Część 91

Zac

Nie miałem okazji zostać z Angelą sam na sam. Była to ostatnia impreza przed jej wylotem. Miałem chęć zagadać, poprosić, aby wybadała Olę, ale obiecałem nie wtrącać się w tę sprawę. Obiecałem Sue, bratu, a przede wszystkim samemu sobie. Koniec. Dość. Muszą poradzić sobie sami. Chociaż Nikki nie odpuściła i gdy tylko nadarzała się okazja, to zarzucała mnie swoimi przemyśleniami. Tylko ja jej słuchałem, Tay nie, wiadomo czemu, a Ike skreślił Olę od razu po tym, co odwaliła. Co jak co, ale zawsze stawał po stronie rodziny, więc całkiem wymazał ją z pamięci. Taylor i ja powinniśmy zrobić to samo, jednak to, co mówiła Nikki wcale nie było takie głupie. Ja sam analizowałem, zastanawiałem się. Dlaczego tak zrobiła? Wtedy, w kwietniu byłem na nią zły, że tak potraktowała Tay’a, pojechałem z nią pogadać i zamiast zmyć jej głowę, zażądać wyjaśnień czy przycisnąć ją do muru, to… przycisnąłem, ale nie do muru. A potem jej słowa, że to nie smakuje tak, jak myślałem. Miała absolutną rację, nie smakowało… A może dlatego, że było to w takich okolicznościach? Nie wiem? My z Tay’em byliśmy podobni w swojej wybuchowości, jednak on był zacięty jak nie wiem, Ola też zacięta, no tak… ten sam znak zodiaku. Mnie szybciej przechodziło. Tay nie mówił, ale ja widziałem, że za nią tęskni, że cały czas ją kocha. Cierpi i nie umie sobie z tym poradzić. Imprezuje, pije, nic do niego nie dociera. Wydanie płyty za trzy tygodnie, a trasa koncertowa i spacery z fanami zaraz za nią, więc musi wziąć się w garść. Spojrzałem na drobną blondyneczkę wychodzącą z łazienki w bokserkach, koszulce i z ręcznikiem na głowie, uśmiechnąłem się do niej, wyciągnąłem dłoń i gdy znalazła się tuż obok, zatopiłem się w jej ustach. A to smakowało… I to bardzo…

21 lipca 2007

Narrator

Drżącymi rękoma rozrywała opakowanie płyty. Nowa płyta. Prosto ze sklepu. Jechała po nią jak w amoku, mało nie przegapiła przystanku w drodze powrotnej cały czas wpatrując się w okładkę. Tytuł „The Walk”. Taki miał być, ale… nie miała siły spojrzeć na track listę. W domu włączyła płytę, usiadła na łóżku, podkuliła nogi, zaczęła słuchać… Intro, pamiętała jak się cieszyli, gdy nagrywali to w Afryce, puszczali jej potem kilkanaście razy. Uśmiech zagościł na jej ustach, gdy przypomniała sobie jak Młody się wtedy wygłupiał. Druga piosenka. Znała ją, pamiętała jak ją tworzyli, poleciały jej łzy na samo wspomnienie. Trzecia, opowiadał jej tę historię siedząc w ich miejscu, w ich samotni. Przy czwartej popłakała się na dobre. Nie znała jej. Ale zrozumiała. Szósta – podejrzewała, do czego pije Młody. Była już przy dziesiątej piosence i cały czas czekała, miała jeszcze nadzieję. Ale ta skończyła się wraz z piętnastym utworem. Zamarła. Muzyka była tak niesamowicie dobra, a tekst… Cofnęła piosenkę. Jeszcze raz, jeszcze raz… Nie miała żadnych wątpliwości, że ta piosenka jest właśnie o niej. Nie miała siły płakać, łzy nie chciały już lecieć. Przesłuchała do osiemnastej. Koniec. Nie ma jej piosenki. Nie ma JEJ piosenki. Oczywiście, że nie ma. Jak mogła myśleć, że on mógłby w takiej sytuacji wydać ją na płycie. Miała jednak nadzieję. Głupia! Nadzieja! Nadzieja już dawno powinna zniknąć, a ona liczyła chyba na cud z niebios. JEJ piosenkę zastąpił tą drugą. Numer piętnaście. Włączyła na automatyczne powtarzanie. Nie dziwiła mu się, nie miała prawa mu się dziwić. Wiedziała, doskonale wiedziała, że drzwi, które zamknęła nigdy się już nie otworzą. Sama to zrobiła. Sama. Sobie. I jemu…

Ola

Przez dwa dni nie poszłam na próby, wyłgałam się zatruciem pokarmowym. Słuchałam w kółko ‘The Walk’, wszystkie teksty znałam na pamięć, niektórych nauczyłam się jeszcze w Stanach, gdy przebywałam w studio robiąc coś na uczelnię lub po prostu popijając drinki z Nikusią. Boże, jak ja go mocno zraniłam, jak on musiał cierpieć. ‘Got a hold on me’ pokazywało to doskonale. A ‘Running man’ Młodego… Wykorzystałam go, nie chciałam tego, nie tak planowałam, sama się zgubiłam, zakręciłam w tym swoim ściemnianiu. Tak bardzo skupiłam się na tym, żeby mnie znienawidzili, z Zackiem jakoś tak po prostu wyszło, nie pomyślałam w tamtej chwili o Suzie. W ogóle, to jestem złą osobą. Złą! Nie tak postępuje się z kimś, kogo się kocha. Już myślałam, że będzie mi łatwiej, że kiedyś przejdzie, ale wszystko runęło z momentem wydania płyty. Wszystkie poprzednie woziłam w aucie, teraz dojdzie i ta. Gdy łzy nie chciały już lecieć odpaliłam komputer, aby poczytać recenzje i nowinki z Tulsy. Nie powinnam tego robić, ale było to silniejsze ode mnie, mimo że działało na psychikę jeszcze gorzej. Ike i Nikki jak zawsze uśmiechnięci, szczęśliwi, Zacky, ach Zacky, tyle czasu walczył z uczuciem do mnie, a ja wyszłam na perfidną pindę. Tay… Decyzja o zostawieniu Tay’a była jeszcze gorsza niż to, że nie wybaczyłam Igorowi. Najgorsza, najgłupsza rzecz, jaką zrobiłam w życiu. Rzecz i słowa, które są nie do odkręcenia. Nigdy mi tego nie wybaczy, nie ma nawet co próbować. Oglądałam stare filmiki, śpiewał taki radosny, uśmiechnięty… Jednak mnie kochał… Kochał… Powiedział to… Za późno…

Trzeciego dnia po zakupie płyty chciałam iść na próbę, ale kolejne smutne wydarzenie spotkało mnie i babcię. Tina dostała jakichś boleści, zabrałam ją do weterynarza, ale ten pokiwał tylko głową, że już nic nie da się zrobić i że i tak przedłużyłyśmy jej żywot. Patrzyłam jak odchodzi liżąc moją rękę i dziękując wzrokiem za to, że nie musi już cierpieć. Zabrałam ją do domu, wieczorem miałam zakopać ją w ogródku. Tego było już za dużo jak na trzy dni, nie mogłam sobie znaleźć miejsca. Babcia też płakała, ale w końcu zasnęła po obiedzie. Zrobiłam jednego z Nikusiowych drinków. Ona jedna we mnie wierzyła, ona jedna próbowała dociec, że coś jest nie tak, że coś jej nie gra, ona jedna... Zadzwonił dzwonek przerywając moje rozmyślania. Widząc osobę za drzwiami rzuciłam się jej na szyję ponownie wybuchając płaczem.

- „Jak dobrze, że jesteś.” – tyle tylko wydukałam.

Narrator

Zasnęła z wyczerpania z głową na kolanach Igora. Chłopak odgarnął jej włosy z twarzy. Przeczuwał, że nie chodzi tylko o Tinę. Tak się nie rozpacza po stracie psa. Pochowali ją w ogródku. Ale Ola płakała tak żałośnie, jakby straciła coś dużo większego, coś bardziej poważnego. Czyżby ten facet ze Stanów tak bardzo ją zranił? Najpierw on to zrobił kilka lat temu, a gdy sobie poradziła i była szczęśliwa, to nagle wróciła do Polski, bez namawiania zgodziła się z nim tańczyć, powiedziała, że musi się poskładać, na dodatek miała takie smutne oczy. Rozjaśniały się, gdy była na Sali, ale kończyli znowu traciły blask. Boże, jakim był głupcem, że ją wtedy zdradził. Delikatnie wstał z łóżka, okrył dziewczynę kocem, znalazł drugi i ulokował się w salonie na dole. Rano zbudził go zapach kawy i lekkie szturchnięcie.

- „Hej. Iggy. Wstawaj.” – otworzył jedno oko.

- „Hej. Która godzina?” – usiadł na sofie – „Jak się masz?”

- „Do bani. Zrobiłam Ci kawę.” – Igor popatrzył zdumiony.

- „Kawę? Mnie?” – Ola stuknęła się dłonią w czoło.

- „Całkiem zapomniałam, że nie pijasz. Zrobię herbatę.”

Poszła do kuchni, Igor za nią. Z Tay’em zawsze pili razem kawę.

- „Dzięki, że ze mną zostałeś i przepraszam, że zasnęłam, nawet nie wiem kiedy. Pościeliłabym Ci porządnie łóżko na górze.”

- „Nie przejmuj się, rozciągnę się na próbie.” – wyszczerzył zęby, ale Oli nie było do śmiechu, oczy miała podkrążone.

- „Idziesz ze mną?”

- „Pewnie. Ostatnio Ty byłaś tydzień w Wawie, teraz ja będę tu i to dwa tygodnie. Trener też przyjedzie. Podrzucisz mnie najpierw do dziadków Kamila? Mam tam swoje rzeczy.”

- „Jasne, zbierajmy się.”

- „To nie jemy nic?”

- „Oooj, sorry.” – Ola myślami była całkiem gdzie indziej – „Zrób sobie coś, ja nie jestem głodna.”

W samochodzie automatycznie odpaliła się muzyka. ‘Get up and go’, Ola bezwiednie rozciągnęła usta w uśmiechu, a łzy cisnęły jej się do oczu.

- „A to co?” – spytał Igor, a ona przypomniała sobie o jego obecności – „To już nie Kelly Family?”

- „Oni też. Ale tę płytę Angelo, co dostałam od Ciebie znam już na pamięć.”

- „Kto to?” – dociekał Igor.

- „Taki zespół ze Stanów. Bardzo fajnie chłopaki śpiewają, tam się teraz tego słucha.” – Igor przygłosił muzykę i zaczął kiwać się w rytm.

- „Nie takie najgorsze…”

- „No wiesz!” – obruszyła się oddychając z ulgą, że o nic więcej nie pytał.

Dojechali na próbę spóźnieni, Oli cały dzień nie szło, aż trenerka słysząc historię o Tinie kazała jej iść do domu. Poszła, chętnie. Odwiozła Igora mówiąc, że chce dzisiaj zostać sama, wracając wstąpiła do sklepu, przemyciła butelki na górę, zrobiła kolację babci i poszła do siebie. Zamknęła drzwi, włączyła ‘The Walk’ i słuchała w kółko piosenek swojego ukochanego i jego braci, a jednej najczęściej. „You've got me wrapped up in your cancer, but I'm not quite what you thought I'd be… You really got a hold on me…”