Część 85

Zac

Poszedłem na papierosa próbując pozbierać myśli. Tay opowiedział mi wszystko. Wyjeżdża? Zostawia go? Rozstają się? Nie mieściło mi się to w głowie. To nie mogła być prawda, coś musiało się stać. Tay wściekał się, że Nikki mówiła to samo. Zadzwoniłem do niej, zeszła do mnie do ogrodu. Zgodnie stwierdziliśmy, że coś poważniejszego było na rzeczy. Ola była tak zakochana w Tay’u, że nie mogła tak po prostu odejść.

- „Zac, Ty masz na nią dobry wpływ, pogadaj z nią, może Tobie powie.”

- „Mam taki zamiar, ale muszę się najpierw otrząsnąć z szoku i ułożyć sobie w głowie, jak do niej dotrzeć.”

Ola

Zasnęłam z wyczerpania, poranek też zaczęłam od płaczu. Cicho, żeby nie obudzić Pawła i Jessici. Po jakimś czasie wstałam po kawę, na jedzenie nie miałam ochoty. Południe. Kartka od Pawełka: ‘Pojechaliśmy sobie precz. Będziemy jutro.’ I dobrze! Tego mi trzeba: ciszy i spokoju. Tylko muszę się czymś zająć. Muszę, bo zwariuję. Założyłam spodnie od dresu, Tay’a bluzę na biustonosz. Jej nie zamierzałam mu oddawać, mogła się przecież gdzieś zawieruszyć w ciuchach. Włączyłam głośno muzykę i zaczęłam wyciągać wszystkie ubrania z szafy rozkładając je na łóżku. Młody dzwonił z pięć razy, pewnie mu powiedzieli, ale nie miałam chęci z nim teraz rozmawiać. Musiałam wziąć się w garść i udawać jeszcze przez dwa tygodnie przed wszystkimi łącznie z Pawłem, Polą, mamą, Gabi… Dopiero w Krakowie będę mogła wyjść z roli. Poleciała szybka piosenka, wyżyłam się w tańcu, po czym usłyszałam dzwonek do drzwi. Ktokolwiek by to nie był muszę grać, muszę grać… Miałam nadzieję, że to nie Tay, przy nim najgorzej byłoby o wpadkę. Spojrzałam przez wizjer, przybrałam wesołą minę otwierając drzwi.

- „Zacky!” – przywitałam się buziakiem w policzek – „To Ty nie na wyjeździe?”

Zdziwiłam go swoim normalnym, luzackim zachowaniem, wszedł niepewnie.

- „Ola, co Ty wyprawiasz?” – wyminęłam go udając się do sypialni i biorąc po drodze głęboki wdech.

- „Właśnie się pakuję.”

Stanął w progu opierając się o futrynę i patrząc na ciuchy rozłożone na łóżku.

- „Nie rozumiem, czemu wyjeżdżasz?” – przewróciłam oczami.

- „Boże, Ty też? Wszyscy oszaleliście! Wyjeżdżam, bo kończy mi się stypendium.”

- „Nie wierzę Ci.”

- „Trudno, Twoja sprawa.”

- „Czemu jesteś niemiła?”

- „Czemu? Czemu? Bo wszyscy robicie aferę nie wiadomo, o co. Ty też myślałeś, że rzucę wszystko i zostanę?”

- „Tak. Szczerze mówiąc: tak.”

- „To źle myślałeś!” – jak trudno było mi się trzymać, jak trudno było mi ranić kolejną osobę, na której mi zależało – „Wszyscy źle myśleliście. Tay’owi powtarzałam wczoraj cztery razy, Tobie powiem piąty. Było mi super i z nim i z Wami wszystkimi, ale ja mam w Polsce rodzinę, przyjaciół…”

- „Igora.”

- „Co?” – zbił mnie z pantałyku.

- „Igora tam masz.” – powtórzył Zac.

- „On akurat nie ma nic do tego.”

- „A może jednak ma? Wrócisz do niego?” – tego się nie spodziewałam, ale poddał mi pewien pomysł.

- „Tak, pewnie tak.” – Zac wybałuszył oczy – „No nie patrz tak na mnie Przystojniaku. Jestem wolnym człowiekiem, nie jestem już z Tay’em. Chcesz kawy?”

Widziałam, że w Młodym wzbiera złość, chciałam wyjść z pokoju, ale oparł rękę na futrynie skutecznie mi to uniemożliwiając.

- „Czy Ty wiesz, co Ty robisz dziewczyno?”

- „Wiem.”

- „Przecież on, przecież Wy, przecież Ty…”

- „Zac, ja Cię bardzo proszę, nie panikuj. Nie byłam pierwszą, nie będę ostatnią. Chcesz kawy?”

Nie odpowiedział, schyliłam się przechodząc pod jego ręką i skierowałam się do kuchni uruchamiając ekspres. Po dobrych kilku minutach pojawił się w drzwiach. Byłam mu za to wdzięczna, bo mogłam pooddychać chwilę normalnie.

- „Nie poznaję Cię Ola. Jesteś naprawdę taka perfidna?”

- „Widocznie jestem. Możesz już ze mnie zejść Zacky?”

Widziałam, że jest wkurzony i to jeszcze bardziej niż Tay. Nie widziałam jeszcze go w takim stanie. Stuknęłam kubkiem o blat, przywdziałam butną minę. Zraniłam niebieskookiego, teraz musiałam zranić mojego przyjaciela.

- „Ty lepiej powiedz, że wcale nie chodzi Ci o Tay’a Zac!” – podeszłam bliżej – „Chodzi Ci o Ciebie samego!” – stuknęłam go palcem w tors. Zbaraniał. Widać było, że dopiero po chwili dotarło do niego, co powiedziałam.

- „Nie Ola, ja myślę…” – zatkałam mu dłonią usta.

- „Nie oszukuj mnie Zacky. Ani mnie ani siebie.”

Widziałam, jak zmienia się jego mimika, jak ciemnieją mu oczy, jak mocno walczy ze sobą. Każdy patrząc teraz na niego domyśliłby się, co chodzi mu po głowie. Widziałam jak ciężko przełyka ślinę. Nie miałam wyjścia, musiałam z nim zagrać, musiałam jego też zranić, sprawić, że i on znienawidzi mnie jak Taylor. Odwróciłam się powoli w stronę ekspresu, ale chwycił mnie za nadgarstek.

- „Tak, masz rację. Myślę też o sobie.”

- „Wiem Zacky.”

- „I nie jesteś już z Tay’em.”

- „Nie jestem.”

- „Czyli nie…”

- „Nie zrobisz nic przeciwko bratu.”

Widać było to jego wahanie. Wahanie pomieszane z pragnieniem i pożądaniem.

- „Jestem złym człowiekiem.” – powiedział, po czym przyciągnął mnie do siebie wpijając swoje usta w moje z całą tęsknotą i zachłannością jaką trzymał w sobie tyle miesięcy. Pozwoliłam mu na to, wiedziałam, ile czasu ze sobą walczył i jak bardzo tego pragnął. Teraz byłam wolna, więc nie starczyło mu sił, aby się powstrzymać. Nie odepchnęłam go, nie broniłam się, pozwalałam się całować. Objęłam go za szyję ściągając gumkę z włosów i wtapiając w nie rękę. Jego pocałunki były łapczywe, jakbym miała mu się zaraz wyrwać. Nie zamierzałam. Rozpuścił moje włosy, zaczął popychać mnie lekko w stronę sypialni. Upadliśmy na łóżko między ciuchy, całował moją twarz, włosy, szyję, rozsunął bluzę Tay’a, nie spodziewał się, że mam pod spodem jedynie stanik. Pocałował kilka razy w dekolt, ramię, szyję, jego ręce błądziły po całym moim ciele, włosach, po czym zatrzymał się, popatrzył na mnie i odskoczył jak poparzony. Podniosłam się na łokciach. Byłam pewna, że przerwie. Jeśli nie on, to ja bym to zrobiła. Złapał się za głowę.

- „Boże, co ja robię?”

- „Robisz coś, o czym marzyłeś Zac. Ale marzenia są fajniejsze. To nie smakuje tak, jak myślałeś, że smakuje, prawda?” – przekręciłam głowę w bok.

- „Ja… ja… Ty…” – cały czas jeszcze ciężko dyszał – „Nie myślałem, że jesteś tak podła! Jak mogłaś mi na to pozwolić?”

- „Mogę robić, co chcę Zacky. Czemu nie miałabym sprawić Ci radości tym, czego tak bardzo pragniesz od dłuższego czasu?”

- „Poszłabyś ze mną do łóżka?” – znowu znalazł się nade mną, aż mnie trochę przestraszył, wróciłam jednak do roli.

- „Brzydzę się zdradą jak niczym innym, ale teraz jestem wolna, więc…” – przejechałam dłonią po jego policzku, przymknął oczy, po czym spojrzał na mnie z odrazą i wstał.

- „Nie wierzę w to Ola, to w ogóle nie jesteś Ty, myślałem, że Cię poznałem. Zawiodłaś Tay’a jako chłopaka, a mnie jako przyjaciela. Dobrze, że wyjeżdżasz.”

To mówiąc odwrócił się na pięcie i wyszedł. Pobiegłam szybko zamknąć drzwi. Tego już było za wiele, rola wymknęła się trochę spod kontroli. Najlepiej byłoby zasnąć i już się nie obudzić, nie czuć, nie cierpieć… Osunęłam się po tych drzwiach i zapłakałam. Gorzko, dramatycznie, wiedziałam, że już nie wróci, teraz już żaden nie wróci. Udało się, tego chciałam. Zraniłam ich. Nienawidzą mnie. Po prostu trzeba będzie się z tym pogodzić. Pocierpimy trochę i zapomnimy, znajdziemy sobie kogoś nowego i będziemy szczęśliwi. Tylko ja nie chciałam innego! Chciałam jego! Mojego niebieskookiego!