Część 41

Tay

Stała przy barierkach jakby oczekiwała samego anioła stróża. Usiadłem na ławce w bezpiecznej odległości, ale dopadły mnie turystki, zrobiłem sobie z nimi zdjęcia, podpisałem jakieś kartki. Zerkałem na Olę czasem. Nie musiałem patrzeć czy już idą, bo wrzask był na całą halę i już Ola z Polą tuliły się w ramionach, a Paweł rozglądał się przepraszająco po ludziach. Podszedłem zabierając bagaż Poli, która porzuciła go na rzecz przywitania z Olą. W końcu odczepiły się od siebie, przywitaliśmy się wszyscy i poszliśmy do auta. Dziewczyny usiadły z tyłu, nie mogły się nacieszyć sobą. Pola z Pawłem opowiadali o locie i ogólnie jak im minął czas. W domu Ola od razu nastawiła piekarnik informując, że zrobiła ich ulubione muszelki makaronowe z nadzieniem. Jakoś nie mogłem się skupić przypominając sobie poprzednią noc i dzisiejszy poranek. Teraz niestety skończy się nasz azyl w postaci mieszkania ciotki. Trzeba będzie sobie radzić inaczej.

Ola

Nie obyło się bez wina i znowu cztery różne stały otwarte. My z Polą przerzuciłyśmy się na język polski, gadałyśmy jak najęte, Tay był pogrążony w rozmowie z Pawłem, ale często spoglądaliśmy na siebie obdarzając się uśmiechem lub mrugnięciem oka. Pola nagle klasnęła w ręce.

- „Ale mam dla Ciebie przesyłkę.” – pobiegła do pokoju – „Tylko chodź tu ze mną.”

Zamknęła drzwi i podała mi reklamówkę. Zajrzałam do niej i wybuchłam śmiechem.

- „No nie mogę. Kochana mama.” – wyciągnęłam trzy seksowne koszulki nocne – „I pamiętała, że nie noszę tej od Igora. Hahaha!”

- „Nooo! A to masz od maluchów.” – podała mi płytę.

- „O matuśku! Adi zmontował dla mnie filmik! Posikam się, muszę odpalić.”

Do salonu wpadłam podekscytowana informując, co będziemy oglądać.

- „Zobacz Tay. My we trójkę byśmy się dogadali z Młodym. Hehe!” – nie zrozumiał, więc wyjaśniłam – „No: ja, Adi i Zac. Wszyscy uwielbiamy filmować. A Adrianek jeszcze świetnie montuje.”

Zaciekawiony Taylor usiadł na podłodze za mną splatając mi ręce na brzuchu. Pierwszy kadr – Adi informujący, po co ten filmik, mówiący do kamery, którą sam trzyma w dłoni. Potem Gabi – zapiszczałam i mama – łzy pociekły. Mówili po polsku, Pola z Pawłem tłumaczyli Tay’owi, bo ja nie byłam w stanie. Potem mówili, że mają dla mnie niespodziankę. Zmiana kadru, są na turnieju, przebrani w stroje, biegną do kamery mówiąc, że ten taniec jest dedykowany dla mnie. Cha-cha. Wypadli świetnie. Podczas ogłaszania wyników czułam się jak na widowni. Pierwsze miejsce! Wrzasnęłam! Łzy szczęścia popłynęły. I żalu, że nie mogłam tam z nimi być. I nic się nie przypucowali na Skype, że wygrali.

- „Zobacz, jacy oni są świetni!” – mówiłam do Tay’a z zaszklonymi oczami.

- „Widzę, widzę, dobrzy są! Najlepsi!”

- „Moje kochane maluchy.”

Wróciliśmy do stołu dalej rozmawiając, wina były prawie wypite, więc szumiało nam lekko w głowach. Pola po szczegółowej relacji odnośnie Mikołaja powiedziała:

- „Spotkałam się też z Igorem.”

Skrzywiłam się i spojrzałam na Tay’a, on też wychwycił to imię. Albo mi się zdawało.

- „Przecież wiem, że się spotkałaś, bo mi pisałaś.”

- „Ale drugi raz.”

- „Co?”

- „Poprosił mnie.” – zdziwiłam się na jej słowa.

- „Igor był zdezorientowany, bo…” – zaczęła Pola, ale jej przerwałam, bo Tay zmarszczył czoło:

- „Mogłabyś nie używać jego imienia? Niebieskooki je zna.”

- „A! Ok. Nie wiedziałam. No to. Był zdezorientowany, bo z nim normalnie pisałaś.” – wywróciłam oczami.

- „No wielkie mecyje z tego pisania. Będziemy teraz wszyscy to analizować? Napisałam i już.”

- „Tak, ale on był bardzo zdziwiony, a z drugiej strony zadowolony. Mówił, że nie bardzo rozumie Twoje zachowanie, ale że go to cieszy, że może wreszcie będziecie mogli porozmawiać jak normalni ludzie, bez tych wszystkich zaszłości. On po dziś dzień nie może sobie darować tamtej imprezy. Mówił, że…” – Pola zawahała się chwilę – „…że gdyby nie ten incydent pewnie do dziś dnia bylibyście razem.”

- „No to trzeba mu było myśleć wcześniej. Może byśmy byli, może nie. Tego nie wie nikt. Poleńko, to jest tak, jak Ci mówiłam na Skype, on znał moje uwielbienie do Paddy’ego, to napisałam mu, że właśnie się z nim bawię na imprezie. Tak jakoś naturalnie. A potem on odpisał, że mam uzupełniać płyny i…” – spojrzałam na Polę, która zrobiła minę, jakby się powstrzymywała ze śmiechu – „No widzisz! Przecież zawsze nas to bawiło. I nie poczułam ukłucia w sercu, no może trochę, ale to nie było to, co do tej pory. Rozumiesz?”

- „Oleńko, na to jest tylko jedno jedyne wytłumaczenie.” – pokazała wzrokiem Tay’a, który niby słuchał Pawła, ale czułam, że rozumiał, o kim rozmawiamy. – „Niebieskooki.”

- „No, ale co ‘niebieskooki’? Że mi pomógł, prawda? Że teraz nie myślę o tamtym z takim żalem, bo mam jego, tak?” – mówiłam szyfrem, żeby nie używać imion.

- „Oluś, po prostu się zakochałaś.”

- „No wiem, przyznałam się do tego i tak właśnie czuję.”

- „Ale tak prawdziwie, na sto procent, na maxa, na zabój.” – znowu się uśmiechnęłam.

- „Może masz rację. Tylko, żebym potem nie cierpiała na zabój.” – teraz Pola się skrzywiła.

- „Pamiętasz, co Ci mówiłam kiedyś? Że nawet jakbyś miała wrócić do domu, to może dobrze byłoby przeżyć coś fajnego…”

- „…z fajnym facetem.” – dokończyłam – „Tak, tak, pamiętam. Jesteś kochana.” – uścisnęłam ją serdecznie.

- „O czym rozmawiacie?” – spytał Tay przysuwając się bliżej mnie.

- „Opowiadam nowinki z Polski.” – Pola odpowiedziała za mnie.

- „O nim, prawda?” – szepnął Tay, żebym tylko ja usłyszała.

- „Też. Ale nie masz się o co martwić.” – uśmiechnęłam się promiennie i cmoknęłam go w nos. Nie był przekonany, ale już nie wrócił do tematu całkiem go zmieniając.

- „Słuchajcie, to skoro już wróciliście, to może… no tak mi do głowy przyszło… w weekend znowu mamy dwa koncerty, może chcecie pojechać z nami?” – Tay przeciągnął wzrokiem po wszystkich, ja zrobiłam wielkie oczy.

- „Tay, czemu ja znowu nic nie wiem?” – nachmurzyłam się.

- „Jeju, pewnie! Ale by było fajnie!” – Pola klasnęła w ręce.

- „Ja to raczej nie mogę, Jessica wraca z wakacji i obiecałem, że ten weekend spędzimy razem.”

- „Jessica?” – zdumiałam się – „To Wy cały czas… eee… macie kontakt?”

- „Tak.” – Paweł podrapał się w głowę – „I w sumie się za nią stęskniłem, więc wybaczcie, ale z Wami nie pojadę.”

- „A mówiłeś, że to niemęskie!” – spojrzałam na Tay’a, który wybuchnął śmiechem. Dołączyłam do niego, ale moi przyjaciele, nie wiedzieli, z czego się brechtamy.

- „To co? Wy dwie jedziecie?”

- „Pewnie! Olcia, prawda? Jedziemy!”

- „Pewnie, że pojedziemy. Ale będziemy stać w tłumie, bo chcę wreszcie przeżyć koncert normalnie. Dziękuję, że nas zaprosiłeś. A zmieścimy się?”

- „Wątpisz w to?” – Tay spojrzał z politowaniem.

- „Nie no, w sumie tam jest od groma miejsca.”

- „Gdzie?” – wtrąciła Pola.

- „W autokarze. Opowiem Ci. A Nikki jedzie?”

- „Jedzie. Dobra, ja się zbieram. Ike już jedzie. Dzięki za wieczór, ale Wy, to i tak pewnie się musicie jeszcze nagadać.”

- „Raczej! Nie wiem jak wytrzymam w pracy. Wezmą mnie za chlorka, hahaha!”

Odprowadziłam go do korytarza, ociągał się z wyjściem. Przytuliłam się do jego pleców.

- „Dziwnie tak, co?” – powiedziałam – „Mam ochotę na coś innego niż odprowadzanie Cię do drzwi.”

Nie odpowiedział tylko odwrócił i pocałował tak namiętnie, że ugięły mi się kolana.

- „Mnie też żal wychodzić.”

Staliśmy tak objęci w przedpokoju.

- „Dobra, dobra.” – Pola wparowała między nas – „Miałeś ją cały miesiąc, teraz moja kolej.” – złapała mnie ciągnąc do sypialni, ale udało mi się jeszcze dać buziaka Tay’owi.

- „Do jutra.” – krzyknęłam zanim zostałam siłą wciągnięta do pokoju.