Część 103

Tay

Obudziłem się z potwornym bólem głowy, rozejrzałem po pomieszczeniu, mój pokój. Tylko kto mnie tu przywiózł? Ostatnią rzeczą jaką pamiętam, to samotne picie w 'Almost heaven'. Moje myśli zaraz jednak powróciły do Oli. Czemu tak jest? Czemu tak zareagowałem? Czemu cały czas mi na niej zależy? Usiadłem zbyt gwałtownie na łóżku, co było błędem, bo zrobiło mi się niedobrze i pobiegłem zwymiotować. Spojrzałem w lustro, wyglądałem fatalnie. Kac, to coś okropnego. Długo już nie tknę Whisky. Ale kac przejdzie, człowiek tylko pamięta, jaki był głupi. A czemu każda informacja o Oli robiła na mnie wrażenie? Czy nie mogłem o niej zapomnieć, bo cały czas coś do niej czułem? Prysznic zadziałał kojąco, poczułem się lepiej. Lepiej fizycznie, psychicznie byłem wrakiem. Głowa bolała, ale nie chciałem wychodzić z pokoju, żeby nie musieć z nikim rozmawiać. Odpaliłem laptopa, wyszukałem odpowiedni folder. Długo zastanawiałem się zanim go otworzyłem. Pojawiła się roześmiana buzia Oli. Pierwsza sesja po odebraniu aparatu z naprawy miała miejsce na basenie, Ola wygłupiała się z Młodym. Skrzywiłem się, wtedy jeszcze nikt nie wiedział, że on coś... Kolejne zdjęcia z imprez, spacerów, Kuby, urodzin Zac'a, Ike'a, Świąt, Sylwestra, naszych urodzin i innych zwykłych dni. Naszych urodzin... Wtedy wyglądała na szczęśliwą, miesiąc później mówiła, że wraca do Polski i że było miło. Włączyłem film z naszej imprezy, analizowałem. Jej wzrok cały czas był inny niż wzrok fanek, niż wzrok Megan. Czemu wtedy się nie zorientowałem, że coś jest nie tak? Duma ucierpiała, pewnie, ale gdybym wtedy wiedział, że chodzi o babcię, to nie pozwoliłbym jej odejść. Co to w ogóle za powód rozstania? Nie mieściło mi się to w głowie. Sms wybudził mnie z rozmyślań. Nicole pytała jak się czuję, poprosiłem, żeby zajrzała do mnie w wolnej chwili. Po minucie usłyszałem ciche pukanie, szybka jest, otworzyłem drzwi i zaraz zamknąłem na klucz. Nikki bez słowa mnie przytuliła. Nie spodziewałam się, więc poklepałem ją tylko po plecach.

- „Jak się masz? Nieźle się upodliłeś wczoraj.”

- „Ola tak zawsze mówiła.” – powiedziałem nie patrząc na nią.

- „Tak, wiem, przejęliśmy od niej kilka powiedzonek.”

- „Przepraszam, że tak wczoraj na Ciebie napadłem.”

- „To zrozumiałe, spodziewałam się.” - zapadła cisza, sam nie wiedziałem, jak mam zacząć.

- „Nikki, ja o niej nie zapomniałem.”

- „Wiem Tay, to widać, przynajmniej ja to widzę.”

- „A chłopaki wiedzą?” - Nicole pokręciła przecząco głową. – „To niech tak zostanie. W ogóle...” - spojrzałem na nią bacznie – „W życiu bym nie podejrzewał, że...” - zawahałem się.

- „Co? Że będziesz o tym rozmawiał właśnie ze mną?”

- „Noo...” - przyznałem się.

- „Z kimś trzeba Tay, z kimś trzeba...”

- „Nie rozumiem jak ona mogła Nikki. Zrobiła to w taki sposób, że od razu jej uwierzyłem, bez zająknięcia.”

- „Ty jesteś facetem Taylor. Wy nie bardzo umiecie czytać między wierszami. Ja pojechałam na imprezę pożegnalną do Angeli, widziałam, że coś jest nie tak, ani przez chwilę nie uwierzyłam w te jej brednie. A Tobie ucierpiała duma, znam Cię już trochę. Potem Zac próbował, ale sam wiesz jak wyszło.” - skrzywiłem się, Nikki kontynuowała. – „Olka tego nie planowała, myślała, że jakoś go przekona, że on też jej uwierzy. Nie chciał, więc posunęła się do takiego kroku.”

- „I to tylko dlatego, że musiała wrócić do kraju? Że babcia zachorowała? Co to jest za powód, do cholery?”

- „Nie tylko Tay, nie tylko...” - Nikki wstała i zaczęła krążyć po pokoju, a ja zacząłem się bardziej denerwować. Czy to jeszcze nie wszystko?

- „Nie ja powinnam Ci o tym mówić Tay, nie ja... Ale ustaliłyśmy z Polą, że musisz znać całą prawdę.” - wpatrywałem się w nią uważnie, a jej dreptanie doprowadzało mnie do szału. – „Po tej sytuacji... eee... jak Ola wyszła ze szpitala... eee... Pamiętasz? Miała zrobić badania no i eee...”

- „Bardzo Cię proszę, do brzegu!” - byłem już zniecierpliwiony.

- „Ale dasz mi teraz powiedzieć do końca?” - skinąłem głową.

- „No bo te badania wykazały, one wykazały, że... eee...”

- „Nikki cholera!”

- „...że Ola nie może mieć dzieci.”

Zastygłem w bezruchu.

- „Ty ciągle wspominałeś, że kiedyś będziecie mieć, potem ona wiedziała, że się nie uda i bała Ci się o tym powiedzieć. Widziała, że Ty chcesz mieć dziecko, a ona czuła się wybrakowana i wiedziała, że Ci go nie da. Ubzdurała sobie, że i tak ją zostawisz.”

- „Boże Drogi! Ona była z tym sama, nie powiedziała mi.”

- „Nikomu nie powiedziała. Dopiero jakiś czas temu...” - spojrzała na mnie z trwogą –„...zwierzyła się jednej osobie.”

- „Komu?” - spytałem spodziewając się jaka będzie odpowiedź.

- „Czy to ważne Tay?”

- „Ważne. Powiedziała swojemu chłopakowi. Igor czy jak mu tam. Wiem, że do niego wróciła.”

- „Skąd wiesz?” - Nicole patrzyła zdumiona.

- „Myślisz, że ja nie śledziłem Internetu? Ona znalazła nasz wywiad, ja widziałem jej tańce. Zdobywali razem wysokie miejsca. Ona jest dobra, najlepsza! No i widać było, że są razem, bo się całowali po wygranej.” - wiedziałem, o co Nicole chce spytać – „Nie, nie jestem o to zły, sam się szybciej pocieszyłem. Ale jak ona mogła pomyśleć, że zostawiłbym ją z takiego powodu?”

- „Mówiła, że może nie od razu, ale w przyszłości pewnie byś żałował, że jesteście razem, bez dzieci i że w końcu byś ją zostawił.”

Nie mogłem uwierzyć w to, co słyszałem. Czy ona naprawdę tak słabo mnie znała? Była pewna, że nie przetrwamy? Nie wierzyła w to, co nas łączyło? Wszystko wymyśliła ze strachu? Moje rozmyślania przerwał dźwięk telefonu. Spojrzałem na wyświetlacz, przewróciłem oczami i wyciszyłem połączenie.

- „No właśnie. Kochasz ją?” - spojrzałem zdumiony, Nikki dodała – „Megan mam na myśli.”

- „Aaa... Nie no, gdzie tam.”

- „To po co z nią jesteś? Zakończ to i leć do Oli.”

- „Co? Ty całkiem oszalałaś!” – wstałem i też zacząłem krążyć w kółko.

- „Cały czas ją kochasz. A ona Ciebie.”

- „Nikki, czy Ty się słyszysz?”

- „Słyszę się i od samego początku wiedziałam, że coś w tym nie gra. Leć do niej, pogadajcie, nie musisz przecież od razu wybaczać, ale wyjaśnijcie sobie. Ola próbowała dzwonić do Ciebie kilka razy.”

- „Tak myślałem, że to ona. Czasem nie słyszałem, ale dwa razy po prostu wpatrywałem się w telefon, póki nie przestał dzwonić. Ale nie zamierzam do niej lecieć. Przegięła, minęło już sporo czasu, wybrała, więc trzeba się pogodzić i żyć dalej.”

- „Tay, ale mimo tego, że znasz już prawdę.”

- „Już? Już znam prawdę? Chyba dopiero! I kto mi ją powiedział? Ola?”

- „Ale Ty nadal ją kochasz.”

- „Proszę Cię...” – prychnąłem.

- „Może jest jeszcze dla Was szansa?” - patrzyłem na nią jak na kosmitkę.

- „Po takim czasie?”

- „Tak, po takim czasie Tay! Nie zaprzeczyłeś, gdy mówiłam, że ją kochasz. Ona cały czas powtarza, że jesteś miłością jej życia. Wiem, że przegięła, zraniła Ciebie, Zac'a, ale siebie też. Cały czas cierpiała.”

- „Chyba nie, będąc z Igorem.”

- „Cierpiała Tay, chciała spróbować ułożyć sobie życie, ale nie była w stanie go pokochać.”

- „I ona teraz wysłała Cię, abyś mnie przekonała do rozmowy z nią?”

- „Taylor, przecież ona nic nie wie! Mówiłam Ci, jak mnie słuchasz? Zarzuciła treningi, zawala sesję, nie je, nie śpi, jej mama i siostra się o nią bardzo martwią, ona zrozumiała, że nie powinna już radzić sobie ze wszystkim sama, przyznała Ci rację. Wiem, że późno, że postąpiła fatalnie, ale nie skreślaj jej.”

- „Ona sama się skreśliła Nikki...”

Zostałem sam. Chciałem pogadać z kimś neutralnym, z kimś całkowicie nie zamieszanym w sprawę, ale nie było takiej osoby. Mama? To zawsze Zac jej się zwierzał, we mnie czytała, ale jak nie chciałem rozmawiać, to nie naciskała. Spotkać się z Olą? Porozmawiać? Jakby to miało wyglądać do cholery? Na kawusi będzie mi mówić, jaka głupia była i że dalej mnie kocha? Nie byłem w stanie sobie tego wyobrazić. Nagle doznałem olśnienia. Paddy! Dał mi telefon tego znajomego Oli, na podkładce od piwa. Gdzie ja to wsadziłem? Zacząłem przetrząsać wszystkie szafki, a po godzinie, gdy pokój wyglądał jak po przejściu tornado siedziałem z kartonikiem w ręku wystukując numer telefonu…