Część 74

Ola

- „Eee… Cześć.” – powiedziałam.

- „Cześć. To ja poczekam.”

- „Dzięki, dosłownie minutę.”

Skorzystałam i cicho zapukałam informując, że już wolne.

- „Głupia sytuacja. Jestem Susan.” – niewysoka dziewczyna w blond włosach i Zac’owej koszuli podała mi rękę.

- „Nie przejmuj się. Ola.” – oddałam uścisk, po czym spojrzałyśmy na swoje stroje i zachichotałyśmy zasłaniając usta rękoma.

- „Jestem dziewczyną brata Młodego. Znaczy, Zac’a. To znaczy brata Zac’a – Tay’a. Oni dzielą razem łazienkę.”

- „A ja jestem… Po prostu Susan. Zac pewnie nawet nie pamięta, jak mam na imię. Nie myśl o mnie źle, zwykle się tak nie zachowuję.”

- „Nie tłumacz się. Nie jestem wścibska.” – uśmiechnęłam się krzepiąco – „Wracam do siebie. A może potrzebujesz ręcznika?”

- „Byłoby super.”

Wyciągnęłam z szafki w korytarzu, podałam dziewczynie i pobiegłam boso do pokoju Zac’a. No tak, zamknięte. Wróciłam, założyłam kozaki i wybiegłam do ogrodu. Jezu, ale zimno! Drzwi od tarasu – zamknięte, okno – otwarte! Bingo! Wsunęłam rękę, przesunęłam klamkę, podbiegłam do jego łóżka. Woda w łazience cały czas leciała.

- „Zac! Zac! Wstawaj, słyszysz? No obudź się!” – szarpałam go, ile wlezie, otworzył jedno oko.

- „Nie tak głośno, stało się coś? Ola? To Ty?”

- „Ja! A Ty kto?” – zaśmiałam się, Zac chciał już siadać na łóżku, ale przytrzymałam mu kołdrę.

- „Stop! Stop! Czekaj! Według mnie zapomniałeś pidżamy.”

Zajrzał pod kołdrę, wyszczerzył się, ale przykrył szczelniej patrząc na mnie.

- „Widzę, że Ty też przygotowana.” – zbaraniałam.

- „Głupi jesteś. Nie będzie trójkącika. Masz tu aspirynę i wodę. Twoja dziewczyna bierze prysznic, dałam jej ręcznik. Powodzenia!”

Zac

Moja dziewczyna? Nie rozumiałem, co się dzieje i o co chodzi. Zaraz, zaraz… Drobna blondynka, trochę w typie Oli, ale niższa, ja nago w łóżku, Ola wyglądająca jak anioł siedząca obok. Wręczyła mi proszek na kaca, zeskoczyła z łóżka, a ja głośno przełknąłem ślinę. Miała na sobie koszulę Taylor’a, bieliznę i kozaki. To się nie dzieje naprawdę.

- „Zac, zamknij drzwi od środka, nie będę już biegać po dworze.” – przekręciła klucz, ale cofnęła się jeszcze dodając – „Ona ma na imię Susan.”

Ola

Biegiem okrążyłam pokoje i niezauważona przez domowników wpadłam do Tay’a. Nie spał, podpierał się na łokciu i od razu spytał:

- „Gdzie byłaś?”

- „U Zac’a.” – zachichotałam.

- „Co proszę? W takim stroju?”

Dopiero wtedy zorientowałam się, że nie był to najlepszy pomysł.

- „Tay, wierz mi, że nie pomyślałam. Nie było czasu.” – powiedziałam ściągając kozaki i wskakując do łóżka.

- „Co się stało?” – widziałam, że walczył ze sobą, żeby nie wybuchnąć.

- „No stało, stało. Ma kaca i musiałam mu pomóc.”

Tay zgrzytnął zębami, przełknął ślinę.

- „Ola, naprawdę się staram, chociaż wcale nie jest mi łatwo. Mogłabyś nie latać do niego tak ubrana. To mi nie pomaga.”

- „Przepraszam. Masz rację. Nie powinnam, ale spieszyłam się.”

Oczywiście, że miał rację. Do tego nie wzięłam pod uwagę tego, jak zareaguje Zac, a sądząc po jego komentarzu mimo kaca zauważył. Czy ja muszę być taka lekkomyślna? Ja tylko chciałam mu pomóc. To wszystko przez Susan. Udobruchałam niebieskookiego i przeprosiłam, bo faktycznie nie zachowałam się odpowiedzialnie.

- „To co się stało?” – spytał już spokojnym głosem.

- „Mówiłam już, miał kaca.”

Słowem nie wspomniałam o dziewczynie, będzie chciał, to sam powie. Zac jednak miał inny plan, bo zjawił się w salonie dopiero na obiad i to sam. Pod wieczór dorwał mnie w drodze do studia. Tay z Ike’m już byli, a ja szłam z Nikki.

- „Sorry, porywam na chwilę” – Zac pociągnął mnie na bok, ku mojemu przerażeniu wziął moją głowę w dłonie i powiedział – „Jak to było po polsku? Trzy razy?” – cmoknął w policzki – „Dzięki Ci! Jestem Twoim dłużnikiem. Trochę wczoraj przesadziłem z whisky. I żebyś wiedziała, że nie pamiętałem jej imienia.” – podrapał się po głowie, a mnie ogarnął pusty śmiech. Zac dołączył do mnie i skierowaliśmy się w stronę studia.

- „No i ładne masz…” – zmierzył mnie wzrokiem – „…kozaki!”

- „Eeej! Młody! Nie zapędzasz się?”

- „Milczę – niedobrze, żartuję – niedobrze. Nie można Wam dogodzić.”

- „Wam? Jakim Wam?”

- „No Tobie i reszcie? A co mi teraz pozostaje? Żartować!”

- „Ale nie w taki sposób. Stawiasz mnie w niezręcznej sytuacji.”

- „A rano kto kogo postawił w niezręcznej sytuacji.” – podparł się pod boki, ale przewróciłam oczami – „Jesteśmy kwita.”

No i niestety miał rację.

Ola

Gdy Tay brał prysznic odpaliłam komputer, aby sprawdzić swoje maile. O! Od Vivian! Nareszcie! Chyba ze dwa tygodnie czekałam na odpowiedź. Na wstępie ucieszyła się, że pomyślałam o przesłaniu im filmu, podała ich węgierski adres. Mail był długi, a w miarę czytanie mina coraz bardziej mi rzedła i łzy zaczęły spływać po policzkach. Pod koniec już mocno chlipałam. Życie jest okrutne, po prostu okrutne! Poczułam ręce na ramionach i przerażone niebieskie oczy. Przytuliłam się i dukałam, co przeczytałam. Że Matt miał nieudane małżeństwo, że potem poznał Julię, zakochał się, byli zaręczeni i że Julia zginęła w wypadku samochodowym. On prowadził. Matt nie umiał sobie poradzić, obwiniał się, był przybity i pewnie dlatego nic mi nie pisał, Vivian też miała sporo swoich problemów i dopiero jak się zebrała, to już opisała wszystko. Matt o tym wiedział, więc spodziewa się teraz jakiegoś maila ode mnie. Ale jak w takiej sytuacji można kogoś pocieszyć? No jak? Napisać, że mi przykro? Pewnie, że mi przykro! Każdemu by było, gdy ginie młoda osoba jak Julia, z którą Matt wiązał swoją przyszłość. Nie byliśmy bliskimi przyjaciółmi, ale dobrymi znajomymi, a ja jestem dość empatyczną osobą, więc czułam ból mojego kolegi. Tay przytulił mnie mocno i dał się wygadać i wypłakać.

- „Szkoda, że nie znasz Matt’a. To naprawdę bardzo fajny gość.”

- „Nic straconego maleńka, przecież mogę go kiedyś poznać.”

Maleńka? Nigdy tak do mnie nie mówił zważywszy na to, że wcale taka ‘maleńka’ nie byłam. Dobrze, że był teraz przy mnie, od razu ukoił moje nerwy. Pomógł nawet sklecić maila do Matt’a. Teraz czekałam na odpowiedź od niego.

Dwa dni później ku mojemu zdumieniu w rezydencji pojawili się Pola, Jessica i Paweł. Bracia zabrali nas na małe jam-session, Nikki jak zwykle dbała o drinki, od potrójnych urodzin dołączyła do niej Jess. Młodsza siostra Tay’a też bardzo ją polubiła, miały w końcu to samo imię. Taylor znowu jarał się intro nagrywanym w Afryce, puszczał kilka razy, oczywiście Zac się wygłupiał, aż brzuchy nas bolały ze śmiechu. Zastanawiałam się, czemu ma służyć to zebranie, ale okazało się, że została nagrana ostateczna wersja pierwszego utworu, który już na 100% znajdzie się na płycie. ‘Great Divide’. Dopracowany, mocny, piękny! Z chórem dziecięcym, to nagrywali w Afryce, potem swoje głosy i resztę ‘atrakcji’. Słuchaliśmy kilka razy, chłopcy byli dumni, bo dostali od nas brawa. I znowu strzelił szampan.

- „My się tu rozpijemy przy tych Twoich znajomych.” – rzucił Paweł po polsku.

- „Oj tam, oj tam.” – Pola machnęła ręką, a Zac znowu się interesował, o czym mówimy.

- „Ojtamojta? A to co oznacza?”

- „Oj Młody, wszystko chciałbyś wiedzieć…” – powiedziałam w naszym języku, na co rzucił we mnie poduszką. Podbiegła do niego Nicole wykręcając mu ręce do tyłu i drąc się:

- „Dziewczyny, szybko, on ma łaskotki.” – Pola i Jessica rzuciły się na pomoc, potem rozpętała się bitwa gilgotkowa, bo Ike chciał pomóc bratu, ale nie zdołał powstrzymać rozwścieczonych kobiet. Gdy nasza prywatna impreza dobiegła końca i wracaliśmy do pokoju niebieskookiego powiedziałam:

- „Miałam nadzieję, że mi zagrasz ten utwór o Cadillacu.”

- „Ola! Jesteś niemożliwa! Teraz Ci go nie zagram! Koniec i kropka!”