Część 82

Ola

Ledwo przekroczyłam próg mieszkania Paweł objął mnie za szyję i załkał. Ramiona mu dygotały, a mnie wmurowało. Paweł płakał?

- „Jezus Maria, Pawełku, co jest?”

Serce podeszło mi do gardła. Jednak coś się stało, tylko nie chciał mówić mi przez telefon.

- „Paweł, na miłość boską!!!” – oderwałam go od siebie na siłę i potrząsnęłam.

- „Oleńko, Oleńko, przepraszam, że tak Cię wyrwałem dzisiaj, ale… ale…” – przetarł dłonią czoło, oczy, włosy – „Zrobisz kawę? Ja nie mam siły.”

- „Zrobię, tylko zdejmę kurtkę, ale mówże, o co chodzi, bo nie ręczę za siebie.”

- „Chodzi o mnie i Jessicę.”

Paweł usiadł przy stole, ja włączyłam ekspres.

- „Byliśmy wczoraj na super kolacji, potem całą noc rozmawialiśmy o tym, co dalej.”

- „Dalej z czym?”

- „No z nami. Ze mną i z nią. A Ty na pewno mnie zrozumiesz, bo jesteś w takiej samej sytuacji. Też się tu zakochałaś i też tu kogoś zostawisz. Postanowiliście coś z Tay’em?”

- „Nie, jeszcze nie.”

- „A my właśnie tak.” – oparł łokcie na stole, na dłoniach głowę i mówił do blatu, nie do mnie.

- „Egzaminy już za mną, pozałatwiam resztę formalności i wracam. A ona zostaje.” – zrobił pauzę.

- „Braciszku, ale do brzegu, bo igrasz z moją cierpliwością.”

- „Rozstajemy się.” – wyrzucił w końcu z siebie – „Ja wracam, ona zostaje. Nie damy rady na taką odległość. Ja nie mam możliwości zostania, zresztą, sama wiesz, a ona do Polski? Do Polski? Phi! Kto by tam chciał?” – pokręcił głową z politowaniem.

- „Nawet nie spróbujecie?” – postawiłam dwa kubki z kawą i usiadłam naprzeciwko.

- „Nie, nie spróbujemy. Doszliśmy do takiego wniosku wspólnie i pół nocy przepłakaliśmy.”

- „To ja nie rozumiem. Przecież ją kochasz.”

- „Kocham krasnalku, kocham, ona mnie też. Z nikim wcześniej nie czułem się tak jak z nią, ale zobacz, dzielą nas tysiące kilometrów, kontynenty, strefa czasowa.”

- „A Skype? Latanie do siebie?” – jakoś nie mogłam zrozumieć, czemu nie mieliby spróbować, ale Paweł popatrzył na mnie jak na wariatkę.

- „Oleńko, posłuchaj siebie. To nie jest dwugodzinny lot do Kopenhagi czy Barcelony. Jak w wakacje byłem w Polsce, to już ciężko było się spotkać na Skype. Często budziliśmy jedno drugie w nocy. Ty tak nie miałaś z Tay’em?”

- „No miałam, miałam, ale wiesz, czas był tak intensywny, że zupełnie nie zwróciłam na to uwagi, ale też zdarzało nam się to samo. Tylko, czemu nie możesz zostać?”

- „Znasz sytuację, może jakbym był po studiach i miał pracę, to inaczej bym na to patrzył.”

- „Został Ci tylko rok, to nie możecie się spotykać przez rok na odległość, a potem tu wrócisz?” – cały czas szukałam innego rozwiązania.

- „Oleńko, decyzję już podjęliśmy, to nie ma sensu. Teraz potrzebuję się po prostu komuś wygadać, a wiem, że Ty mnie zrozumiesz.”

- „Ale trzeba walczyć o miłość.”

- „Za dużo się filmów naoglądałaś.” – mówił rozżalony. To prawda, nie raz jeździliśmy z Tay’em do kina polowego.

- „Ja chcę zostać.” – rzekłam szybko, żeby się nie rozmyślić.

- „Co?” – Paweł wybałuszył oczy – „Na stałe?”

- „Nie, no nie, na razie na pół roku.”

- „I co Ci to da?”

- „Słucham?”

- „No co Ci da te pół roku? Będziesz w tym samym punkcie, co teraz i co? Zostaniesz wtedy na kolejne pół roku? Przeprowadzisz się?”

- „No nie, ale…”

- „Wtedy będzie Ci jeszcze ciężej zostawić tu wszystko i wrócić. Będziecie utrzymywać związek na odległość? Sorry, ale jakoś nie wierzę w przetrwanie takowych.”

- „Pawełku, dla chcącego nic…”

- „Olka! I będziesz w stanie mu zaufać? Że on jest tu, wierny tylko Tobie i spotykacie się raz na kilka miesięcy?”

- „Czy Ty chcesz mnie skutecznie zniechęcić? Uważasz, że źle robię?”

- „Nie, tego nie chcę mówić, chcę Ci tylko otworzyć trochę oczy. Jesteś zakochana, zauroczona, zaślepiona. Jak się jest tak daleko od siebie fizycznie, to i psychicznie się człowiek oddala, nie ma na to siły. Już by nam Polka wykład zrobiła.”

Zastanowiły mnie jego słowa mocno. Skoro teraz mam problem, to co będzie jak on będzie tu, a ja tam? Przez te pół roku chciałam popracować nad moim zaufaniem, ale co wtedy? Zaangażuję się bardziej, zaufam mu i co? Wszystko pęknie jak bańka mydlana tylko sześć miesięcy później?

- „Olka!”

- „Tak? Analizowałam to, co powiedziałeś.”

- „Widzę właśnie. Napijemy się czegoś mocniejszego?” – spojrzał ze smutkiem na pusty kubek po kawie.

- „Bój się Boga, dopiero południe.”

- „Ale ja tego na trzeźwo nie przeżyję. Ten nowy wymysł Nikki był pyszny, chyba zostały nam jeszcze składniki.” – to mówiąc sprawdził zawartość lodówki i barku – „Yeees! To ja sobie zrobię.”

- „Wiesz co? Mnie też zrób.” – zdecydowałam.

Oboje zapomnieliśmy o śniadaniu, więc dwa Nikusiowe drinki starczyły, aby się podkręcić. Zamówiliśmy pizzę i cały czas dyskutowaliśmy. Ja próbowałam argumentować, ale Paweł każdy mój pomysł skutecznie podważał. I to tak skutecznie, że zaczęłam się zastanawiać czy oboje z Jess nie mają racji. Czy jest sens nawet próbować? Jedno z nich musiałoby się przeprowadzić, no nie ma rady. I jedno z nas także. W naszym wypadku ja, bo on tu ma zespół, no i też zgadzałam się z Pawłem, że nikt nie chciałby przenieść się do Polski. Leżeliśmy na sofie, naprzeciwko siebie, nogi mieliśmy zarzucone na oparcie.

- „Wiesz co?” – Paweł zagadnął stukając się szklanką.

- „No?”

- „My chyba nigdy sami nie piliśmy?” – zachichotał.

- „Nigdy?” – próbowałam sobie przypomnieć wszystkie lata – „No faktycznie! To nasz pierwszy raz.” – zreflektowałam się, gdy to wymówiłam i oboje wybuchliśmy śmiechem.

- „I wiesz co?” – spytał robiąc zadziorną minę.

- „No co?” – rzekłam zniecierpliwiona upijając porządnego łyka.

- „Kiedyś mi się podobałaś.” – zrobiłam fontannę napojem, prosto na swoje spodnie, Paweł zaczął się śmiać.

- „I tak Cię to bawi?”

- „No! Cholernie!”

- „To bardziej Cię rozbawi, jak Ci powiem, że Ty mi też?” – mina mu zrzedła, a teraz ja chichotałam w najlepsze.

- „Żartujesz?”

- „E-e!” – pokiwałam głową ze słomką w buzi.

- „Olka! Patrz, mamy rozwiązanie!” – poderwał się szybko rozchlapując drinka na siebie – „Cholera!”

- „Jakie znów rozwiązanie?”

- „Jak wrócimy, to będziemy się pocieszać nawzajem. Hahaha!”

- „O zgrozo!” – przewróciłam oczami i śmiałam się dalej. Paweł po chwili spoważniał.

- „Nie obraź się, ale… jako siostra jesteś super, ale w związku bym z Tobą nie wytrzymał.”

- „Serio? Czemu?” – ciekawa byłam męskiego spojrzenia na sprawę.

- „Nie mógłbym być pod pantoflem, jak Igor i wkurzałbym się niemiłosiernie jakbym nic nie wiedział, jak Taylor. Te Twoje wieczne tajemnice i to, że nie dopuszczasz do siebie ludzi, którzy chcą Ci pomóc by mnie wykończyło.”

Nie myślałam, że on to tak odbiera, ale nie mogłabym się z nim nie zgodzić.

Napisałam do Tay’a, że dzisiaj zostaję w domu, bo braciszek mnie potrzebuje, a jak już Paweł usnął na kanapie, to poszłam do sypialni. Otworzyłam balkon, wychodząc na chwilę i wracając wspomnieniami do wszystkiego, co przeżyłam przez ten rok. To było jak serial, jak BH90210. Auta bez dachu, kino polowe, barbecue, pikniki na trawie między zajęciami, almost heaven, rezydencja, studio, koncerty, nagrywanie płyty, tańce ludowe… Tyle wspomnień… A ludzie? Co tu dużo mówić, wszyscy wspaniali. Jeśli Paweł ma rację? Jeśli przedłużę wszystko o pół roku, to warto? Zaczęłam się wahać. Z rozmyślań wyrwał mnie dźwięk Skype’a. Gabi? Odebrałam zadowolona, radosna paplanina siostry zawsze dobrze na mnie działała, ale mina mi zrzedła, gdy zobaczyłam jej zapłakaną buzię.

- „Gabrysiu, siostruś, co się stało?”