Część 39

Zac

Obudziłem się zlany potem, zapaliłem lampkę, spojrzałem na łóżko. Byłem sam. To był sen. To był tylko sen. Miewam sny erotyczne z dziewczyną mojego brata. Nie! Koniec! Tak być nie może. Wyskoczyłem z łóżka. Trzecia nad ranem. Wyciągnąłem torbę, wrzuciłem kilka rzeczy, jakieś kosmetyki z łazienki, chwyciłem kluczyki do auta i dziesięć minut później pędziłem przed siebie autostradą.

Ola

- „Wstawaaaaaj, bo zaraz naprawdę się spóźnisz.”

- „Coooo? Jeszcze pięć minut. Boże, głowa mi pęka.”

- „Trzeba było tyle nie pić.” – Tay próbował mnie dobudzić.

- „Trzeba mnie było nie denerwować.”

- „Nie będziemy teraz o tym rozmawiać złośnico. Wstawaaaaaj.” – ściągnął ze mnie koc, usiadłam na łóżku i złapałam się za głowę.

- „Ała! Która godzina?”

- „Masz jakieś dziesięć minut do wyjścia.”

- „Coooo? O Boże, nie dam rady.”

- „Dasz. Proszę.” – podał mi wodę i tabletkę.

- „Jesteś aniołem.” – połknęłam pigułkę, cmoknęłam Tay’a w czoło i poczłapałam do łazienki. Dwanaście minut później siedziałam w aucie malując rzęsy na światłach.

- „Kupić Ci śniadanie?”

- „Mógłbyś?”

- „Podrzucę Ci do pracy, zejdziesz na dół?”

- „Tak, tak, dzięki.” – prawie byliśmy pod firmą. Pożegnałam się i wyszłam wolnym krokiem. To nie był mój dzień, zdecydowanie nie był to mój dzień. Weszłam do pokoju, w którym nagle ucichły rozmowy.

- „Cześć, sorry za spóźnienie.”

- „Cześć, dozwolone, dzisiaj piątek, weekendu początek. Ale ktoś chyba zaczął weekend wczoraj?” – kolega szturchnął mnie łokciem.

- „Aż tak to widać?” – wyszczerzyłam do niego zęby. Kolega od razu poszedł wstawić ekspres wiedząc, że to będzie pierwsza rzecz, którą zrobię. Rozmawialiśmy w kuchni, gdy zamarłam z filiżanką w ręku. W drzwiach pojawił się Tay. Kolega zrobił wielkie oczy.

- „Przepraszam, że nachodzę w pracy, ale zostawiłaś telefon w samochodzie. I tu to, o co prosiłaś.” – podał mi siatkę puszczając do mnie oczko i wskazując palcem na wystający karton z maślanką.

- „Eee, dzięki. W ogóle, poznajcie się.”

Przedstawiłam ich sobie i wymienili uprzejmości.

- „Kiedyś miałem okazję zamienić z Tobą parę słów, po koncercie.” – zagaił kolega. – „Ale było nas sporo, wierzę, że nie pamiętasz.”

Tay zrobił przepraszającą minę do kolegi i chciał się żegnać, gdy akurat weszła moja szefowa krzycząc od progu ‘Dla mnie też kawę proszę.’ Przedstawiłam Tay’a również jej i widać było, że zrobiło to na niej duże wrażenie. Tay szybko się ulotnił, a my wróciliśmy do pokoju. Byli wszyscy. Widziałam, że szefowa i kolega dalej są w szoku, bo wczoraj moje zdjęcie z Zackiem, a dzisiaj Tay przynoszący mi do pracy mój telefon i śniadanie. Wszystko składało się w coś dziwacznego, ale nie miałam siły im dzisiaj tego tłumaczyć. Nie pytali tylko łypali na mnie ciekawym wzrokiem. Tay napisał, że nie zdąży mnie odebrać z pracy, bardzo przeprasza i podjedzie potem do Sand Springs. Tym razem akurat wolałabym, żeby przyjechał. Dzień dłużył się niemiłosiernie, ale w końcu znalazłam się w domu i pierwsze, co zrobiłam, to poszłam spać. Usłyszałam dźwięk domofonu. Po chwili w drzwiach pojawił się Tay.

- „Obudziłem Cię? Sorry.” – powiedział całując mnie w policzek.

- „Nie szkodzi.” – przeciągnęłam się - „O matko boska!” – krzyknęłam zasłaniając sobie usta dłonią.

- „Czego wrzeszczysz? Co się stało?”

- „Zobacz, która godzina. Ja naprawdę nie zdążę. Tyle czasu spałam!”

- „Ola, nie panikuj. Pomogę Ci, ale miałem dzisiaj ciężką noc i ciężki dzień.”

- „Noc? A to czemu?”

- „Chrapałaś!”

- „Niemożliwe.” – zrobiło mi się głupio.

- „Żartuję, chociaż trochę sapałaś przez to pijactwo z Nicole. Poza tym Zac się tłukł strasznie o trzeciej nad ranem, narobił hałasu, natrzaskał drzwiami i gdzieś pojechał. Wysłał tylko wiadomość, że wraca za trzy dni.”

- „Serio? Stało się coś?”

- „Nie wiem, nic nie powiedział, telefonu nie odbiera.”

- „Zadzwonię do niego, może ode mnie odbierze.” – skierowałam się w stronę sypialni, ale Tay przytrzymał mnie za rękę.

- „Potem zadzwonisz. Teraz chyba musimy porozmawiać.” – skrzywiłam się. To nie był mój dzień, ale z doświadczenia wiedziałam, że poważnych kwestii nie należy odkładać tylko rozmawiać na bieżąco. Usiedliśmy na kanapie w salonie i wyjaśniliśmy sobie wszystko. Ja potwierdziłam to, co dzień wcześniej odnośnie Igora, Tay przedstawiał swoje racje odnośnie palenia. Rozmawialiśmy z godzinę. Było mi trochę głupio, że tak na niego napadłam o te papierosy, ale przecież to jest taka fujka! On całą rozmowę był poważny i miał jeszcze pytanie, z czystej ciekawości jak poznałam Igora. Trochę mnie zirytowało, że jest taki ciekawy tego mojego poprzedniego związku, ja go nie wypytywałam o tę, co to nie wytrzymała presji. Ale, żeby się znowu nie posprzeczać po prostu mu opowiedziałam.

- „Partnerował mi.”

- „Słucham?” – nie zrozumiał.

- „W tańcu. Został moim partnerem i tak się poznaliśmy.”

- „To Ty jakoś zawodowo trenujesz?”

- „Miało być zawodowo, z Igorem szło nam świetnie, zaczęliśmy startować w konkursach i zdobywać dobre miejsca, ale potem zaszło, co zaszło i nie wyobrażałam sobie, że mogę z nim dalej tańczyć. Zadecydowałam o zmianie partnera, ale nie umiałam już się z innym zgrać tak jak z Igorem. Trener się załamał, próbował mnie namówić, żebym zmieniła zdanie, ale byłam nieugięta. Poza tym cały czas byłam rozbita i przerwałam na rok na rzecz tańca ludowego na studiach, potem wróciłam do towarzyskiego z jeszcze innym partnerem, ale krótko tańczyliśmy, bo on wyjechał na stypendium, teraz ja jestem tu. Ale jeszcze będę tańczyć, zobaczysz! Muszę! Chcę!”

- „A ja chętnie bym Cię zobaczył na jakimś turnieju.”

- „Serio?”

- „No pewnie! Porobiłbym mnóstwo zdjęć i popatrzył.” – westchnął.

- „Czemu posmutniałeś?”

- „No bo ja nie umiem tańczyć.”

- „Nie jesteś taki najgorszy. Ja nie umiem śpiewać, jesteśmy kwita.”

- „Tak, wiem, słyszałem.”

- „Oż Ty!” – zaczęłam go bić pięściami na niby, ale znowu przytrzymał mi ręce chcąc mnie jednocześnie pocałować. Odsunęłam się.

- „Tay, dla mnie to nie ma znaczenia czy umiesz tańczyć czy nie umiesz. Dobrze się czuję z Tobą i to jest ważne.”

- „Dzięki. Mnie też nie razi, że nie umiesz śpiewać.”

- „No bardzo śmieszne. A gdzie Ty mnie słyszałeś niby?”

- „W studio, z Vivian i Paddym, co śpiewaliśmy, a Wy darłyście się w niebogłosy.”

- „To akurat śpiewem nie było. A wspominałam Ci, że maluchy poszły w moje ślady i sobie partnerują?”

- „No coś Ty? Oni też?”

- „Nooo! Gabi od małego chciała tańczyć, a potem udało się przekonać i Adriana. Dobrzy są, serio! I mogą trenować nawet w domu, więc mają ten plus. Ostatnio Gabi mi się skarżyła, że Adi więcej czasu spędza z dziewczyną niż z nią na próbach, ale cóż… Takie życie. Teraz ona ma chłopaka i rozumie już brata. Haha! A czemu miałeś ciężki dzień?”

- „No właśnie. Mam dla Ciebie wiadomość. Ale nie wiem czy Ci się spodoba.”

- „Oooj…” – spoważniałam. – „Mów.”

- „Jedziemy z zespołem do Afryki.”

- „Cooo? Afryka? No super! Będziecie dawać koncerty?”

- „Nie. Ma to związek z nową płytą.”

Opowiedział mi, że mają w planie wydać płytę w 2007 roku, bo mieli w 2006, ale jakoś się zapóźnili, a że musi być perfekcyjna, to będzie rok później. Wpadli na pomysł, aby w niektórych piosenkach użyć chóru gospel, część chcieli nagrać w Afryce, nakręcić jakieś filmy z pobytu tam, ogólnie spędzić trochę czasu na odpoczynku i pracy. No i że dzisiaj zapadła klamka, że jadą, mają już termin, a menadżer zaczyna wszystko załatwiać.

- „No i właśnie chciałem spytać czy pojedziesz ze mną?”

- „Słucham?” – nie mogłam uwierzyć własnym uszom. – „Ja? Do Afryki? Tay, czy Ty wiesz, jakie to są koszta? Nie stać mnie.”

- „Ale tym nie musiałabyś się przejmować.” – zrobiłam zszokowaną minę. – „Olsia, po prostu chciałbym Cię zabrać ze sobą, bo to długa wyprawa i będziesz tęsknić.”

- „Ja będę? A Ty nie?” – spytałam zaczepnie.

- „Ja też, ale nie mów nikomu, bo to niemęskie.” – parsknęłam śmiechem.

- „Tay, to i tak niemożliwe, ja mam pracę, studia, kiedy to jest?”

- „Przełom września i października.” – mina mi zrzedła.

- „I już postanowione?”

- „Tak. A co?”

- „Nie mogę. Ja będę wtedy w Polsce i myślałam, że… że… że Ty polecisz ze mną na urodziny maluchów.”

- „Chciałabyś?”

- „Pewnie!”

- „A kiedy to?”

- „No ja lecę 23 września, wracam 08 października.”

- „Fuck! Pokrywają nam się terminy.” – Tay też się wkurzył – „My lecimy od 29 września do 20 października.”

- „Kurwa. Nie będziemy się widzieli przez miesiąc?”

- „Na to wygląda.”

No i zaczyna się. Życie z muzykiem. Niewidzenie się po miesiąc, jak ja dam radę? Dwa tygodnie w Polsce wytrzymam, bo będę wśród swoich, zajęta, rozchwytywana itp. Ale potem jeszcze półtora tygodnia bez niego. Ech…

- „Nad czym myślisz?” – Tay uważnie mi się przyglądał. Bez słowa się w niego wtuliłam. Pogłaskał mnie po głowie.