Część 80

Zac

- „Zostaw mnie!” – krzyknęła przez łzy, próbując mi się wyrwać.

- „Nie zamierzam.” – szamotała się, ale poczuła, że nie wygra.

Jej szloch przeradzał się w bardzo żałosny płacz. Taki płacz, że aż mi się serce krajało na drobne kawałeczki. Wiedziałem, co jest przyczyną, wiedziałem, że to Tay powinien tu siedzieć, nie ja, wiedziałem też, że przy nim nie pozwoliłaby sobie na to.

- „Ciii… Ola, nie płacz. Albo nie. Płacz, wyrzuć to wreszcie z siebie. Domyślam się, co czujesz.”

- „Gówno się domyślasz! Nie masz o tym bladego pojęcia i nigdy nie będziesz miał!”

- „Źle zabrzmiało, ale staram się zrozumieć.”

- „Nie musisz, po co się starasz?” – mówiła ze złością, a ja cały czas kiwałem się z nią jak z małym dzieckiem.

- „Dlaczego?” – załkała jeszcze głośniej – „Dlaczego, Zac?”

- „Przecież wiesz, że nie znam odpowiedzi. Jedynie mogę powiedzieć, że tak widocznie musiało być.”

- „Jak musiało być? No jak, Zacky? Ja nawet nie wiem czy to by była córka czy syn, rozumiesz? Może miałaby takie jasne włoski jak Maddy? I niebieskie oczy Tay’a? A synek miałby takie pulchne nóżki jak Josh? Dlaczego tak to się skończyło? Ja nie chciałam, nie myślałam w ten sposób, ale stało się, a teraz żałuję, że się nie udało, rozumiesz?”

- „Staram się zrozumieć.” – odpowiedziałem już bardziej bezpiecznie. Ale zupełnie nie wiedziałem, jak do niej podejść, co powiedzieć, co zrobić.

- „Zacky, ale mielibyśmy dziecko. A tak, to nie ma nic. Tay mówi, że kiedyś, kiedyś...”

- „Oj Piękna, no to kiedyś będziecie mieli. Przecież całe życie przed Wami.” – zawyła jeszcze bardziej. Zrozumiałem, że chodziło jej właśnie o to stracone dziecko, to już i tak będzie jedno mniej. Nie wiedziałem, co więcej powiedzieć, dałem jej się po prostu wypłakać. Siedzieliśmy na tej podłodze ponad godzinę, aż nogi mi zdrętwiały. Ale to było nic w porównaniu z bólem, który ona przeżywała. Zaczęła się uspokajać.

- „Ola, porozmawiaj z nim.”

- „O czym?” – chlipała cały czas patrząc w jeden punkt.

- „O tej sytuacji, o tym, że to w Tobie siedzi, popłacz się, ale przy nim, nie przy mnie. Otwórz się wreszcie.”

- „Zac, jesteś najlepszym przyjacielem ever! Zaraz obok Pawła. No z mężczyzn oczywiście, bo przecież Pola…”

- „Dobra, nie kończ, bo zaraz całkiem spadnę w rankingu.” – udało mi się ją rozbawić.

- „Dziękuję.”

- „Nie ma za co, wiesz, że ja jestem.”

- „Wiem, wiem.”

- „Ale radzę Ci dobrze, powiedz mu.” – podkreśliłem raz jeszcze.

- „Myślę, że on wie. Tylko nie domyśla się, że to tak mocno we mnie siedzi.”

- „Na miłość boską, co się stało?”

Oboje wzdrygnęliśmy się na te słowa, Tay stał przerażony w salonie patrząc na nas siedzących na podłodze. Ale ale! Widzę postęp u braciszka. Nie podszedł z oskarżeniami i łomotem tylko spytał, co się dzieje, plus dla niego. Szepnąłem jeszcze na ucho Oli, żeby mu zaufała.

- „Trochę Ci osmarkałam bluzę. Przepraszam.” – Tay dalej stał w miejscu.

- „No chodź tu baranie, zmiana warty.” – poluzowałem uścisk – „Mnie już zdrętwiały nogi.” – Tay podszedł bez słowa, zmartwiony na twarzy, ukląkł na moim miejscu, objął Olę tak jak ja i spytał:

- „Długo tak tu siedzicie?”

- „Odkąd pojechaliście.” – odpowiedziałem wyciągając ręce w górę dla rozprostowania kości.

- „A co na to Susan?”

- „Susan?” – spojrzałem na zegarek – „Właśnie, miała być po tych swoich zajęciach.” – Tay spojrzał na mnie jak na kosmitę.

- „Młody, przecież mijaliśmy się z nią jak wyjeżdżaliśmy, jeszcze otwieraliśmy jej bramę. Jej auto stoi przed domem.”

- „Cooo?” – krew odpłynęła mi z twarzy. Widziała nas, na pewno nas widziała. Nie miałem pojęcia, co powiedzieć, jak to wytłumaczyć. Oj, ciężka przeprawa przede mną, ciężka. – „To idę do siebie.”

- „Dzięki Zacky.” – rzuciła jeszcze raz Ola.

- „Nie ma sprawy, trzymajcie się.”

Wziąłem butelkę wody z kuchni, chociaż wolałbym coś mocniejszego. Wszedłem do pokoju, Sue siedziała na łóżku z podkulonymi nogami gapiąc się w jakąś kreskówkę.

- „Cześć Słońce, nie wiedziałem, że jesteś.”

Spojrzała na mnie tymi swoimi niebieskimi, dużymi oczami.

- „Czemu mi nie powiedziałeś?” – zbiła mnie z pantałyku, nie wściekła się, nie robiła wymówek.

- „Czego?”

- „Że Ola poroniła.”

- „Słyszałaś…” – bardziej powiedziałem niż spytałem.

- „Trudno było nie. Dawno nie słyszałam takiej żałości w głosie i płaczu. Przyszłam tu i też się poryczałam.” – usiadłem obok obejmując ją ramieniem.

- „Zacky, jest mi głupio, że byłam taka zazdrosna. Jakbym wiedziała, to inaczej patrzyłabym na Waszą przyjaźń. Strasznie mi żal Oli, w ogóle, ach, przepraszam.” – wtuliła się we mnie i łzy pojawiły się w jej oczach.

- „Ja też przepraszam Sue, ale nie mogłem Ci powiedzieć.”

- „Wiem, wiem, teraz rozumiem. To się stało w lutym, tak? To Taylor’a dziecko?”

- „No Taylor’a, a czyje niby? I nie w lutym, pod koniec października.”

- „Naprawdę?” – zdziwiła się – „To co się działo w lutym?”

- „Chodź do mnie.” – oparłem się o łóżko, objąłem Suzie tak jak kilka minut temu trzymałem Olę, potrząsnąłem głową. – „Ona za dużo na siebie wzięła, praca, uczelnia, zresztą sama wiesz, jak kursowała, uczyła się w studio często usypiając nad notatkami albo kończąc projekt do pracy. Za dużo tego było, a sprawa ze stratą dziecka cały czas w niej siedziała. Nie mogła sobie z tym poradzić. Tay jakoś bardziej beztrosko do tego podchodził, mówił, że kiedyś jeszcze będą mieli zamiast skupić się na tym, co stracili. Dlatego wylewała morze łez Poli, Pawłowi i mnie. Oni też się uczyli, więc głównie ja miałem czas, aby jej pomagać. I wierz mi albo nie, ale kilka razy wpadliśmy na siebie przypadkiem, chociażby w Almost heaven. Tłumaczyłem Ci, że jej pomagam, ale byłaś strasznie uparta.”

- „Wiem, Zacky, już nie będę, tak mi bardzo żal Oli. Może mogłabym z nią porozmawiać, jakoś pomóc?”

- „Nie, ona musi się z tym uporać i to najlepiej razem z Taylor’em. I właśnie chyba to robią.”

- „Przytulisz mnie?”

- „Oj Słońce, Słońce…” – pocałowałem ją w czubek głowy, naciągnąłem koc, odwróciła się wtulając głowę w moją szyję. Byłem zmęczony, ale sen nie nadchodził. Rozmyślałem o tym, co powiedziała mi Ola i ciekawy byłem czy wreszcie się otworzy i pogada szczerze z Tay’em. Znałem ją na tyle, że podejrzewałem, że może ściemniać i kombinować, ale dzisiaj chyba coś w niej pękło, dzisiaj powinna już z nim pogadać, on powinien to wszystko wiedzieć…

Tay

Tak myślałem, że ta zabawa z dziećmi i Ola, to nie będzie dobre połączenie. Mama postawiła nas trochę przed faktem dokonanym. Zerkałem co i rusz na nią, widziałem, że nie było jej to na rękę, czułem, że sprawa straty dziecka do niej wróciła. Nie chciałem prosić jej, by pojechała ze mną uśpić Maddy, ale jak wychodziliśmy, to chyba jako jedyny zauważyłem, że coś jest nie tak. Ten jej wzrok… Obiecałem sobie, że wrócę najszybciej jak się da. Teraz siedziałem na podłodze obejmując ją i do końca nie rozumiejąc, co się wydarzyło. Poprosiłem tylko raz. ‘Opowiedz mi wszystko.’ Odwróciła się spoglądając mi w oczy i świdrując spojrzeniem. Popłynęła, opowiedziała, jak jest jej ciężko, że sobie nie radzi, że jak jest dobrze, to jest dobrze, śmieje się, imprezuje, ale jak myśli wrócą, to płacze, zastanawia się i spekuluje. Wylała wszystkie swoje żale, a ja dziwiłem się, czemu dopiero teraz, czemu wcześniej ze mną nie porozmawiała. Specjalnie nie zaczynałem tematu, żeby jej nie denerwować, a gdy ona to robiła, mówiłem, że kiedyś będziemy mieli dziecko i tyle. Jest skryta, za bardzo skryta, zawsze chce rozwiązywać wszystko sama. Powiedziała, że żałuje, że nie dała mi być przy sobie, ale wtedy gorzej bolały ją moje słowa. Czy ktoś kiedyś zapewniał, że życie będzie łatwe i przyjemne? Nie, a niestety teraz oboje doświadczaliśmy tego na własnej skórze. W trakcie całej rozmowy przenieśliśmy się do mojego pokoju, podłoga nie była zbyt wygodna. Ola nakryła się kocem i na zmianę albo mówiła albo szlochała albo się tuliła. Tyle miesięcy to w niej siedziało, że też nie mogła wcześniej ze mną pogadać. Było na to jedyne wyjaśnienie moim zdaniem. Jedyne…