dzwonił życzyć powodzenia, mieli z Sue wrócić dopiero za tydzień. Tay chciał, żebym jechała do niego, ale musiałam załatwić formalności na uczelni, porozmawiać z szefową. Paweł zabukował bilety powrotne za dziesięć dni. Dziesięć ostatnich dni mojego amerykańskiego życia. Podjechałam do ‘Almost heaven’. Siedziałam godzinę patrząc się na Arkansas zamiast pić kawę, gdy naprzeciwko mnie usiadła Nicole. Wyszczerzyła się serdecznie, mnie uniosły się tylko kąciki ust.

- „Co tak siedzisz sama?”

- „Myślę, odwiedzam fajne miejsca, żegnam się.”

- „Co proszę?” – spoważniała natychmiast.

- „Wracam do domu.” – wyglądała jakby nie zrozumiała.

- „Wracasz do Polski?”

- „Tak, za dziesięć dni.”

- „Tay o tym wie?”

- „Jeszcze nie, jesteś pierwszą osobą, która się dowiedziała.”

- „Ale nie zamierzasz mu powiedzieć w dniu wylotu?”

- „Nie, nie, jutro. Zdałam u Jordana.” – zmieniłam temat.

- „Super, gratuluję, ale w sumie jestem w szoku. Myślałam, że wykombinujesz coś i zostaniesz.” – wzruszyłam ramionami choć miałam ochotę się rozpłakać. Musiałam się trzymać, zwalać wszystko na obojętność. Poprosiłam Nikki, żeby nikomu nie mówiła, że sama chcę to zrobić. Plan miałam obmyślony, zajęło mi to całą kolejną noc. Zrezygnowałam z konsultacji z Polą, bo namawiałaby mnie do czegoś całkiem przeciwnego. A ja nie chciałam mówić prawdy, chciałam zamknąć ten rozdział raz na zawsze. Będzie ciężko, ale na ten moment nie widziałam innego rozwiązania.

Parkowałam pod rezydencją, słońce mocno przypiekało. Rozejrzałam się wokół: dom, studio, basen, drzewa, garaż, auto Tay’a, Ike’a, którym ja jeździłam. Sms. ‘Jestem w studio.’ Poszłam prosto tam z zamiarem przeprowadzenia mojego niecnego planu, ale przywitał mnie tak namiętnie, że speniałam. Dałam się porwać w ramiona, wziąć na ręce, dałam mu całą siebie na sofie w studio. Nie zważając na to czy ktoś wejdzie, czy ktoś nas zobaczy, nie mówiąc ani słowa tylko biorąc i dając. Jego przydługie włosy łaskotały mnie w buzię. Szybko się ubraliśmy i poprosiłam o koncert życzeń. Kilka ulubionych utworów plus ‘Give a little’ na bis. A’capella, przy samym tamburynie. Wiedziałam, że pewnie słyszę to po raz ostatni w życiu. Siedziałam na sofie zasłuchana i pilnowałam się, żeby broń Boże nie okazać słabości.

- „A co Ty dzisiaj taka milcząca? Zaraz oblewamy.”

- „Co?”

- „Jak to, co? Egzamin u Jordana, nieźle się namęczyłaś.”

- „Wracam do domu Tay.” – wyrzuciłam, żeby się nie rozmyśleć.

- „Żartujesz? Dopiero przyjechałaś. A co tam z Pawłem?”

- „Nie mogę o tym mówić.”

- „Spoko, rozumiem.”

- „Chyba niejasno się wyraziłam.” – zaczęłam się denerwować, ale musiałam być twarda. Twarda i bezwzględna.  – „Wracam do domu do Polski.” – myślał, że żartuję, że chcę go nabrać.

- „No bardzo śmieszne.” – rzekł, uśmiechnął się, ja miałam grobową minę, on też spoważniał.

- „Nie żartujesz?”

- „Nie Tay. I szczerze mówiąc dziwię się, że jesteś zaskoczony.” – zbiłam go z pantałyku jednocześnie czując ukłucie we własnym sercu.

- „Miałaś się zastanowić.”

- „Miałam, miałam, ale nad czym się tutaj zastanawiać?” – stał z jakimiś nutami w dłoni nie dowierzając w to, co mówię. - „Samolot mam za dziesięć dni.” – usiadł już całkiem skołowany, patrząc na jego zdezorientowanie coraz bardziej zaciskało mi się serce.

- „A co z nami?’

- „A co ma być? Każde wróci do swojego życia.” – udawało mi się, byłam bezwzględnie spokojna.

„ Ale… ale… Ola, ja nie rozumiem, jestem w totalnym szoku.”

- „Rany, Tay, a czego Ty się spodziewałeś? Że rzucę wszystko w Polsce, zostawię swoją rodzinę, przyjaciół, uczelnię, życie, bo Ty tak chcesz?”

- „A Ty nie chcesz?” – smutek w jego oczach powodował jeszcze większy ból w moim sercu.

- „Oj Taylor, Taylor…” – spojrzałam na niego z lekceważącym uśmieszkiem – „Super był ten rok tutaj, dobrze mi było z Tobą, jesteś niesamowity w łóżku, ale chyba nie myślałeś, że będziemy razem do końca życia?” – moje serce rozpadło się na milion kawałków – „Naprawdę super się z Tobą bawiłam, spędziłam miło czas również z Twoją rodziną. Jeśli chcesz, możemy się przyjaźnić, napisać czasem maila czy pogadać na Skype, ale…”

- „Ola, co Ty do cholery bredzisz?” – podniósł głos, oczy miał jak 5 zł, przysunął się bliżej, potrząsnął mną za ramiona – „Co to za jakaś farsa?” – wyswobodziłam się i odsunęłam kawałek.

- „Nie farsa tylko fakty. Ty myślisz, że ja miałam szczęście, bo spotykałam się z muzykiem i zostałam wybrana ze sryliarda innych i powinnam wszystko rzucić, bo Tobie ze mną dobrze? To miłe, ale bez przesady.”

- „Ja w ogóle nie wierzę w to, co słyszę.”

- „No przykro mi, musisz się z tym pogodzić.”

- „Czy to znaczy, że Ty cały ten czas udawałaś?”

- „Ale co udawałam? Tłumaczę Ci, że super mi z Tobą było, ale od początku wiedziałam, że ten związek nie będzie miał przyszłości.”

- „Nie wierzę, Ola, ja Ci nie wierzę.” – wzruszyłam ramionami – „Chcesz mi powiedzieć, że się rozstajemy?”

- „No chyba nie będziemy związkiem od czasu do czasu, oczywiście, że tak.” – znowu przysunął się bliżej.

- „Ale Ola… ja… ja… ja nie chcę, nie zgadzam się. Przecież ja Cię kocham.”

Na chwilę przestałam oddychać. Teraz kurwa, teraz? Tyle czasu czekać na te słowa i usłyszeć je w takim momencie? Chciałam wszystko cofnąć, rzucić się na niego, powiedzieć, że ja też go bardzo kocham, ale wiedziałam, że nie mogę.

- „No to masz problem.” – wiedziałam, że dla niego to cios. Jego oczy wyrażały szok, niezrozumienie, teraz doszedł jeszcze ból. Milczeliśmy, chciałam jak najszybciej to zakończyć i uciec, uciec do Sand Springs, a za dziesięć dni do Polski. W końcu Tay zrobił się purpurowy na twarzy.

- „Aha! To ja teraz wszystko rozumiem! Nie możesz mi do końca zaufać, bo mnie nie kochasz! To czemu byłaś taka czuła, dobra i troskliwa?”

- „Bo byliśmy razem Tay, tworzyliśmy parę. Byłam zauroczona, poza tym mówię Ci, że było mi z Tobą dobrze, to czemu nie miałabym być miła i troskliwa? Taka już jestem.”

Tay

Od kwadransa czułem się jakbym rozmawiał z całkiem inną osobą. Nie docierało do mnie ani jedno słowo, które wypowiadała. Wyjeżdża? Za dziesięć dni? Zostawia mnie?

- „Przekreślasz wszystko, co nas łączy?” – spytałem patrząc jej prosto w oczy.

- „Tay, kochanie, Ty w kółko to samo, a ja tłumaczę Ci już chyba czwarty raz. Nie przekreślam tego, co nas łączyło.” – świetnie, już używa czasu przeszłego – „Było mi z Tobą dobrze, ale nadchodzi koniec, wracam do domu. I jak już wspominałam możemy pisać do siebie maile czy pogadać czasem, a jak będziecie w Europie, to chętnie pójdę na Wasz koncert i spotkamy się gdzieś na piwo. To był wspaniały czas i za niego Ci bardzo dziękuję.”

Próbowałem wyczytać coś z jej oczu, ale nie widziałem w nich mojej Olsi. Jakbym rozmawiał z  zupełnie inną osobą. Kłamała?

- „Możesz powiedzieć mi prawdę?”

- „Jaką prawdę?”

- „Powód, dla którego wyjeżdżasz.”

- „Koniec stypendium Taylor. Słuchaj, mamy jeszcze dziesięć dni, spędźmy je jakoś fajnie, może zrobimy jakąś imprezę czy jam session?” – teraz dostałem obuchem w łeb.

- „Ola, czy Ty się słyszysz?” – wstałem i zacząłem chodzić w kółko – „Wyjeżdżasz, zostawiasz mnie, mimo że byłem pewny, że łączy nas coś wyjątkowego, nie liczysz się z moim zdaniem, przyjeżdżasz jak zwykle, idziemy do łóżka, gram Ci piosenki, po czym mówisz, że wyjeżdżasz w sposób jakby to nie było nic ważnego, pieprzysz o jakichś mailach, koncertach i że mamy jeszcze dziesięć dni! Czy Ty siebie słyszysz?”

Siedziała niewzruszona, odwróciłem się waląc pięścią w stół. Stół, na którym nie raz siedziała i całowaliśmy się jak szaleni. Oparłem ręce na blacie.

- „Zapytam ostatni raz: odchodzisz?”

- „Odchodzę Tay.” – odpowiedziała od razu pewnym głosem.

- „Więc idź. Wyjdź i nigdy nie wracaj.”

- „Mamy jeszcze dziesięć dni.”

- „Nie mamy! Nie chcę Cię widzieć! Zostanę w studio, idź do mojego pokoju, zabierz swoje rzeczy i nie wracaj!”

- „Tay, nie zachowuj się jak dziecko, przecież możemy jeszcze…”

- „Nie możemy!” – wrzasnąłem – „Wynoś się stąd i z mojego życia!”

- Dobra, dobra, już idę. Przepraszam, nie myślałam, że jesteś tak zaangażowany.” – prychnąłem tylko.

- „Naprawdę nie chcę Cię już słuchać.”

- „No to trzymaj się, cześć.”

Słyszałem jak wstaje z kanapy i wychodzi. Miłość mojego życia wychodzi. Zamknęła drzwi, a ja cały czas opierałem dłonie na stole. ‘Było mi z Tobą fajnie’, ‘będę mieć miłe wspomnienia’, ‘nie myślałam, że jesteś tak mocno zaangażowany’… Czy ja naprawdę słyszałem to z ust mojej Olsi? Mojej byłej Olsi? Byłej dziewczyny, której nie chciałem już nigdy widzieć na oczy. Dziewczyny, która zraniła mnie jak nikt przedtem…