Część 81

Tay

- „Czemu mi nie ufasz?” – spojrzała na mnie zdziwiona.

- „Przecież Ci ufam.”

- „Ale nie do końca Ola.”

- „Czemu tak twierdzisz?” – patrzyła na mnie bacznie, po czym spuściła wzrok.

- „No bo nie mówiłaś o tym, co Cię gryzie mnie, nie płakałaś w mój rękaw, tylko inne, a tak nie powinno być.”

Trzymałem się. Naprawdę tyle miesięcy się trzymałem. Nie okazywałem zazdrości, nie pytałem o Igora, nie wściekałem się, gdy rozmawiała czy wygłupiała się z Młodym. No dobra… Może i się wściekałem, ale wewnątrz, bo chciałem pokazać, że potrafię. Potrafię, przecież udowodniłem, że potrafię. Ale teraz? Gdy zobaczyłem, że siedzi na podłodze zapłakana, a Zac mówi jej, że ma mi powiedzieć, co czuje, no come on! Chyba powinienem być pierwszą osobą, do której się zwraca, a nie ostatnią. Znowu on coś wie, a ja nie. Tak nie może być.

- „Ola…” – zacząłem spokojnie – „Cieszę się, że wreszcie się otworzyłaś i wylałaś swoje żale. Nie myśl, że ja o tym nie myślałem, że mnie nie było przykro. Bo było. I do tej pory jest. Nie poruszałem tematu, żeby Cię nie denerwować, żeby Ci nie przypominać, ale widzę, że nie był to najlepszy pomysł. Tylko widzisz, ja nie jestem taki, żebym naciskał, nie chciałaś rozmawiać, to nie. Tak jak na początku z Igorem. Zezłościłem się, że nie chciałaś, abym Ci pomógł, odjechałem, ale sama poprosiłaś, żebym przyjechał, pamiętasz?” – skinęła głową – „Potem nawaliłem po całości, nie chciałaś mnie widzieć, czy naciskałem? Gnębiłem Cię?”

- „Nie.” – powiedziała cicho – „Jedynie kwiatami.”

- „Czekałem, aż się z tym uporasz sama, tak jak chciałaś. Sama. Tylko przemyśl sobie jedną rzecz Ola. Czy Ty chcesz sobie radzić sama? Czy na dobre Ci to wychodzi? Czy dzięki temu jest Ci łatwiej? Moim zdaniem masz złudne wrażenie. Ty myślisz, że jesteś taka silna, że sobie poradzisz i może faktycznie tak jest, odsuwasz te myśli od siebie, ale potem one wracają i to ze zdwojoną siłą. I zamiast przyjść wtedy po pomoc, porozmawiać, to Ty się zamykasz w skorupie i uchylasz ją jedynie dla wybranych. Tak nie może być Ola. Nie tędy droga. Chcesz być silna, ale wewnątrz jesteś delikatna i wrażliwa. Może czas skończyć z tym ‘poradzę sobie sama’, ‘muszę to przemyśleć sama’ czy ‘nie chcę, abyś przy mnie był’. Bo moim zdaniem na gorsze Ci to wychodzi.”

Ola

Od zawsze taka byłam. Wszystko sama i sama… Nie chcąca współczucia ani litości kogokolwiek. Ile razy mama rozmawiała ze mną na ten temat, że czasem jednak powinnam zaufać, porozmawiać… Jedynie ona – mama i Pola, to były osoby, co wiedziały o mnie najwięcej, do których szłam jak w dym, ale też nie ze wszystkim. Gabrysia była za mała, dopiero ostatnio więcej się dowiadywała o mnie. A Tay? Czy mu ufałam? Moim zdaniem ufałam, byłam z nim, tworzyliśmy związek. To czemu nie do końca? Czy w tym też miał rację?

- „Tay, ja nie wiem, co mam teraz powiedzieć.”

Patrzył się na mnie przenikliwie tymi pięknymi, niebieskimi oczami.

- „W tym wypadku musisz sobie odpowiedzieć na pytanie, a nawet dwa. Pierwsze: czemu mi nie ufasz, a drugie: czy jesteś w stanie to zmienić.”

Uśmiechnął się lekko, otworzył ramiona, wtuliłam się.

- „Tay, ja nie chciałam mieć dziecka, mieliśmy naprawdę fatalnego pecha, być w tym jednym setnym procencie. Ale teraz rozumiem, co przeżywają te wszystkie kobiety, które mają to, co miałam ja.”

- „My mieliśmy.”

- „Nie, Tay, ja miałam. W moim ciele. Mężczyzna mimo starań nie zrozumie tego. I jak się to stało, to żałuję, że tak się stało. Pewnie byłoby ciężko, mega ciężko, ale ta mała istotka nic nie zawiniła.”

- „Wiem Olsia, wiem… Dlatego powtarzam Ci co i rusz, że jeszcze całe życie przed nami, zostaniesz w Stanach, będziemy razem, zobaczymy jak nam wychodzi, bo moim zdaniem wychodzi nam fajnie tylko trzeba się dotrzeć. Nie jesteśmy nawet roku razem, jeszcze mamy czas na dotarcie, na bycie ze sobą. Mamy całe życie. Oczywiście pod warunkiem, że odpowiesz sobie na te pytania i potem porozmawiamy na ten temat. I wbrew temu, co mówiłem, na to musisz odpowiedzieć sobie sama.”

- „Jesteś na mnie zły?”

- „Jestem Ola, tak nie może być, że zwierzasz się innym pomijając mnie, najbardziej zainteresowanego w całej sprawie.”

- „I nie wściekasz się, nie wybuchasz, nie wychodzisz?” – spytałam zdziwiona, on uśmiechnął się całując mnie w głowę.

- „Staram się z tym walczyć, bo to jest moja wada. I staram się pokazać Ci, że mi zależy.”

Znowu nie wiedziałam, co odpowiedzieć. ‘Zależy’, ‘zależy’, w kółko tylko to ‘zależy’. Ale kochasz mnie, do cholery czy nie? Przemilczałam, choćby mnie cięli tępym narzędziem, to nie spytam go o to ani nie powiem pierwsza. Czułam, że jestem bardzo zmęczona, oczy kleiły się, gdy ręka Taylor’a gładziła moje włosy. Zasnęłam w ubraniu, pod kocem czując obok obecność niebieskookiego.

Zac

Suzie spała, ja cały czas nie mogłem zasnąć. Poszedłem do łazienki, stanąłem przy umywalce patrząc w lustro. Czy mnie całkiem popierdoliło? Zdałem sobie sprawę z jednego i wcale nie byłem z siebie dumny. Suzie niby zrozumiała, czemu pomagałem Oli, ale to nie o nią tu chodziło, a o mnie. Ile razy było tak, że odwoływałem spotkanie ze swoją dziewczyną, bo potrzebowała mnie Ola? Chyba powinienem zastanowić się nad własnym życiem. Skupić się na swoim związku, a nie być obrońcą uciśnionych. Co ja jestem? Jakiś cholerny ‘Yattaman’? Roześmiałem się sam do siebie, pokręciłem głową i wróciłem do łóżka. Do łóżka, w którym czekała na mnie Susan, nie Ola…

Ola

Obudziłam się pierwsza, od razu myśli z poprzedniego dnia powróciły. Chciałam wziąć prysznic i się ogarnąć, twarz miałam opuchniętą od płaczu, ale najpierw rozejrzałam się za swoją komórką. Musiałam zostawić ją w salonie. Poszłam tam, leżała na stole. Cztery nieodebrane od Pawła, od razu oddzwoniłam.

- „Halo, pali się Pawełku?”

- „Hej krasnalku, o której będziesz w domu?” – powiedział jakimś dziwnym głosem.

- „Jeszcze nie wiem, a co się stało?”

- „Dasz radę wrócić w miarę szybko? Chciałem pogadać.” – skoro Paweł musi porozmawiać, to jest to poważna sprawa.

- „Oczywiście braciszku. Ale z Tobą i Polą w porządku?”

- „Tak, tak, ale muszę z kimś porozmawiać, jesteś jedyną bliską osobą tutaj, poza Jessicą…” – ostatnie słowa jakby załkał? Czy mi się zdawało?

Wróciłam do pokoju, zebrałam swoje rzeczy, nachyliłam się nad niebieskookim. Dawno nie był u fryzjera, włosy opadały mu na czoło. Uwielbiałam, gdy miał takie dłuższe, gdy mogłam zatapiać w nich dłonie.

- „Taylor…” – pogłaskałam go po nich.

- „Mmm?”

- „Jadę do domu, Paweł mnie potrzebuje, przyjadę później, ok?”

- „Mhm.” – pocałowałam go jeszcze w czoło i wyszłam. Przed domem natknęłam się na palącego Zac’a. Skrzywiłam się.

- „Nie możesz zapamiętać, że to fujka?” – podeszłam do niego, uśmiechnął się.

- „A gdzie ‘dzień dobry’?”

- „Dzień dobry. I od razu ‘dziękuję’.” – wzruszył ramionami.

- „Przecież to naturalne, nic takiego nie zrobiłem.”

- „Zrobiłeś Zacky, to wiele dla mnie znaczy.” – zawisłam mu na szyi, mówiąc ‘fuuuujka’.

- „Pogadaliście?” – spytał.

- „Mhm.”

- „Lepiej?”

- „Sama nie wiem. Pola mi już od dawna mówiła, żebym z nim pogadała, ale nie wiem czy nie gorzej. To cholernie ciężkie. A Ty co tak wcześnie wstałeś?”

- „Jedziemy z Sue na wycieczkę.”

- „No to udanego dnia, cześć Przystojniaku!”

- „No cześć Piękna.”

Skierowałam się w stronę parkingu, ale usłyszałam, że ktoś wychodzi z domu.

- „Ooo, cześć Ola!” – odwróciłam głowę. Uśmiechnięta Suzie pomachała mi dłonią. Odmachałam, ale zdziwiła mnie bardzo, bo dawno nie okazywała takiej przychylności. Odjechałam, a tysiące myśli kłębiło się w mojej głowie.