Część 88

Maj 2007

Ola

…

Narrator

Ola nie chciała pamiętać, co działo się z nią po powrocie. Dopiero w Krakowie pozwoliła sobie na łzy, tęsknotę, złość. W ciągu dnia przy babci trzymała się, jak babcia szła spać, to odpalała komputer i oglądała ich wspólne zdjęcia, stare koncerty, płyty nagrane przez Zac’a znała już na pamięć. I płakała, tak mocno płakała… Cierpiała jak nigdy przedtem, nie umiała sobie z tym poradzić, mało jadła, mało spała. Zastanawiała się czy ten ogromny ból, który miała w sercu kiedyś minie, przejdzie? Czy dobrze zrobiła podejmując taką decyzję? A może Paweł nie miał racji? Może trzeba było próbować nawet na odległość? Może to była miłość jej życia? A ona tak go potraktowała… Jego… Zac’a… resztę…  Nigdy nie kochała nikogo tak jak Tay’a, był dla niej wszystkim, ale podjęła taką decyzję, nie inną, tak postanowiła i teraz musiała sobie z tym poradzić. Sama… jak zawsze sama…

Babcia radziła sobie całkiem nieźle, aczkolwiek była wolniejsza i musiała jeździć na rehabilitację. Brały z Olą taksówki, ale dziewczyna wpadła na lepszy pomysł. Na początku maja wybrała numer telefonu. Nie miała pojęcia czy dobrze robi, ale nie widziała lepszego wyjścia.

- „Halo, Ola? Wróciłaś do Polski?”

- „Cześć. Tak, wróciłam. Całkiem niedawno. Babcia miała udar, mieszkam teraz w Krakowie.”

- „Jezu! Przykro mi, pozdrów ode mnie babcię.”

- „Pozdrowię, wiesz jak bardzo Cię lubiła, ucieszy się.”

- „A czemu nie dałaś znać będąc w Warszawie?”

- „Nie miałam czasu Iggy, zbyt dużo się działo. Ale mam do Ciebie sprawę. Czy Twój wujek dalej ma ten komis samochodowy?”

- „Tak, ma, co potrzeba i komu?”

- „Auto potrzeba, mi. Mógłbyś z nim pogadać? Nie mam do tego głowy, zdam się na Ciebie i wujka, potrzebuję jakieś niedrogie, muszę wozić babcię na badania i rehabilitację, a taksówki niedługo pożrą całą moją uzbieraną w Stanach kasę. Wolę więc przeznaczyć ją na auto.”

- „Dobry pomysł. Oczywiście, że z nim pogadam.”

Ustalili, że jak już będzie samochód, to mama podpisze umowę i odbierze. Igor chciał się jakoś z Olą spotkać, pytał czy wszystko w porządku, ale skutecznie odmawiała. Po tygodniu mama przywiozła niebieskiego Opla Corsę. Ola ucieszyła się bardzo, teraz miała swoje pierwsze auto na własność. Nadchodził czas jej imienin, obawiała się tego najbardziej, bo miał być wtedy w Tulsie Hanson Day. Specjalnie Tay napierał na 18 maja, teraz pewnie żałuje. Data przypadała na piątek, ale impreza w rodzinnym mieście braci miała trwać całe trzy dni.

Ola

Nie było dnia, żebym nie myślała o Tay’u, żebym nie wspominała naszych chwil, nie oglądała naszych zdjęć czy płyt Zac’a. Nie było dnia, żebym nie żałowała swojej decyzji. Ze strachem czekałam na moje imieniny i imprezę w Tulsie, w której miałam brać udział. Pojechałam autem do sklepu, bo lody się skończyły, gdy wróciłam od razu poszłam do kuchni, a babcia krzyknęła z salonu:

- „Oleńko?”

- „Zaraz babciu, muszę lody schować do zamrażarki. A na kolację kupiłam takie pyszności, że ho ho. Zobaczysz, zaraz przygotuję.”

- „Ale Oleńko…”

- „Spokojnie babciu, wstawię wodę na herbatę, lody będą na deser.”

- „Oleńko, chodź tu na chwilę.”

No nie da mi nic zrobić. Pewnie znowu chodzi o jakiś drobiazg.

- „Babuniu, momencik.”

- „Oleńko, chodź, mamy gościa.”

- „Gościa? To od razu więcej wody wstawię.” – nalałam do czajnika zastanawiając się, która koleżanka tym razem postanowiła babcię odwiedzić. Wchodząc do salonu mało nie dostałam zawału widząc osobę siedzącą na drugim bujanym krześle z Tiną na kolanach.

- „Jezus Maria!”

- „Prawie bym go nie poznała Oleńko, ale zmężniał.” – powiedziała babcia, a ja zanim się zorientowałam byłam ściskana przez Igora.

- „Na litość boską, co Ty tu robisz?”

- „Igorek przyjechał spytać jak się samochód sprawuje.”

Cały czas stałam w miejscu, póki nie usłyszałam dźwięku wyłączającego się czajnika. Jeszcze jego mi tutaj brakowało. Chciałam cały wieczór płakać nad pucharkiem lodów, potem nad drugim i nad trzecim.

- „Pomogę Ci.” – polazł za mną do kuchni.

- „Specjalnie przyjechałeś do Krakowa spytać o auto?” – spytałam podejrzliwie.

- „No, to też.”

- „To co jeszcze?” – zbyt mocno trzasnęłam szafką wyciągając puszkę z herbatą.

- „Wszystkiego najlepszego Olciu.” – wyciągnął małą paczuszkę zza pleców.

- „Nie musiałeś Iggy.”

- „Wiem, ale chciałem.”

Odpakowałam pakunek, od razu było widać, że to płyta, ale po zdarciu kolorowego papieru oczy wyskoczyły mi z orbit.

- „Angelo? Wydał nową płytę?” – od razu stanął mi przed oczami obraz ze Świąt, gdy dostałam od Młodego ‘I’m ready’ i cieszyłam się jak dziecko. Potem siedzieliśmy z Tay’em u niego przy choince, na to wspomnienie oczy mi się zaszkliły.

- „Ola, dobrze się czujesz?” – położył mi dłoń na czole sprawdzając gorączkę – „Ty nie wiesz, że jeden z Twoich ulubionych artystów wydał płytę?” – ocknęłam się.

- „Nie miałam do tego głowy. Ale przecież w zeszłym roku wydał jedną, prędki jest.”

- „Nie wierzę, serio nie wiedziałaś?”

- „Serio, serio!”

Zrobiłam herbatę i poszliśmy do salonu do babci. Ja zajęłam fotel bujany, a Igor pufę, co Tina od razu wychwyciła i usadowiła się u niego.     

- „Postarzała się trochę.” – zaczął Igor.

- „Kto?” – chyba nie mówiłby tak o babci w jej obecności?

- „No Tina.”

- „Aaa… Tak. Coś kiepsko z nią ostatnio, byłam u weterynarza, dostała kroplówkę i na razie jest ok.”

- „No powiedz jej Igorku, powiedz jej.” – wtrąciła się babunia.

- „Dobrze babciu, już mówię.” – całkiem zapomniałam, że zwracał się do niej tak jak ja.

- „Wiedziałam, że nie chodzi tylko o auto, co jest?” – spytałam podejrzliwie.

- „Dobra, wylewam kawę na ławę, tylko wysłuchaj mnie do końca.”

- „No jedziesz.”

I tak nic nie przebije tego, że miałam od rana uczestniczyć w Hanson Day, że codziennie miały być koncerty, że bracia mieli mieć spotkania z fanami, że mieliśmy się tam wybrać całą paczką. Angela dzwoniła do mnie na Skype z życzeniami, pamiętała, że mam dziś takie święto jak imieniny, mówiła, że szkoda, że mnie tam nie ma, że w ogóle tęskni i planuje mnie odwiedzić tak jak obiecała.

- „Ola?”

- „Tak?” – Igor wyrwał mnie z rozmyślań.

- „Mówię do Ciebie.”

- „Możesz powtórzyć?”

- „A stało się coś?”

- „Nie, nic, odpłynęłam na chwilę.”

- „To słuchaj teraz uważnie. Skoro wróciłaś, nie planujesz wyjeżdżać, to nasz trener chce, abyś wróciła do tańca. Do tańca ze mną, jako moja partnerka. W sierpniu jest ważny turniej, trener do tej pory twierdzi, że nie miał takiej pary jak my, więc chce nas wystawić, ale czekałaby nas ciężka praca przez te miesiące. Nie odpowiadaj od razu, zastanów się.”

Zatkało mnie.

- „Igor, ale ja teraz mieszkam tutaj, poza tym tyle czasu nie ćwiczyłam, nie nadrobię.”

- „Ty nie nadrobisz?” – popatrzył się z politowaniem – „Poza tym z Krakowem wszystko załatwione. Mogłabyś ćwiczyć tutaj, trener ma tu znajomą, on by wymyślił układ, a ta znajoma by nas prowadziła, a w wakacje mogłabyś przecież przyjechać do Warszawy, bo mama i maluchy mogłyby tutaj, a poza tym my przyjedziemy parę razy do Krakowa. Pamiętasz, że Kamil ma tutaj dziadków?”

- „Zgoda.” – powiedziałam bez zbędnego zastanawiania się. Przecież i tak planowałam wrócić do tańca. Może nie będę myśleć, może uda mi się zapomnieć?”

- „Zgoda?” – Igor nie krył zdumienia – „Tak po prostu?”

- „Zgoda. Tak po prostu. Zaczynam w poniedziałek, tylko daj mi namiar na tę kobietę. A teraz idę zrobić kolację.”

Babcia klasnęła w ręce mówiąc, że to dobrze, bo ostatnio chodziłam jakaś smutna. Rozmawiali chwilę z Igorem, ale ten przyszedł mi pomagać.

- „Ola, czy wszystko u Ciebie w porządku?”

- „Tak. Poza tym, że martwię się o babcię, że Tina choruje i że mam pół roku studiów w plecy, to jest ok.”

- „Wracasz do Stanów?”

- „Nie, dlaczego pytasz?” – zamaszyście zaczęłam kroić ogórka. Przecież o niczym innym nie marzyłam jak wrócić do Stanów i wtulić się w Tay’a. Już nawet mogłby powiedzieć, że jest zazdrosny i kazał potwierdzać, że jestem jego. Tylko by palcem kiwnął, a byłabym…

- „W marcu mówiłaś, że jesteś tam szczęśliwa.”

- „Bo wtedy byłam.”

Serce zaczęło bić mi szybciej, nie miałam zamiaru o tym rozmawiać, a już na pewno nie z nim. Ale on nie był taki jak Tay. Tay nie naciskał, czekał aż sama mu powiem, ale Igor zaraz…

- „Czy on Cię zranił?” – odwróciłam się szybko w jego stronę.

- „A co Ci do tego? Zgodziłam się z Tobą tańczyć, a nie przyjaźnić.”

Zareagowałam za ostro, jak na wszystko ostatnio.

- „Przepraszam Iggy, nie jest to najlepszy okres w moim życiu. Powiem to tylko raz i proszę, żebyś więcej nie pytał. Byłam bardzo szczęśliwa, teraz nie jestem, próbuję się poskładać.”

- „Przykro mi Olciu.”

- „Mnie też Iggy, mnie też…”

Odwróciłam się znowu w stronę ogórka, żeby nie zobaczył moich łez.