Część 79

Narrator

Maddy stała w kąciku, Tay wyglądał na przerażonego, Ola nie mniej trzymając na rękach Josha, który zaczął płakać. Wzdrygnęli się na dźwięk telefonu Tay’a.

- „Powiedz Oli, że trzeba go przewinąć, w aucie zrobił kupę.”

- „Mamo!”

- „No co? Ludzka rzecz. Ty nie robisz? Powodzenia dzieciaki. Jakby co, to dzwońcie.”

- „Mama mówi, że trzeba go przewinąć. Umiesz?”

- „Tay, nie panikuj. Rozłóż tę ceratę na łóżku, przynieś pieluchy i mokre chusteczki. Nooo! Rusz się!”

- „Wujku, wujku, a zaśpiewasz mi piosenkę? Tę, co ostatnio z wujkiem Ike’m śpiewałeś.” – Maddy chyba się ośmieliła i podbiegła do Taylor’a grzebiącego w torbie, podczas gdy Ola mocowała się z bodziakiem malca.

- „Co?” – Tay był nieskoncentrowany – „Tak, tak, oczywiście, jak tylko Twój brat przestanie płakać.”

- „Łeee, a nie możesz już? Bo on tak potrafi długo.” – Ola spojrzała w przerażone oczy Tay’a. Czyżby taka panika go ogarnęła? Dwójka małych dzieci, to jeszcze nie przedszkole. I tak dobrze, że to nie bliźniaki, bo nie miała czterech rąk. Poradziła sobie bez problemu, Tay stał oniemiały. Josh przestał płakać, by za pięć minut zacząć znowu. Kazała niebieskookiemu zrobić mleko, nadchodziła godzina karmienia. Motał się z miarkami i zrobił za gorące, Ola musiała poprawiać. Josh wypił całą butelkę.

- „To teraz małego do spania, tak?” – Tay mimo takiej ilości młodszego rodzeństwa chyba mało pomagał w domu.

- „Teraz małego do pionu, musi mu się odbić, żeby się…” – jak powiedzieć po angielsku ‘nie ulało’? – „No, żeby nie bełtnął.”

Tay spojrzał się z odrażeniem. Przez pierwsze dwie godziny byli zakręceni jak baranie rogi, bo a to Maddy wymagała uwagi, a to Josh zaczynał płakać. Ola wiedziała, że takie małe szkraby jak Josh wyczuwają, że nie byli znajomymi, a co najgorsze ona nie była jego mamą. Żołądek skurczył jej się na samą myśl. Nawet śniadania nie zdążyli zjeść, a Zac’a jakoś nie było widać. Wygoniła w końcu Tay’a z Maddy do jego pokoju, żeby tam jej śpiewał, a sama zaczęła nosić bobasa na rękach, żeby tylko zdecydował się zasnąć. Mówiła do niego po polsku, przecież i tak nie rozumiał. Wylała wszystkie swoje żale na rocznego kuzyna Taylor’a.

- „Wiesz Josh, gdyby wszystko poszło inaczej, to ciocia nie mogłaby Cię tak nosić, przeszkadzałby jej brzuszek. Ciocia miała takiego dzidziusia jak Ty w brzuszku, wiesz? Tylko dużo mniejszego. A właściwie fasolkę, ale to jak dzidziuś. Tylko jego serduszko nie biło zbyt długo, wiesz? Nie ma dzidziusia i nie będzie. Tak się sprawy potoczyły. Ciocia nie myślała, że chce dzidziusia, póki się to nie stało. A teraz? Teraz ciocia żałuje, że dzidziusia nie będzie. Może Twój wujek byłby fajnym tatą? Chociaż widząc dzisiejszy dzień kiepsko sobie radzi. Ale wszystkiego można się nauczyć, może dałby radę? Ciocia czasem robi głupoty, wiesz szkrabie malutki? Ale Ty pachniesz, jak dzidzia! Ciocia się pokłóciła z wujkiem, wujek powiedział coś niemiłego, a ciocia nie chciała z nim rozmawiać. Ciocia była głupia, wiesz? No pewnie, że wiesz, przecież się tak słodko uśmiechasz. Gdyby wujek był obok cioci, to pewnie nie siedziałoby to w cioci do tej pory. A tak, to jak zwykle sama, sama, sama. A zostanę Twoją ulubioną ciocią? Wtedy ciocia nie powinna być sama, powinna pozwolić, żeby wujek był obok, żeby śpiewał jej piosenki, tak jak teraz śpiewa Twojej siostrze, żeby mógł podać jej kawę, cioci, mi w sensie, rozumiesz maluchu? Czyżby monolog cioci Cię uspokajał? Tylko Tobie to mówię, wiesz? Tylko Tobie… Bo wujek potem mówił, że kiedyś jeszcze będziemy mieli dzidziusia i ciocia też tak myślała, że może jednak kiedyś, w przyszłości, ale niestety… Ciocia nie będzie miała dzidziusia z wujkiem, wiesz? I oczywiście nie muszę Cię prosić o to, żebyś nikomu nie mówił, z czego ciocia Ci się zwierza? Nie powiesz, prawda bąku? Ciocia nie będzie miała dzidziusia z wujkiem. Ani z wujkiem ani z kimkolwiek innym, wiesz?” – teraz już przytuliła policzek do ciepłej główki chłopca – „Coś się popsuło u cioci w brzuszku i już tam nie urośnie dzidziuś, wiesz? A wujek na upartego co jakiś czas wspomina, że kiedyś będzie taki dzidziuś rósł i dotyka cioci brzuszka. A ciocia nie ma serca mu tego powiedzieć. Może ciocia powinna jednak wyjechać? I jak zawsze wszystko sama, sama, sama? Co sądzisz Josh?” – spojrzała na malca, który opierał się główką na jej ramieniu i słodko spał. Chodząc po salonie spoglądała na siebie w ogromnym lustrze szafy, ale dopiero teraz zauważyła, że łzy płyną strumieniem po jej twarzy. Nie miała pojęcia, że przez chwilę swojego monologu była obserwowana. Położyła chłopca na łóżku okładając go po bokach wielkimi poduszkami, żeby się nie sturlał, usiadła obok na podłodze i ukryła twarz w dłoniach. Usłyszała szelest w pomieszczeniu, podniosła głowę. Zac pytał na migi czy mały śpi, Ola skinęła głową.

- „Co jest Ola?” – spytał szeptem – „Płakałaś?”

- „A weź się nie popłacz, jak ten ryczał prawie godzinę.”

Ola

Zac spojrzał na mnie z politowaniem dając do zrozumienia, że wie, że to nie z tego powodu płakałam, ale o nic nie pytając poklepał mnie tylko po ręku i pomógł wstać z podłogi. Byłam mu za to serdecznie wdzięczna, chociaż miałam dziwne wrażenie, że rozmowy nie uniknę. Zawsze drążył, a robił to w taki sposób, że mówiłam mu wszystko jak na spowiedzi. Namęczyliśmy się z dzieciakami w sumie cały dzień, Pani Hanson dzwoniła kilka razy pytając jak sobie radzimy i uprzedzając, że jeszcze jej się zejdzie. Posiłki jedliśmy na zmianę. Zac jak i Tay bali się brać Josha na ręce, ale potem Tay się przekonał jak mnie nie było w pobliżu. Wziął go już nie na wyprostowanych łokciach tylko tak bliżej siebie i zaczął mu coś śpiewać. Wgapiałam się w nich razem, ale Tay odwrócił się jakby wyczuł moją obecność, więc musiałam się trzymać. Wziął mnie za rękę i podszedł do lustra w szafie, malca wpychając między nas.

- „Ładny obrazek, co nie Olsia? Przyszłościowy.” – gula stanęła mi w gardle.

- „Noo, pewnie… Ululasz go sam?”

- „O nie, co za dużo, to niezdrowo.”

- „A teraz Zac śpiewa Maddy?”

- „Taaa… Tak śpiewa, że śpią oboje na moim łóżku.”

- „Zaraz do Was przyjdę.”

Tym razem spanie przyszło na Josha już dużo szybciej, poszłam z nim na rękach do pokoju Tay’a. Całe szczęście, że ma wielkie łóżko. Wcisnęłam malca między nas, okryłam wszystkich łącznie z sobą i zasnęłam. A śniło mi się, że jedziemy autem z Tay’em, a z tyłu w takich samych fotelikach siedzą bliźniaki, chłopiec robi ‘brrr’ ustami, a dziewczynka macha rączką próbując dosięgnąć dłoń Tay’a, który na wpół odwrócony na fotelu pasażera śpiewa coś malcom, żeby ich uspokoić. A jak to nie zdaje rezultatu, to zwraca się do nich: „No błagam Was, maluchy! Przecież chyba nie chcemy, żeby mama wjechała w jakieś drzewo?” Wtedy roześmiałam się dźwięcznie patrząc z czułością na Tay’a. Przestał bawić się z córką i położył dłoń na moim ramieniu uśmiechając się i puszczając do mnie oko. Ale poczułam ucisk, silniejszy ucisk niż delikatny gest niebieskookiego.

Narrator

Pani Hanson wróciła i bardzo zdziwiła ją panująca w domu cisza. Zastukała do pokoju Taylor’a, odpowiedziała jej również cisza, weszła, a tam cała piątka pogrążona w błogim śnie. Najpierw zrobiła kilka zdjęć telefonem. Zac z brzegu, prawie spadał już z łóżka, obok Maddy, Ola zwrócona twarzą do dziewczynki, ręka gdzieś spoczywała w okolicach głowy Młodego, potem Josh, otulony swoim kocykiem, który twarz przytulał do twarzy Taylor’a. Podeszła kładąc dłoń na ramieniu Oli, ścisnęła mocniej. Dziewczyna wzdrygnęła się. „A, to jednak nie ręka Tay’a.” – pomyślała – „To był tylko sen.” Pani Hanson musiała szybko wracać, żeby położyć maluchy spać. Obudziła całą ekipę poza Josh’em. Maddy nie chciała wypuścić Tay’a, zrobiła z ust podkówkę.

- „Wujku, ale Ty mi tak ładnie śpiewałeś, tak ładnie. Ciociu…” – zwróciła się do mamy Tay’a – „Czy wujek może mi pośpiewać do snu?”

- „Kochanie, ale jedziemy teraz do Twojego domku, tam będziesz spała”

- „Tu też mogę, jak teraz, z wujkami i ciocią. Tylko bez Josha, bo będzie płakać.” – nie dawała za wygraną i urządziła taką histerię budząc Josha, że Tay zgodził się pojechać razem z mamą swoim autem i pomóc ją ululać. Chciał wrobić Zac’a, ale Maddy upodobała sobie dzisiaj akurat jego.

Zac

Ola zajęła się Joshem, ale widać było, że coś ją gryzie, minę miała nietęgą. Chyba ja jedyny to zauważyłem w ferworze przygotowań, płaczu i krzyku dzieci. Mówiła coś do małego po polsku, nic nie rozumiałem, ale brzmiało, jakby mu coś tłumaczyła. Cmokała go kilka razy w główkę i ubranego jeszcze mocno tuliła do siebie, po czym przekazała na ręce mamy. Pożegnała się z Maddy i Tay’em mówiąc, że na niego poczeka. Uścisnąłem Maddy, a jak wychodzili już na dwór zobaczyłem ból w Oli oczach. Pomogłem zabrać rzeczy do samochodu, wróciłem, Ola stała cały czas w tym samym miejscu, wzrok miała tępo wbity w lustro w szafie, spytałem czy ok, nie odpowiedziała, zdążyłem tylko zobaczyć jak osuwa się na kolana i zaczyna szlochać. W mig byłem przy niej, siadając na podłodze i obejmując ją mocno za ramiona.