Część 4

Ola

Gdyby nie to, że wiedziałam, że kumpel Pawła lubi potańczyć, to nigdzie bym nie poszła. Dopadła mnie jakaś nostalgia, wspomnienia, bez sensu i zupełnie niepotrzebnie. Jedynie tym, że będzie dobra muzyka udało się Poli mnie przekonać. Wskoczyłam w jeansy, koszulkę na ramiączka, trampki, włosy związałam w kitkę i pojechaliśmy. Już parkując zmienił mi się nastrój na dobry, bo usłyszałam muzykę. Fajna, taneczna, latynoamerykańska. Po szybkim przywitaniu byłam już na parkiecie. I w sumie tego mi było trzeba! Wyżycia się! Wytańczenia, wyrzucenia z głowy wszystkiego, o czym nie chciałam myśleć. Igor też dobrze tańczył… Nie! Stop! Nie myśleć o Igorze, nie myśleć, dać się porwać. Zdążyłam zmienić tor mózgu, gdy jakiś chłopak chwycił mnie za ręce i zaczął tańczyć krokiem salsy. Zdziwiona spojrzałam na niego, ale dołączyłam bez zbędnego przedstawiania się. No, nareszcie jakiś facet, który potrafi tańczyć! W dzisiejszych czasach ze świecą takich szukać. Dobrze prowadził, parę razy tylko się nie zrozumieliśmy, więc poszło całkiem nieźle. Po pięciu, a może nawet dziesięciu utworach przedstawił się jako Michael i poszliśmy na piwo. Oboje zgrzani, z wypiekami na policzkach pogrążeni w rozmowie o tańcu. On też tańczył od dziecka, uwielbiał to, nawet uczęszczał na lekcje, ale jakoś tego potem zaniechał. Dopiero niedawno wrócił na naukę salsy i innych latino. Proponował, abym dołączyła do jego grupy, ale zmuszona byłam odmówić z powodów finansowych. Jedyne, w czym mogłam uczestniczyć w Stanach, to zespół ludowy przy tutejszej polonii, był dofinansowany, płaciło się grosze, a przynajmniej mogłam się poruszać. Prób w sumie było mało, bo tylko raz na tydzień, ale i tak było całkiem fajnie. Powiedziałam o tym Michaelowi, a ten wykazał żywe zainteresowanie tańcami polskimi. Obiecałam, że zaproszę go na jakiś pokaz, a on obiecał zaprosić mnie. Wziął mój numer telefonu, bo niestety wpadł tylko na chwilę i musiał się już ewakuować. Gdy się żegnaliśmy podeszła do mnie Pola i powiedziała po polsku, że niebieskooki już od godziny mnie obserwuje podczas rozmowy z Michaelem. Godziny? To ja tak długo z nim rozmawiałam? Faktycznie, jest parę takich tematów, o których mogę mówić, mówić i mówić… Ale zaraz? Co ona powiedziała? Niebieskooki? Tutaj?

- „Polka, jesteś pewna, że to on?”

- „Jak się dyskretnie obrócisz w prawo, to sama zobaczysz.” – powiedziała Pola, po czym z konspiracją w głosie dodała – „Ooo, już nie musisz. Właśnie zmierza w tę stronę.”

- „O nie! Byłam przekonana, że go tutaj nie będzie.”

- „Cześć.” – powiedział, a ja odwracając się udałam zdumienie.

- „Cześć.” – Pola trąciła mnie łokciem. – „To jest Pola, moja przyjaciółka, a to Tay.”

Wymienili uprzejmości, Pola krzyknęła coś do koleżanki w drugim końcu kuchni, przeprosiła i zostawiła nas samych, za co tym razem wcale nie byłam wdzięczna.

- „Co słychać?” – cały czas patrzył na mnie i uśmiechał się delikatnie.

- „W porządku, tylko teraz dużo nauki. W ogóle nie powinno mnie tu być. Powinnam czytać książkę, bo niedługo mam egzamin. A że to pierwszy na tej uczelni, to bardzo się denerwuję. A co u Ciebie?” – z nerwów, ale nie tych spowodowanych egzaminem, a tym, że on tu stoi zaczęłam nadawać jak katarynka.

- „Na pewno sobie poradzisz. Nie daj się tylko zwariować i przejąć stresowi kontroli nad umysłem.” – nie mogłam się nie roześmiać – „Co?”

- „Nic, nic, gadasz jak Pola.” – nie zrozumiał, więc dodałam – „Studiuje psychologię i często zarzuca mnie takimi terminami. Kontrola nad umysłem. Z tym mam jakiś problem ostatnio. Ech...”

- „Słucham?”

- „Nic, nic. Widzę, że dzisiaj alkoholowe?”

- „Tak, a Ty?”

- „Też, ale właśnie się skończyło, więc przepraszam, ale pójdę po kolejne. Do zobaczenia.” – już się odwracałam, gdy położył mi rękę na ramieniu.

- „Ola, poczekaj.” – nawet pamiętał jak mam na imię, od razu zwróciłam na to uwagę. Stanęłam w miejscu podnosząc brwi do góry.

- „Znowu zamierzasz uciec?”

- „Słucham?” – nie wiedziałam, o co mu chodzi.

- „Tydzień temu na imprezie.” – nadal nie rozumiałam. – „Szukałem Cię, ale ktoś powiedział, że pojechałaś do domu. Nie chcę, żebyś dzisiaj znowu zniknęła bez pożegnania.” – myślałam, że podłoga ustępuje pod moimi stopami, a to chyba tylko miękły mi kolana. Nie dałam jednak po sobie poznać i rzuciłam ripostą.

- „Przecież powiedziałam ‘do zobaczenia’, a to chyba jest jakiś rodzaj pożegnania?”

- „Jest, ale dla mnie nie wystarczający. Poczekaj, pójdę z Tobą po piwo i siądziemy gdzieś pogadać. Ok?”

- „Skoro nalegasz.” – tylko tyle wydukałam.

Z lodówki wzięliśmy piwo, potem Tay z puszkami w ręku zaczął się rozglądać za jakimiś krzesłami. Znalazł złożone pod ścianą, podał mi piwo, a sam wziął krzesła i udaliśmy się na zewnątrz. Usiedliśmy po drugiej stronie basenu, prawie pod płotem. Długo milczałam, on też. W końcu powiedział pierwszy:

- „Ostatnio jakoś głupio wyszło. Meggie jak zawsze…”

- „Spoko, przecież to nie mój biznes.” – przerwałam mu – „I wcale nie uciekłam. Brat Poli po nas przyjechał, on nigdy długo nie czeka, a wolałam nie wracać na piechotę.”

- „Aha. Ale Meg…”

- „Tay, daj spokój. Przecież my tylko rozmawiamy na imprezach, wyluzuj.”

- „A może nie będziemy rozmawiać tylko na imprezach?”

- „A niby gdzie?”

- „Już poprzednio chciałem spytać czy umówisz się ze mną na kawę, a potem – tylko daj mi dokończyć – Meg odwaliła taki numer. I chcę, żebyś wiedziała, że to nie jest moja dziewczyna.”

- „Ale przecież to nie jest moja sprawa, z kim się spotykasz.”

- „Czy Ty zawsze tak odpowiadasz? Zawsze musi być Twoje na wierzchu?”

- „Tak.” – z poważną miną potwierdziłam, więc i on zrobił się poważny. Wyglądał jakby nad czymś intensywnie myślał, w końcu podniósł się z miejsca.

- „To przepraszam w takim razie. Nie będę zawracał Ci gitary.” – zaczął kierować się w stronę domu, a ja pomyślałam, że chyba mi odbiło.

- „Zrobię to.” – teraz całkiem zbiłam go z pantałyku.

- „Co zrobisz?” – zatrzymał się, ale nie odwrócił.

- „Umówię się z Tobą na kawę.” – odwrócił się nadal poważny – „I to jest właśnie ten moment, kiedy powinieneś usiąść z powrotem, a ja powinnam powiedzieć przepraszam.”

Kąciki jego ust zadrżały w początkach uśmiechu, usiadł, upił łyk piwa.

- „I w ramach przeprosin ja stawiam tę kawę.”

- „Nie.” – znowu się spojrzał – „Ja stawiam, ale w ramach przeprosin Ty stawiasz następną.”

- „A skąd wiesz, że na jednej się nie skończy?”

- „Hmm… Czuję to w małym palcu lewej stopy.” – zrobiłam fontannę piwem tak mnie tym rozbawił. Na co rzekł, że z dwojga złego lepiej, że wyplułam niż miałabym się znowu dławić.

- „Mógłbyś już przestać mi dokuczać z powodu tamtego incydentu.”

- „Postaram się, chociaż Ty się tak fajnie przy tym obruszasz.”

Przegadaliśmy na tych krzesełkach prawie całą imprezę. Co i rusz wybuchaliśmy śmiechem. Tay był bardzo otwartym facetem, opowiadał, śmiał się, gestykulował, a przy tym nie unikał kontaktu wzrokowego, więc rejestrowałam każde spojrzenie, błysk oka, uniesienie brwi. Ni stąd ni zowąd pojawił się Paweł słaniający się na nogach, usiadł na trawie i oparł głowę na moich kolanach mówiąc, że on już się upodlił i chce do domu. Do Tay’a powiedziałam, że to właśnie brat Poli, Paweł to usłyszał i nie podnosząc głowy wyciągnął rękę, którą Tay uścisnął. Zostawiłam ich i pobiegłam do domu po Polę. Gdy wróciłam z przyjaciółką Paweł podniósł się i wspierając na jej ramieniu poszli w stronę wyjścia. Popatrzyłam na Tay’a i wzrokiem powiedziałam, że na mnie już pora.

- „Jeszcze moment.” – rzekł wyjmując telefon z kieszeni.

- „Polka, zaraz przyjdę.” – rzuciłam.

- „Fajnie się rozmawiało.” – powiedział Tay

- „Mnie też.”

- „To co? Mogę zapisywać?” – pokazał wyświetlacz z moim imieniem.

- „Możesz.” – podałam swój numer i zupełnie nie wiedziałam jak się pożegnać. Moment! Ja nie wiedziałam? Przecież nigdy nie traciłam zimnej krwi i teraz też nie mogło być inaczej. Wyciągnęłam dłoń.

- „No to do zobaczenia.” – oddał uścisk trochę dłużej niż trzeba było.

- „Do zobaczenia. To kiedy trzymać kciuki za egzamin?”

- „W środę. Cześć.”

- „Powodzenia. Cześć.”