Część 89

21 maja 2007

Tay

Hanson Day był do bani. Obaj z Młodym byliśmy nieskoncentrowani, przygnębieni, Ike z resztą zespołu nadrabiali za naszą dwójkę. Miałem paranoję, bo kilka razy wydawało mi się, że widzę ją w tłumie. I bardzo chciałem ją zobaczyć. Tylko po co? Żeby powiedzieć jak bardzo jej nienawidzę i jak mocno mnie zraniła? Potrząsnąłem głową by odpędzić te myśli. Na początku naszej znajomości myliłem się na koncertach myśląc jakby zatańczyła dany utwór i że chciałbym ją mieć w ramionach, teraz myliłem się z całkiem przeciwnego powodu. Nie rozmawialiśmy z braćmi na temat Oli, za to Nicole kilka razy próbowała zacząć temat, z marnym skutkiem. Pochłonęła mnie muzyka, płyta, imprez i spotkań towarzyskich unikałem jak ognia. Angela dorwała mnie na Hanson Day, mówiła, że rozmawiała z Olą, że zamierza ją odwiedzić w wakacje, nie chciałem nawet tego słuchać. Pytała, czy wszystko u mnie ok, bo coś nie wyglądam dobrze. Phi! Nikt na moim miejscu nie wyglądałby dobrze. Wykręciłem się z dalszej rozmowy wracając na scenę. Scena, mój drugi dom. A może nie dane mi stworzyć rodziny? Może to coś za coś?

Ola

Od czasu przeprowadzki do Krakowa ani razu nie byłam w Warszawie. Maluchy uczyły się w domu, mama wpadała na weekend co dwa tygodnie, Pola odwiedziła mnie z Pawłem i Mikim jeden raz pod koniec maja. Musiała nadrobić przedmioty na uczelni, czas z chłopakiem i znajomymi, a mnie było to tym razem na rękę. Gdy patrzyłam jacy są razem szczęśliwi jeszcze bardziej czułam się przygnębiona. Dawaliśmy sobie znaki porozumiewawcze z Pawłem, a gdy gołąbki poszły już spać, to zaczęliśmy rozmawiać.

- „Jak się trzymasz?” – spytał pierwszy.

- „Jakoś leci, a Ty?”

- „Beznadziejnie, okropnie, do bani. Cholernie za nią tęsknię. A Ty?”

- „Czy tęsknię? Za tamtym życiem na pewno.” – Paweł spojrzał na mnie z zaciekawieniem.

- „A za Tay’em?”

- „Trochę też. Ale nie dało się inaczej, jakby to miało wyglądać? Sam dobrze wiesz.”

- „Wiem, wiem, ale czasem myślę czy nie warto było spróbować.”

Ach, jak ja go dobrze rozumiałam. Oni też się z Jessicą nie kontaktowali, ale powiedział, że z dnia na dzień czuje się coraz gorzej. Co ja mogłam na to poradzić? To była ich decyzja. Ich wspólna. A jeśli chodzi o nas, to tylko i wyłącznie moja. Boże, jaka byłam głupia. Starałam się nie zostawać sam na sam z Poleńką, bo by mnie cisnęła. W końcu jednak mnie dorwała.

- „Oleńko, porozmawiamy?”

- „A co innego robimy od wczoraj?” – uśmiechnęłam się najbardziej naturalnie jak potrafiłam.

- „Ale dobrze wiesz, o czym. Co się stało między Tobą a Tay’em?” – wzruszyłam ramionami.

- „Dużo rozmawialiśmy z Tay’em, Pawłem, nawet z Młodym. Przeżyłam z nim naprawdę cudowne chwile,  w ogóle z nimi wszystkimi, ale teraz jestem tu, on tam, to są różne kontynenty, tak by się nie dało żyć. Przecież Paweł z Jess mają tak samo.”

- „Nie gniewaj się, że to powiem, pewnie Ci to nie pomoże, ale ja byłam przekonana, że Wy będziecie razem do końca świata i o jeden dzień dłużej. Wiadomo, że nie zawsze było kolorowo, mieliście dużo mocnych wrażeń, ale przecież jesteście dla siebie stworzeni.”

- „Eee… Serio? A kto mi mówił, że tego kwiatu jest pół światu?”

- „Ja. Ale jesteś teraz szczęśliwa?” – znowu wzruszyłam ramionami.

- „Brakuje mi tamtego życia, to był całkiem inny świat. Teraz nawet nie mieszkam w swoim mieście. Ale wiem, że wszystko się poukłada. Wróciłam do tańca.” – starałam się delikatnie zmienić temat.

- „Cooo? Kiedy? I ja nic nie wiem?”

- „Tydzień temu, na razie się rozciągam.”

Opowiedziałam jej o wizycie Igora i planach treningowych, a że rozmowa o Tay’u kosztowała mnie bardzo dużo, to przepłakałam potem dwie godziny w poduszkę.

Zac

Chciałem przećwiczyć piosenkę. Słowa miałem ułożone już dawno, muzyka sama przyszła. I to zaraz po tym jak trzymałem ją w ramionach. Otrząsnąłem się wchodząc do studia wprost na spierających się braci.

- „Ale ja chcę nagrać ten utwór i koniec!” – krzyknął Tay.

- „O! Dobrze, że jesteś!” – Ike spojrzał na mnie z nadzieją w oczach – „Wytłumacz temu matołowi, że piosenki mamy już nagrane, studio za sobą i wybieramy na płytę z tych, co mamy. Nie będziemy dogrywać kolejnych.”

- „Nie będziemy?” – spytałem z żalem.

- „No nie! Ty też?” – skinąłem głową – „Weźcie się wreszcie w garść, bo to jest najlepsza płyta w naszym dorobku, a Wy teraz jesteście nie do życia przez Olę. Nie mam już do Was sił! Ani do całej tej sytuacji.” – Ike opadł na sofę, ale cholera, przecież miał rację.

- „Nie wiem, o kim mówisz Ike.” – powiedział Tay podchodząc do mnie.

Tay

Wystarczyło jedno spojrzenie i obaj wiedzieliśmy, o co chodzi. On też miał nową piosenkę. Na ten sam temat. O niej. To była moja dziewczyna, a mój brat też pisał o niej piosenki. Co za farsa.

- „Zagrasz mi?” – spytał pierwszy.

- „Tak, a Ty?”

- „Też. Który pierwszy?”

- „Ja z Wami osiwieję matoły!” – wtrącił Ike.

- „Ja mam dwa, to może na zmianę?”

- „Dwa? Boże, daj mi cierpliwość…” – Ike się załamał.

Zac

Usiadłem do klawiszy intonując pierwszy utwór. Czekałem na reakcję braci.

- „To do Susan.” – celnie odgadł Ike.

Zagrał Tay, dobry utwór, mocne słowa, od razu było wiadome, o co chodzi. Emocje dosłownie buchały spod klawiszy. Tym razem Ike nie skomentował, wystarczyło jedno spojrzenie Tay’a świadczące o tym, że nie zamierza nawet wymawiać jej imienia.

- „Dajesz drugą.” – rzekł Tay, po czym spytał – „Wytrzymam to?” – wzruszyłem ramionami i zacząłem śpiewać. Widziałem, że w trakcie piosenki Taylor spiął mięśnie, ale na koniec rozluźnił się, klasnął w ręce, zatarł je i zadał pytanie:

- „To nad którą pierwszą pracujemy?”

- „Nie! Błagam! Nie! Mamy już ponad komplet, nie możecie wrzucić tych nowych na EP*?”

- „Nie.” – stanowczo rzekł Tay – „Ta pierwsza Zac’a jest zbyt dobra, chcę ją na płycie. Moją możemy dać jako bonus, ale odpada przecież ‘Give a little’.”

- „Co?” – przerwałem mu.

- „No chyba żartujesz? Przecież to oczywiste.”

- „Ale ona jest bardzo dobra!”

- „Wiem. Ale nie dam rady chłopaki, nie dam rady.”

Po tym zdaniu i jego minie żaden z nas nie oponował.

21 czerwca 2007

Ola

Rzuciłam torbę na podłogę, wyciągnęłam ręce do góry, włączyłam muzykę, odpisałam na smsa Poli i zaczęłam rozgrzewkę. Trenerka okazała się świetną babką i widząc moje zdeterminowanie pozwalała mi przychodzić wcześniej na salę i rozgrzewać się samej. Minął miesiąc odkąd wróciłam do tańca. Ćwiczyłam długo, ciężko, chciałam jak najszybciej nadrobić braki. Po dwóch tygodniach trenerka zaczęła podsuwać mi różnych partnerów, którzy akurat mieli wolne, Igor trenował w Warszawie. Myślałam, że będę zajęta, że nie będę miała czasu na rozpamiętywanie. Nic bardziej mylnego. Zwłaszcza do codziennej rozgrzewki do ich piosenek. Głupia ja. Nie mogłam sobie darować tego, co zrobiłam. Tęskniłam prze okrutnie, cały czas płakałam, nie widziałam siebie z kimś innym niż Tay. To jego mi brakowało, jego chciałam przytulać, jego całować, wsuwać rękę w jego włosy. Cały czas go kochałam. Stchórzyłam jak gówniara, wolałam, żeby mnie znienawidził niż powiedzieć o tym, że nie mogę mieć dzieci. Widziałam, że on tego chce, ciągle to powtarzał, ale nie, nie powiedziałam prawdy tylko założyłam jak zareaguje, założyłam, że mnie zostawi, a przecież mogłam spróbować, mogłam powiedzieć i zobaczyć, co on zrobi. Leżałam na macie rozciągając się, w tle leciała akurat ‘Song to sing’. Nie zwróciłam uwagi, że łzy lecą mi po policzkach. Czy to jest zasób niewyczerpywalny? Ile ich tam jeszcze jest? Jak długo będę jeszcze cierpieć? Trenerka wyrwała mnie z rozmyślań wpadając do sali jak burza i od progu krzycząc, że ma niespodziankę. Za nią weszli Igor z trenerem i niespodzianką były trzy dni wspólnych ćwiczeń i tworzenie układu.

*EP – płyty, które Hansoni wydają co roku dla członków Fan Clubu