Część 102

Tay

Dwa dni po wyjeździe Meg całkiem dobiła mnie Nicole. Wparowała do mojego pokoju zamykając drzwi od korytarza i łazienki i mówiąc, że muszę jej wysłuchać. Po jej minie widziałem, że to coś poważnego.

- „Tay, obiecaj, że dasz mi dokończyć.” – zbaraniałem. Podejrzewałem, o co chodzi.

- „O nie! Jeśli chcesz rozmawiać o tym, o czym myślę, to nie ma mowy!” – wstałem, ale ona była szybsza. Podbiegła do drzwi wyciągając klucze i chowając do kieszeni spodni.

- „Oszalałaś Nicole?” – teraz, to już całkiem zgłupiałem.

- „Usiądź Tay. Ja nie wyjdę, póki mnie nie wysłuchasz.”

…

Moja przyszła szwagierka usiadła koło mnie na łóżku chwytając za ramiona i potrząsając.

- „Tay, na miłość boską, dobrze się czujesz? Jesteś blady jak ściana! Wiem, że to dla Ciebie szok, ale moim zdaniem powinniście porozmawiać. Ona próbowała się z Tobą skontaktować.”

- „Wiem, widziałem, ale… ale… Nikki! Nosz fuck! To się nie dzieje naprawdę, to niemożliwe Nikki! To niemożliwe!” – powoli docierało do mnie to, co usłyszałem.

- „Niestety możliwe. Zrobiła błąd, głupotę, ale…”

- „Błąd? Głupotę? Nie no, ja w to nie wierzę, jak ona mogła? Ona jest… jest… jest… podła! Okrutna! Nicole, otwórz drzwi, muszę wyjść.”

- „Tay, posłuchaj, ja…”

- „Otwórz te cholerne drzwi!!!” – chyba ją przeraziłem, bo czym prędzej wyciągnęła klucze i podała mi bez słowa. Wybiegłem z domu, wsiadłem do auta i ruszyłem z piskiem opon. Skupiałem się na drodze jak tylko mogłem, aby tylko dojechać do celu. Samotnia. Zatrzymałem się, trzasnąłem drzwiami i kopnąłem kilka razy w oponę. Nie polepszyło mi się. Wydarłem się. Też nie zdało rezultatu. Usiadłem na ziemi opierając się o samochód. Prawie rok minął, prawie rok, a ona zdecydowała się powiedzieć prawdę. I to komu? Gabrielle, Poli, Pawłowi, Jessice, Nicole… Niezły łańcuszek się stworzył. Zaśmiałem się histerycznie. Nie wiedziałem, co się ze mną dzieje… To, czego dowiedziałem się teraz było dużo gorsze niż to, co powiedziała mi wtedy. Kłamała! Chciała, żebym ją znienawidził, żebym uwierzył, że nic do mnie nie czuje, żeby mogła opiekować się babcią. Oszalała! Zwariowała do reszty! Przecież nie zostawiłbym jej, pomógłbym, coś byśmy wymyślili, ale nie, po co, po co, przecież można wszystko rozwiązać samodzielnie, egoistycznie! To jej wychodziło najlepiej, na tym znała się jak nikt inny. I co? I że sumienie ją teraz ruszyło? Nicole mówiła, że cały ten czas cierpiała… Taa… cały czas… Zaraz, zaraz… Ile dokładnie minęło? Dziesięć miesięcy… Dziesięć pieprzonych miesięcy, podczas których jej twarz, jej głos i inne wspomnienia o niej wracały do mnie często. Na tyle często, że nie mogłem o niej zapomnieć. A teraz dowiedziałem się, co zrobiła. Co ją podkusiło, żeby tak ze mną postąpić? Tak robi ktoś, kto kocha? Nikki twierdzi, że kocha, ale ja wątpię. Nie robi się takich rzeczy ukochanej osobie. Znowu się zaśmiałem patrząc w niebo. Przewróciła moje życie, gdy ją poznałem, nigdy wcześniej nie byłem tak pewny siebie i swoich uczuć, potem zrobiła to po raz kolejny zmuszając mnie, bym uwierzył, że to była tylko zabawa i że przecież wiedziałem, że kiedyś wróci do domu, a teraz przewróciła moje życie po raz trzeci. Nie za dużo jak na jedną osobę? Nie wiedziałem, co mam o tym myśleć. Meg, to nie było to, tego byłem pewien, ciągle Ola kołatała mi się po głowie. Nikki miała rację, próbowała przekonać mnie, że coś jest nie tak, że Ola nie mogła tak myśleć. Nie uwierzyłem jej, nikt nie uwierzył. Paddy! Skurczybyk! Nawet on czuł pismo nosem. Spojrzałem na samotnię, siedziała tu obok mnie nie raz, obejmowałem ją, całowałem, ona się tuliła. Wracaliśmy do mnie i kochaliśmy się. Nawet seks był zupełnie inny. 'Czemu się dziwisz baranie? Przecież kochałeś ją.' Kochałem... A może to moja wina? Za szybko w nią zwątpiłem, za szybko uwierzyłem w jej słowa. Ona wtedy potrzebowała pomocy. Ja o tym nie wiedziałem. 'Jesteś głupi Hanson! Nie ma w tym Twojej winy.' Nie ma? To dlaczego nie drążyłem tematu? Kazałem się jej wynosić, nie chciałem widzieć na oczy. Potem pojechał do niej Zac. Aż mną zatrzęsło. Tak bardzo się bała, żeby zrobić coś takiego? Nicole mówiła, że Ola tego nie planowała, że tak wyszło, bo nie spodziewała się Młodego. Sama się w tym wszystkim pogubiła. Ona naprawdę zwariowała! Mózg mi płonął, czacha dymiła. Pojechałem do 'Almost heaven'. Bardzo rzadko tam jeździłem odkąd wyjechała, za bardzo kojarzyło mi się z nią. Balkon był zajęty, poszedłem do sali na dole. Zamówiłem piwo, ale po połowie przerzuciłem się na coś mocniejszego. Piłem i paliłem, paliłem i piłem...

Narrator

Nikki zadzwoniła prosto do Poli informując ją o rozmowie z Tay'em. Przeczuwały, że tak zareaguje, że będzie wściekły i że będzie potrzebował czasu na poukładanie sobie wszystkiego. Jedynie Jessica wierzyła, że Tay wybaczy Oli i zejdą się, Pola i Nicole podchodziły do sprawy sceptycznie. Wyjechał kilka godzin temu i jeszcze nie wrócił. Jak na zawołanie zadzwonił telefon, Nikki odetchnęła widząc na wyświetlaczu imię Taylor'a. Bełkotał coś i jedyne, co zrozumiała, to to, że jest w Almost Heaven i żeby go zabrać. Tak jak założyła sobie, nie chciała informować Ike'a i Zac'a, więc sama pojechała po Tay'a. Umęczyła się z nim niemiłosiernie. Jedno ją jednak ucieszyło. Kilka razy wymówił imię Oli. Może jednak nie wszystko stracone? - pomyślała dziewczyna i stawiając Taylor'owi wodę w zasięgu dłoni wyszła z pokoju.

Ola

Mimo oczyszczającej rozmowy z Igorem nie byłam w stanie wrócić na treningi. Na uczelnię też się nie spieszyłam. Mama, Gabi i Igor martwili się o mnie, Pola się nie odzywała. Prędzej Paweł dzwonił pytając, co słychać, próbując przekonać mnie do kontaktu z niebieskookim. Do tego nie trzeba było, bo wiele bym dała za szczerą rozmowę z nim. Tylko, że on nie odbierał. Miał prawo, sama do tego doprowadziłam. Zaczęła się sesja, pierwszy egzamin zdałam fartem, był test i wszystko ściągnęłam od koleżanki. Kolejne dwa zawaliłam. Trener był zły, że nie ma mnie na sali. Do kolejnych dwóch egzaminów nawet nie podeszłam, jakąś pracę na zaliczenie napisał dla mnie Adrian. Nie byłam w stanie skupić się na nauce. Igor namówił mnie na taniec. Dostałam reprymendę od trenera, że przecież nigdy mi sesja nie przeszkadzała w treningach. Obiecałam poprawę i zmobilizowałam siły na tyle, ile byłam w stanie. Wracając z pierwszego treningu wybrałam spacer zamiast autobusu. Rozglądałam się po sklepowych witrynach, zaczynali już wieszać wiosenne ciuchy. Wzruszyłam ramionami, przeszłam dalej, lodziarnia, nie przepuściłam okazji, ale bita śmietana mnie zemdliła. Wyszłam okutana szalikiem i o mało nie upadłam. Krew odeszła mi z twarzy. Stał tyłem, w jednej ze swoich licznych czapek, z torbą przerzucona przez ramię, rozmawiał przez telefon. Chciałam zrobić krok, ale nie mogłam się ruszyć. W końcu zebrałam się w sobie, podeszłam i drżącą ręką dotknęłam jego ramienia.

 - „Tay? Tay... Przyleciałeś...” - odwrócił się, ale wtedy obraz zaczął się zamazywać i ujrzałam ciemność.