Część 84

Ola

Ze studia do domu szłam jak robot. Jakby ktoś inny mną sterował. Nie uroniłam ani jednej łzy, nie mogłam sobie na to pozwolić. Wiedziałam, że dobrze odegrałam swoją rolę, że uwierzył. Do końca nie byłam świadoma tego, co zrobiłam, ale byłam przekonana, że to jedyne słuszne rozwiązanie. Dam radę. Pocierpię trochę, ale pozbieram się. Ike’a i Nikki nie było, w pokoju Tay’a miałam trochę swoich rzeczy, zebrałam wszystko do reklamówki. W kuchni spotkałam Panią Hanson. Powiedziałam, że wracam, że chciałam się pożegnać.

- „Przykro mi, ale nie powiem, że się nie spodziewałam.”

- „Szkoda, że tylko Pani. Reszta jest w szoku, bo myśleli, że zostawię całe swoje życie za sobą i zostanę.”

- „Nie żal Ci? Oboje będziecie cierpieć.” – machnęłam ręką.

- „Damy radę. Nie byłam pierwszą, nie będę ostatnią. Pocierpi się trochę i przejdzie. Ale wspomnienia pozostaną.” – powiedziałam wesoło sięgając śliwkę z miski na stole. Podziękowałam za wszystko, uścisnęłyśmy się.

- „Muszę pamiętać, żeby już tyle lodów nie kupować.” – Pani Hanson puściła do mnie oko, zaśmiałam się.

- „Oj nie wiem, nie wiem. Chyba zaraziłam Ike’a lodomanią, dzielnie mi towarzyszył.” – kobieta przyglądała mi się uważnie i na koniec powiedziała:

- „Uważaj na siebie Ola. I nigdy nie rób tego, czego wiesz, że będziesz w przyszłości żałować.” – popatrzyła na mnie znacząco, kiwnęłam tylko głową i wyszłam.

Tay

Zeszło jej się z godzinę, widziałem, gdy przejeżdżała koło studia. Cały ten czas chodziłem w kółko myśląc i analizując jej słowa. Rzeczywiście kobiety są z Wenus, a mężczyźni z Marsa, bo niewiele z tego rozumiałem. Faktycznie nigdy nie powiedziała, że kocha, że jej zależy, mówiła tylko, że dobrze się ze mną czuje, rzadko była zazdrosna. Potrzebowała kogoś przy sobie na czas pobytu w USA, a jak przyszło co do czego, to znika. Ale musiałem przyznać jej jedno, że nigdy nie deklarowała. Ja byłem głupi, bo wierzyłem, że będziemy razem wiecznie. Że trafiłem na tę swoją połówkę jabłka, jak to była zwykła określać. Tylko, że moje pół owocu spierdala. To dlatego pewnie się złościła i ucinała temat, gdy mówiłem, że kiedyś będziemy mieli dziecko. Bo wiedziała, że nie będzie tego ‘kiedyś’! Fuck! Tylko czemu mówiła, że szkoda, że tak się stało, że poroniła? Czemu płakała nad naszym nie narodzonym dzieckiem? Może to przez hormony? To jedno pozostało dla mnie zagadką. Musiałem coś zrobić, bo nie wytrzymam. Wyciągnąłem z barku wódkę, nalałem sobie do szklanki i wypiłem jednym haustem. Mój wzrok spoczął na paczce fajek, którą zostawił tam Zac. Jeden plus. Mogłem palić, kiedy chciałem. Tylko, że gdyby powiedziała, że zostaje, to nie wziąłbym papierosa do ust do końca życia.

Ola

Była to najtrudniejsza rzecz, jaką zrobiłam w życiu, najtrudniejsza rola do zagrania. Cały czas się trzymałam, nie uroniłam łzy. Wiedziałam, że muszę udawać jeszcze przed Pawłem. Powiedziałam, że zdecydowałam o rozstaniu, to przytulił mnie i rzekł, że będziemy się pocieszać nawzajem. Jess była u nas i gdy to usłyszała, to się popłakała.

- „Ja chyba tego nie zniosę.” – załkała, Paweł przytulił ją i pocałował w czubek głowy. Oni mieli dobrze. To była ich wspólna decyzja, Tay już mnie nie pocałuje w czubek głowy. – „Zostało nam dziesięć dni.”

- „To korzystajcie kochani, idę do siebie.”

Nie powiedziałam, że Tay nie chce mnie widzieć. Po prysznicu zakopałam się pod kocem, włączyłam jedną z płyt Zac’a, wiedziałam, że teraz tylko one mi pozostały i będę je często oglądać. Teraz już sobie pozwoliłam, łzy leciały ciurkiem po twarzy. Tylko czy to przejdzie? Czy to nie będzie tak mocno bolało? Przecież, to jego kocham najmocniej na świecie…

Tay

Wszystko mi ją przypominało: własne łóżko, łazienka, kuchnia, studio… Gdzie spojrzałem, tam widziałem ją i słyszałem jej śmiech. Noc miałem nieprzespaną. Byłem wkurzony, ale też nie do końca mogłem w to uwierzyć. Rano w jadalni spotkałem Ike’a i Nikki. Musiałem wyglądać jak zmora, bo brat spytał, co jest grane, na co Nicole zrobiła smutną minę.

- „Przykro mi Tay.” – powiedziała.

- „To Ty wiedziałaś?”

- „Tak, ale…”

- „Kurwa, no to już naprawdę przestaje być zabawne! Znowu dowiaduję się jako ostatni?”

Trzasnąłem drzwiami lodówki, o ile można takowymi trzasnąć, poszedłem do pokoju od razu biorąc komórkę i wybierając numer Zac’a. Odebrał zaspany.

- „Halo, co Ty tak rano…”

- „Wiedziałeś?” – wrzasnąłem bez zbędnego przywitania się.

- „Czego się drzesz? Co wiedziałem?”

- „Że ona wyjeżdża! Powiedz mi prawdę, czy o tym wiedziałeś?!”

- „Tay, cholera, jaśniej! Kto wyjeżdża i gdzie?”

- „Ola głupku! Do Polski! Za dziesięć dni! Nie, już za dziewięć.”

- „Cooo?” – jego głos po drugiej stronie świadczył, że pierwsze słyszy.

- „Nie wiedziałeś?”

- „Nie! Przecież jestem na wyjeździe. Ale co się stało? Czemu? O co chodzi?”

- „Nie mam chęci o tym rozmawiać.”

- „Tay, poczekaj…” – rozłączyłem się jednocześnie słysząc pukanie do drzwi. Wszedł Ike ze złą miną, za nim Nikki ze łzami w oczach.

- „Tay, baranie, mógłbyś na nią nie krzyczeć?” – wskazał głową dziewczynę.

- „Tay, bo ja…” – zachlipała, a mnie zrobiło się głupio.

- „Przepraszam Nikusiu.” – przytuliłem ją uświadamiając sobie, że Ola zaczęła tak na nią mówić.

- „Wczoraj spotkałam Olę w ‘Almost heaven’, powiedziała mi, ale zachowywała się dziwnie.”

- „Jak to ‘dziwnie’?” – spytał Ike siadając na łóżku.

- „Patrzyła w dal, mówiła, że żegna się z miejscami i wraca do Polski. Byłam zszokowana, że zupełnie nie wiedziałam, jak się zachować, a ona… ona…” – spojrzała na mnie z trwogą.

- „Co ona?” – starałem się, aby zabrzmiało to łagodnie.

- „Ona była taka obojętna, wzruszyła jedynie ramionami.”

- „Tak jak wczoraj.” – potwierdziłem.

- „Ale mam wrażenie, że to nie ona, że była tak bardzo nieswoja. Moim zdaniem coś się stało i coś ukrywa.”

- „To ja Wam powiem, co się stało, chcecie? Otóż bawiła się mną prawie rok, po czym była zdziwiona, że miałem inne plany co do naszego związku. I to niby ja się zachowuję jak dziecko, bo chciałem, żeby została. Rozumiecie? Ola ma mnie w dupie i wcale mnie nie kocha.” – nastąpiła cisza.

- „Nie Taylor, to nie jest Ola. Coś się musiało stać. To nie są jej myśli.”

- „Są Nicole! To ona. Teraz rozumiem niektóre fakty, wszystko składa mi się w logiczną całość. Tylko, że wcześniej tego nie dostrzegałem. Zabawiła się mną, powiedziała, że było super, ale wraca i będzie mieć dobre wspomnienia. Dobre wspomnienia? Urocze!”

- „Tak Ci powiedziała?” – Ike był zdumiony.

- „Tak.”

- „Moim zdaniem coś więcej jest na rzeczy.” – Nikki nie dawała za wygraną.

- „Nie ma nic na rzeczy kochanie.” – Ike stanął po mojej stronie – „Wiem, że się zakumplowałyście, ale tak też się zdarza, że dobry kumpel Cię oszuka. Dla mnie Ola już nie istnieje.”

- „Dzięki Ike.”

- „Ale…”

- „Koniec Nikki. Przepraszam, ale chciałbym zostać sam.”

Wyszli, ja zostałem ze swoimi myślami, z którymi tak naprawdę nie wiedziałem, co zrobić.

Zac

- „Tay, poczekaj…” – rozłączył się. Siedziałem na łóżku z telefonem w dłoni. Wybrałem numer Taylor’a, nie odebrał, numer Oli, nie odebrała. O co, do cholery chodzi? Zadzwoniłem jeszcze trzy razy do niej, cisza. Za dziewięć dni? Dziewięć dni? Wyskoczyłem z łóżka jak poparzony, zacząłem się ubierać.

- „Sue, wstawaj, wracamy.” – otworzyła oczy siadając na łóżku.

- „Co się stało? Najpierw drzesz się do telefonu, a teraz nagle wracamy?”

Nie pomyślałem o tym, co mam jej powiedzieć.

- „Dzwonił Tay, powiedział, że… że…”

- „Ola?” – zdurniałem.

- „Noo… Tak. To Ty wiedziałaś?”

- „O czym?” – patrzyła już lekko wkurzona.

- „Że wyjeżdża.”

- „Nie, nie wiedziałam, ale jeśli coś się dzieje, to na pewno chodzi o nią. I nie ukrywam, że chciałabym się dowiedzieć, co to ma wspólnego z naszą wycieczką?”

- „No bo ona wraca za dziewięć dni, Tay był wkurzony, coś się stało, a nie chciał o tym rozmawiać i…”

- „No to nie możesz się z nią pożegnać jak wrócimy?”

- „Ale mówię Ci, że coś się stało, muszę wracać do domu.”

- „Świetnie, oczywiście, zawsze ona. Nikt inny nie może porozmawiać tylko Ty. Mam już tego dosyć Zac!”

Poszła do łazienki zabierając po drodze ciuchy,  które rozrzuciliśmy po podłodze poprzedniego dnia. Machnąłem ręką, potem ją jakoś udobrucham. Wracaliśmy w milczeniu, chciała, abym ją odwiózł do domu, mnie było to bardzo na rękę, zaparkowałem w garażu i poszedłem szukać brata. Był u siebie, leżał na łóżku patrząc tępo w sufit.

- „Co jest stary?”

- „Daj mi spokój.”

- „Tay, cholera, mów, co się stało!”