Część 100

Narrator

Ola zasnęła, Gabrysia siedziała zamyślona w kuchni. Wiedziała, że siostra jest jakaś inna po powrocie ze Stanów, ale tak bardzo zajęła się swoimi sprawami, że nie naciskała na Olę. Zresztą jak miała pomóc, jak ona wcale tej pomocy nie chciała? Mama wyszła z łazienki i dołączyła do młodszej córki.

- „Mamuś, to jest wszystko tak dziwne, tak nierealne... Jak Ola mówiła, to zdawało mi się jakby opowiadała jakiś film, a nie własne życie."

- „Wiem kochanie. I cały czas była z tym sama."

- „Bo chciała, jak zwykle. Ale ja widziałam, że coś jest nie tak tylko ona mnie zbywała,  nie przycisnęłam jej, jestem złą siostrą."

- „Gabrysiu, jakby z tej strony na to patrzeć, to ja jestem złą matką, a babcia złą babcią, że akurat dostała udaru. To dlatego Ola wróciła, przedłożyła dobro rodziny nad własne szczęście, mówiła, że mamy się nie martwić, bo ona zamieszka z babcią." – Gabi potrzasnęła głową i powiedziała:

- „Myślę, że babcia nie ma tu znaczenia. Czy by wróciła do Warszawy czy do Krakowa, to i tak Tay byłby daleko."

- „Jesteś mądrą dziewczyną córeczko." – mama pocałowała Gabrysię w głowę.

- „Dzięki! Nie dziwię się, że on się rozłączył, po tylu miesiącach przeżył szok. Ale namówię ją, żeby zadzwoniła jeszcze raz. Tylko najgorsze jest to, że nie wiem, co on czuje i myśli. Czy za nią tęskni? Spotyka się przecież z kimś. "

- „Ola też ma Igora." - przypomniała mama.

- „Ach! Igor! Biedny Igor, Ola z nim nie będzie, słyszałaś jak mówiła, że nie chce nikogo ranić. Na pewno powie mu prawdę."

Gabi nie mogła spać, pół nocy rozmyślała jak pomóc siostrze. Leżała w ich wspólnym pokoju i słyszała jak Ola niespokojnie wierciła się w swoim łóżku. Obudziła się dopiero w południe, gdy Gabi była już na nogach.

- „Jak się masz siostra?" - Ola wzruszyła ramionami robiąc od razu kawę.

- „Do dupy się mam. Jestem skończoną kretynką." - spojrzała na swój kubek i oczy się jej zaszkliły – „Z Tay'em zawsze piliśmy razem kawę."

- „Oleńko, musisz z nim porozmawiać. Koniecznie!"

- „Przecież on nie chciał mnie słuchać, pamiętasz?" – Ola pokręciła ze smutkiem głową.

- „W szoku był, trzeba dać mu trochę czasu."

- „Oj Gabi, jak ja mogłam być taka okrutna? No jak? Myślałam, że to jedyne wyjście z sytuacji, jak bardzo się myliłam. Jak bardzo..."

Ola

Teraz patrząc wstecz sama siebie nie rozumiałam, jakim cudem wpadłam na taki durny pomysł, co mi odwaliło? Wtedy naprawdę wierzyłam w słuszność decyzji, ale teraz dziwiłam się jak mogłam odejść gadając takie bzdury.

- „Może zadzwonię po Polę?" - spytała Gabi.

- „Polę? Mowy nie ma! Przecież ona mnie zabije, a jeśli nie, to nie odezwie się do mnie do końca życia. Tyle razy próbowała wyciągnąć ze mnie prawdę, a ja uparcie szłam w swoje i w oczy jej kłamałam. Ona mi tego nie wybaczy."

- „Pola zrozumie."

- „Nie, tego akurat nie zrozumie. Zawsze chciała dla mnie jak najlepiej, zawsze. A ja okazałam się taką beznadziejną przyjaciółką."

- „Ona zrozumie, że sama się w tym pogubiłaś."

- „Nie tym razem Gabi, nie tym razem.”

Wytrzymałam jakieś dwie godziny, po czym zamknęłam się w pokoju i przeżywałam na nowo. Słyszałam jego głos, wymówił moje imię. Oglądałam wszystkie filmiki i zdjęcia, Gabi poszła na spotkanie z Bartkiem, pytała z dziesięć razy czy może, czy sobie poradzę. Ale to moje życie, z którym sama muszę dojść do ładu.

Tay

Bracia zauważyli, że coś się ze mną dzieje, byłem bardziej milczący niż zwykle. Nie umiałem sobie poradzić z tym, że zadzwoniła. Bylem ciekawy, o co chodzi, a jednocześnie nie chciałem, żeby ponownie dzwoniła. Ta, nie chciałem, tylko czemu za każdym razem wyciągałem telefon z kieszeni z jakąś głupią nadzieją? Wkurzony byłem. Nie dość, że na nią, to na samego siebie. Przecież wcale nie chciałem tak reagować, byłem wściekły i przez to wybuchnąłem kilka razy w studio, aż chłopaki się dziwili, co się ze mną dzieje. Zastanawiałem się nad swoim związkiem z Meg. Owszem, była miłą dziewczyną, ale cholernie mnie irytowała. Za bardzo nadskakiwała, chlubiła się tym, że spotyka się z gwiazdą. A ja nie lubiłem być tak traktowany, Ola mówiła, że... No i znowu o niej myślę. Fuck! A już zacząłem sobie radzić, Meg pomogła mi zapomnieć. Nie była to dziewczyna do końca życia, tego byłem pewien, ale przynajmniej ktoś był obok. 'Ty znowu tylko o jednym kretynie!' Wściekałem się i chodziłem podminowany. Nie spodziewałem się tego, co miało niedługo nastąpić. Tego, co całkiem zmieniło moje nastawienie…

Narrator

- „Gabrysiu, wybacz pytanie, ale czy Ty się dobrze czujesz? Co się stało? Usiądź i opowiedz wszystko po kolei.” – Pola z zatroskaną miną patrzyła na młodszą kopię swojej przyjaciółki, która plotła coś o głupocie popełnionej przez Olę.

- „Pola, jak ona mi to wczoraj opowiedziała, to do tej pory nie mogę w to uwierzyć. Jest Paweł?”

- „Jest, a co?”

- „Zawołaj go, nie będziemy powtarzać, bo nie mam za wiele czasu. Olka myśli, że jestem z Bartkiem, ale on tym razem musi poczekać.”

- „Boże, zaraz się zdenerwuję, mów, o co chodzi.”

Dwie godziny później…

Pola ocierała łzy chusteczką, obok leżała sterta zużytych.

- „Ja ją zabiję! Nienawidzę jej! Nie cierpię! Wiedziałam, że coś jest na rzeczy, wiedziałam! A Wy…” – wskazała na brata i chłopaka, który dołączył do nich po jakimś czasie – „…nie chcieliście mi uwierzyć, że coś jest nie tak.”

- „Zwracam honor Polka.” – Paweł potarł skronie, spojrzał na Gabrysię – „Chyba przyczyniłem się do tego wszystkiego. Naopowiadałem jej dziwnych rzeczy o związkach na odległość, przemyślała, bała się przyznać do tego, że nie może mieć dzieci, jak zawsze chciała zrobić wszystko sama i wymyśliła to, co jej pierwsze na myśl przyszło.”

- „Nie odezwę się do niej już nigdy w życiu!” – Pola nie umiała poradzić sobie z tą wiedzą – „I tak wciągnąć w to wszystko Młodego? Jak ona mogła? On na to nie zasłużył. Czy ona się czegoś naćpała? Czy to w ogóle prawda czy może wczoraj zmyśliła bajeczkę?”

- „Nie zmyśliła. Igor nawet widział ten wywiad, to po nim w Olce coś pękło.” – Gabi mówiła wszystko, co wiedziała. Paweł poszedł do pokoju i wrócił z laptopem.

- „A Ty co?” – zganiła brata Pola.

- „No jak to co? Piszę maila do Jess, żeby w te pędy skontaktowała się z Nicole. Skoro ona jedyna w Olę wierzyła, to musimy najpierw z nią porozmawiać. Bo chyba pomożemy, nie? Muszą się spotkać i pogadać, nie możemy tego tak zostawić.”

- „Pewnie, że musimy coś zrobić. Wy lepiej znaliście Tay'a, będzie chciał z nią w ogóle rozmawiać?” – pytała Gabrysia.

- „Nie wiem.” - wtrąciła Pola – „Sama bym się do niej nie odezwała po czymś takim. I nie odezwę się do niej. Pomóc - pomogę, ale bardzo mnie zawiodła.”

- „Pola nie zostawiaj jej teraz, proszę.”  - Gabrysia broniła siostrę – „Przecież ona nie może wiedzieć, że z Wami rozmawiałam, a przynajmniej nie teraz.”

Paweł pisał do swojej dziewczyny z głową w laptopie, Mikołaj nie zabierał głosu, Gabi po jakimś czasie pożegnała się i pojechała do chłopaka. Pola cały czas obstawała przy swoim, była wściekła na Olkę za jej zachowanie.

Ola

Przez kilka dni nie wychodziłam z domu, mama się zamartwiała moim stanem ducha i umysłu. Gabrysia bardzo się przejęła, dzwoniła z Krakowa kilka razy dziennie, aż zaczęło mnie to już męczyć. Namawiała mnie na telefon do Tay'a, ale byłam pewna, że nie odbierze choć nie wiem ile razy wystukiwałam jego numer. Zadzwoniłam do Igora, poprosiłam o trochę czasu na uporanie się ze sobą i swoimi uczuciami. Miał smutny głos, co jeszcze bardziej mnie dobiło. Czy wszystkich naokoło muszę ranić? Czy taka jest już moja rola? Mama była zła, że nie powiedziałam jej o ciąży, szpitalu i wynikach. Mówiła, że byliśmy skrajnie nieodpowiedzialni i nie chciała mi uwierzyć,  że zawsze używaliśmy zabezpieczenia. Nie chodziłam na próby, Igor sam powiedział, że wytłumaczy mnie przed trenerem. Nawet teraz, nawet po czymś takim był dla mnie lojalny. A ja? Jak zwykle raniąca wszystkich naokoło.