Część 94

Narrator

Kilka dni później zadzwoniła do Poli.

- „Halo? Ola?” – spytała zdziwiona.

- „Cześć Poleńko, wróciłam.”

- „Pamiętasz, że jestem w Hiszpanii? Wydasz krocie.”

- „Wiem, nieważne, musiałam zadzwonić. Chciałam Cię przeprosić.”

- „Noo?” – Pola przysłuchiwała się zdumiona.

- „Przez ten powrót do tańca całkiem zapomniałam o doczesnym życiu. Z jednej strony próby, z drugiej rehabilitacje z babcią. Za dużo wszystkiego. Nie dzwoniłam, rzadko pisałam, ale już jestem. I mam dla Ciebie dobrą wiadomość.”

- „Taa? Jaką?”

- „Od października…”

- „…wracasz do Warszawy. Tak. Wiem.”

- „Ooo!” – Olę zatkało – „Skąd?”

- „Na pewno nie od Ciebie Olka! Co Ty sobie w ogóle myślałaś? Obchodziłam Cię choć trochę? To, co czułam i że też się martwiłam?”

- „Przepraszam, najmocniej przepraszam. Jak wrócisz, to spotkamy się, pogadamy, dobrze? W ostatni weekend września jest fajny festiwal w Krakowie, może przyjedziecie? Może Paweł wpadnie, maluchy? Będzie wesoło.”

- „Nie wiem, czy wrócę do tego czasu, będziemy w kontakcie.” – Ola czuła, że przyjaciółka jest naburmuszona.

- „No nie gniewaj się, no!”

- „Muszę kończyć, idziemy na plażę, pa!”

- „Pa.”

Ola wiedziała, że źle zrobiła oddalając się od Poli. Źle, bo tym bardziej mogła być podejrzliwa, jeśli chodzi o jej rozstanie z Tay’em. Ale teraz… Teraz… Będzie się bardzo starała, bardzo. Nie będzie myślała tylko o sobie, swoim bólu, cierpieniu, a przede wszystkim o swojej głupocie. Teraz skupi się na innych. Na tych, których zaniedbała. Siedziała z telefonem w dłoni i długo myślała nim wybrała numer.

- „Cześć.”

- „No cześć, sprawę mam. Wiem, że dzwonię na ostatnią chwilę, ale mój klub taneczny wybiera się na imprezę i dzwonię spytać czy mi potowarzyszysz?”

- „Chętnie, ale kiedy?”

- „No właśnie jutro, dasz radę?”

- „Pewnie! Dla Ciebie wszystko.”

- „Weź się nie wygłupiaj, to do jutra.”

Ola

Czekałam na niego na dworcu, prosto stamtąd mieliśmy jechać na imprezę. Wyszedł, nie poznał mnie, rozglądał się, wyciągnął telefon, a ja wtedy zrobiłam ‘buuu’ zachodząc go od tyłu. Odwrócił się i zamarł, uszy uniosły się jak zwykle. Kiedyś ten gest bardzo mnie rozczulał. Okręciłam się wkoło i dygnęłam.

- „Może być?”

- „Czy może być?” – podrapał się w głowę – „Wyglądasz bosko!”

- „Dzięki.” – znowu dygnęłam i skierowałam się dziarsko w stronę auta.

- „Jedziemy autem? To kto nie pije?”

- „Pijemy, wrócimy taksówką.”

Włączyło się ‘Got a hold on me’, znowu zacisnęłam ręce na kierownicy, wbiłam się w fotel, ale zaraz wyprostowałam. Przecież coś sobie obiecałam. Włączyłam radio, a tam ‘You’re beautiful’ James’a Blunt’a. Może być.

- „Utwór pasujący do Ciebie dzisiaj. Skąd taka zmiana? Nie mogę wyjść z podziwu.”

- „Bajerant!” – przecież mówiłam tak do Tay’a… – „No co tak patrzysz?”

- „Olciu, znam Cię przecież, nigdy nie chciałaś farbować włosów.”

- „Nigdy nie mów nigdy… To tylko pasemka, trochę skróciłam, wycieniowałam, ale nie bój żaby, na tańce dam radę związać koka.” – roześmialiśmy się oboje.

- „W ogóle jakoś inaczej wyglądasz.”

- „Ach, bo byłam w salonie piękności, hihihi!” – tak mnie to rozbawiło, że śmiałam się do końca naszej jazdy.

Weszliśmy do klubu, przedstawiłam Igora, bo tylko trenerka i ze dwie osoby go znały. Usłyszałam krzyk i nagle Igor ściskał się z jakimś chłopakiem i skakali do góry jak małe dzieci, a reszta patrzyła jak na wariatów. Okazało się, że to kolega z liceum, nie widzieli się kilka lat. Jego dziewczyna tańczy w klubie. Pomyślałam, że będzie ostro i nie myliłam się. Siedzieli koło siebie popijając shoty w dość szybkim tempie. Spędzili tak pół imprezy, ja bawiłam się na parkiecie. Przyglądałam się Igorowi. Był naprawdę przystojnym chłopakiem, wysoki, dobrze zbudowany, chodzący ideał. Dziewczyny oglądały się za nim na każdym kroku. Nawet teraz, widziałam, jak jedna z tancerek wodzi za nim wzrokiem. Zauważył, bo oddał uśmiech kilka razy. Po powrocie z toalety zobaczyłam, że razem tańczą. Poczułam ukłucie zazdrości, ale przecież nie będę jak pies ogrodnika, co sam nie weźmie, a innym nie da. Odwróciłam się wypijając kilka shotów z trenerką. Po kilku utworach ta dziewczyna usiadła obok mnie.

- „Nie wiedziałam, że Twój chłopak, to tancerz.” – zagadnęła.

- „Tak, tancerz, ale to nie mój chłopak.”

- „Ooo, doprawdy?” – widać było, że ucieszyła ją ta odpowiedź.

Igor wrócił do stolika i dziewczyna chciała poprosić go znowu do tańca.

- „Wybacz złotko, ale chciałbym zatańczyć teraz ze swoją partnerką.” – wyciągnął do mnie rękę.

- „Nie, nie, śmiało, nie krępujcie się.” – odpowiedziałam, ale czy mi całkiem padło na mózg?

Igor nie trzymał pionu, wstałam też lekko się chwiejąc, bo nie dał za wygraną. Zatańczyliśmy jakieś latino, ale ostro, bez uśmiechu. Na koniec przytrzymał mnie mocno w pasie, uszy uniosły się do góry.

- „Czyżbyś była zazdrosna?”

- „Phi! Chciałbyś!” – powiedziałam, ale odwróciłam wzrok. Nim się zorientowałam, co robi poczułam jego usta na swoich. Odepchnęłam go cedząc przez zęby ‘nigdy więcej tego nie rób!’. Mierzyliśmy się wzrokiem przez chwilę, po czym sama go pocałowałam. Najpierw zbaraniał, ale przycisnął mnie mocniej i całowaliśmy się wśród tańczących ludzi. Światła migały, a ja czułam się lżej i lżej i lżej…Nie zastanawiałam się wtedy czy dobrze robię, co w ogóle robię, procenty niszczyły szare komórki. Pamiętałam urywki: taksówka, dom babci, schody na górę…

Obudziłam się z gorąca, czyjaś ręka oplatała mnie w pasie. Otworzyłam oczy. Taa… Pies ogrodnika. Popatrzyłam chwilę na niego i zeszłam na dół zbierając ze schodów nasze ciuchy. Dobrze, że babcia tego nie zauważyła. Rzadko teraz wchodziła na górę, właściwie, to w ogóle. Zrobiłam sobie kawę i usiadłam na tarasie. Grzało takie piękne słońce. Może, to nie jest taki zły pomysł? Może warto spróbować? Przecież to nie będzie poznawanie się na nowo, bo się dobrze znamy. Kiedyś bardzo go kochałam, może pokocham znowu? Wczoraj poczułam zazdrość, gdy tamta się do niego kleiła, może to coś znaczy? On sam mówił, że wciąż coś do mnie czuje. Może czas już żyć normalnie, może czas na… no właśnie, na co? Na miłość? Czy pokocham go tak jak niebieskookiego? Tego nie wiedziałam, ale jeśli nie spróbuję, to się nie przekonam. Włączyłam laptopa, sprawdziłam, co dzieje się w ‘ich’ świecie. Zdjęcia Zac’a i Sue oraz Nikki i Ike’a sprawiały mi radość, fotki Tay’a z Megan ból. Czy tak będzie już zawsze? Przełączyłam stronę, sprawdziłam repertuar kin. Wtedy pojawił się Igor, miał nietęgą minę.

- „Dzień dobry, zrobię Ci herbatę, a Ty się zbieraj, mamy godzinę.”

- „Eee… dzień dobry… Ola… ja… ja…” – podrapał się po głowie.

-  „Pamiętasz coś?” – spytałam znad laptopa. Pokręcił przecząco głową.

- „Ja też nie. Zatrzymałam się na schodach.”

- „Ja nieco wcześniej.”

- „Aha. Chodź, dam Ci ręcznik, ogarniamy się i spadamy.”

- „Ale czy my…?”

- „Nie wiem Iggy, pospiesz się.”

O dziwo o nic nie pytał, był w zbyt wielkim szoku. Poza tym wiedział, że jak sobie coś ubzduram, to tak ma być i już. Było mu bardzo głupio, widziałam to na jego twarzy, bał się. Ja też, ale czegoś innego niż on. W drodze powiedziałam, że idziemy do kina na horror.

- „Przecież Ty nie lubisz horrorów.”

- „Ale może polubię. Może czas coś zmienić?”

Pokiwał głową nic nie rozumiejąc. Chyba jednak pozostanę przy swoim i nie przekonam się do takich filmów. Nie lubię się bać. Ścisnęłam go parę razy za ramię, za którymś razem wziął mnie za rękę, nie cofnęłam jej tylko na strasznych scenach mocniej ściskałam. Auto zostało pod klubem, żadne z nas nie czuło się na siłach, żeby prowadzić, Igor wziął tylko swoją torbę i poszliśmy w milczeniu dalej. Poprosiłam, żeby poszedł ze mną na drugi dzień na próbę. Powiedział, że i tak miał taki zamiar, bo skoro przyjechał do Krakowa, to może zostać kilka dni. Chciał mnie odprowadzić do domu, ale potrzebowałam spaceru, żeby pomyśleć. Pożegnaliśmy się buziakiem w policzek i skręcił wcześniej kierując się do dziadków Kamila.

Na próbie byłam pierwsza, przyszedł kilkanaście minut po mnie, trenerka miała być później, jak zawsze zaczynałam sama. Po rozgrzewce tańczyliśmy różne układy.

- „Skoncentruj się Krajewski!” – rzuciłam, gdy znowu pomylił kroki – „Co z Tobą?”

Wkurzył się, wytarł ręcznikiem twarz.

- „Co ze mną? Olka, o co, do jasnej cholery chodzi? Nawet ze mną nie pogadałaś o tym, co zaszło tylko wyciągnęłaś do kina. Nie wiem czy mam Cię przepraszać, czy mam się bać, bo zachowujesz się zupełnie normalnie. Nic z tego nie rozumiem i żądam wyjaśnienia natychmiast.”

Pokiwałam głową ze zrezygnowaniem, włączyłam piosenkę, wyciągnęłam rękę.

- „Chodź.”

- „Co?”

- „Chodź, to jest moje wyjaśnienie.”

To była nasza piosenka i nasza rumba lecz przez cały utwór nie domyślał się, o co mi chodzi. Dopiero ostatnia figura, podnoszenie, a potem, gdy powoli, powolutku opuszczał mnie w dół… To był stały punkt tej rumby. Namiętny pocałunek. Tego się nie spodziewał. Oderwałam się.

- „Teraz rozumiesz?”

- „Nie.” – uszy znowu uniosły się do góry – „Musisz mi to jeszcze długo tłumaczyć.”

Roześmiałam się, aż echo poniosło po sali. Zdziwiłam się sama, bo to chyba pierwszy taki naprawdę szczery śmiech od… od… od dawna…

- „Czy to znaczy, że…”

- „Uhm… Nie wiem czy wyjdzie Iggy, naprawdę nie wiem i nikt nie da nam gwarancji, ale chcę spróbować.”

Jego radość była nieprzeciętna, kręcił mną wkoło i całował po całej twarzy. Po czym podniósł mnie do góry i przycisnął do lustra, aż jego zimno czułam na plecach. Znowu zatopiliśmy się w swoich ustach. Na to wpadła trenerka.

- „O kurwa! To znaczy… przepraszam… a tak właściwie, to… nareszcie!”

- „Co nareszcie?” – trzeźwo spytał Igor stawiając mnie na podłodze, ale nie wypuszczając z uścisku.

- „Nareszcie się spiknęliście.”

- „Eee… To jest wielki powrót, a nie spiknięcie.” – powiedział Igor i wtajemniczył trenerkę w kawałek naszej historii. Kazała nam się wynosić do domu i świętować, co z ochotą uczyniliśmy. Oboje mielibyśmy problemy z koncentracją.