Część 107

Tay

Nie mam pojęcia, ile to trwało, ale chyba dłuższą chwilę, bo gdy wreszcie odsunąłem ją od siebie reszta towarzystwa była pogrążona w rozmowie. Przetarłem kciukami jej łzy, dalej widziałem przerażenie i niedowierzanie w jej oczach.

- „Nie płacz już.” – powiedziałem cicho.

- „Nie mogę Tay… To silniejsze ode mnie. Ja tak bardzo żałuję, nie wiem, co mnie podkusiło… Myślałam, że tylko tak się da. W ogóle, to ja chyba nie myślałam. Nie wiem… Nie rozumiem samej siebie…”

Moja nienawiść gdzieś odpłynęła, teraz było mi jej cholernie żal. Jej i siebie samego, bo zrozumiałem, że cierpiała tak samo jak ja. Patrzyła na mnie i kontynuowała:

- „Teraz Ty tu jesteś, pojawiła się nadzieja, a jak Ci wszystko opowiem, to wyjedziesz i nigdy Cię nie zobaczę, a ja zostanę sama, bez Ciebie…”

- „Ja wszystko wiem Ola.”

- „Nie wiesz, muszę Ci powiedzieć wszystko. Wtedy będziesz przekonany o tym, jakim jestem złym człowiekiem. Jestem tego świadoma, ale muszę Ci powiedzieć.”

- „Wiem wszystko, ale pogadać musimy tylko na spokojnie. Musisz się uspokoić.”

- „Ale jak Tay? Zrobiłam najgorszą rzecz w życiu. Niczego tak nie żałowałam jak tego. Nie wiem, skąd mi to do tego głupiego łba strzeliło.”

Widziałem jak bardzo tego żałuje, gdy mówiła te słowa, to serce mi się zaciskało.

- „Chodź, usiądź i spróbuj się uspokoić.”

Narrator

Ola przedstawiła nowego gościa, Błażej puścił do niej oko szeroko się uśmiechając, za to Igor był przybity. Usiadła, obok niej Tay, zamówiła dwa drinki, swój wypiła duszkiem zaraz po przyniesieniu przez kelnerkę. Milczała co i rusz patrząc w swoje lewo czy aby na pewno Tay siedzi na swoim miejscu. Jej kumpele z roku zagadywały go o Stany, a ona próbowała się uspokoić. Szukała siostry, ale akurat tańczyła z Igorem. Utwór się zmienił, Ola spojrzała wprost w szare oczy Igora, to była jedna z ich piosenek. Igor nie ruszając się z miejsca wyciągnął rękę zapraszając ją do tańca. Wzdrygnęła się na słowa wypowiedziane do jej ucha.

- „Idź do niego.” – jej wzrok biegał między dwoma osobami.

- „Ale…”

- „Idź, ja poczekam.”

To była jedna z piękniejszych rumb, jakie razem prezentowali. Byli tylko dla siebie, ona dla niego, on dla niej. Na koniec ich usta zetknęły się. Nie był to pocałunek tylko dłuższy buziak. Ale konieczny. W tej sytuacji bardzo potrzebny im obojgu. Nie widzieli, że inni uczestnicy imprezy stali na parkiecie z szeroko otwartymi buziami. Igor przytulił Olę do siebie, oparł rękę na jej głowie.

- „Oluniu, chcę, żebyś była szczęśliwa. Widzę, jak na niego patrzysz, jak on na Ciebie.”

- „Przepraszam Iggy…”

- „Nie przepraszaj, teraz już rozumiem. Cały czas miałaś w sercu jego.”

- „Myślisz, że możemy pozostać…”

- „Nie wiem.” – przerwał jej – „Na razie potrzebuję czasu. Odezwę się. A Ty… naprawdę bądź szczęśliwa.”

- „Ty też Iggy, Ty też… Zasługujesz na to.”

Jeszcze raz się uściskali. Było to swego rodzaju pożegnanie. Patrzyła jak wychodzi i nie była pewna czy będą mogli pozostać przyjaciółmi. A przecież takimi kiedyś byli. Najlepszymi. Bardzo tego chciała, ale teraz wszystko zależało tylko od niego. Zachował klasę, pożegnał się z każdym, a ściskając rękę Taylor’owi powiedział szeptem ‘Dbaj o nią.’

Ola

Nie ogarniałam tego, co się dzieje. Mózg odmawiał mi posłuszeństwa. Ktoś do mnie mówił, nie słyszałam, ktoś machał z drugiej strony stołu, nie widziałam. Reagowałam tylko na jego głos i ciągle sprawdzałam czy aby się nie rozpłynął. Widział moje zdezorientowanie.

- „Zatańczymy?” – moja mina musiała być przezabawna, bo uśmiechnął się i dodał – „Ale tak wiesz… Po mojemu… Na boki.”

W tym momencie przypomniałam sobie jak kończyły się próby nauczenia go czegokolwiek i zrobiło mi się gorąco. Bałam się go dotknąć w obawie, że pęknie jak bańka mydlana. W końcu położyłam mu dłonie na ramionach. Ramionach, które napinały się, gdy brał mnie na ręce. Przymknęłam oczy i przeniosłam się rok wstecz… do Tulsy…

- „Nie mam dla Ciebie prezentu.” – wyrwał mnie z rozmyślań.

- „Przecież to, że jesteś jest najlepszym prezentem. Ja też nic dla Ciebie nie mam.”

- „Nie szkodzi.”

- „Tay… Chcę Ci tyle powiedzieć.”

- „Wiem. Ja chcę to usłyszeć. Tylko otrząśnij się najpierw z tego szoku.” – powiedział łagodnie, a mnie zastanowiło, o co chodzi? Przecież powinien nakrzyczeć, zwymyślać, mieć w oczach złość, a tego nie widziałam. Nie zirytował się jak zwykle.

- „Wszystkiego najlepszego Ola…”

- „Dzięki.”

Spojrzałam na zegarek czy już północ i czy powinnam odpowiedzieć tym samym. Za trzy. Zostaliśmy na parkiecie jeszcze jeden utwór. Ponownie spojrzałam na zegarek.
- „Wszystkiego najlepszego Tay…”

- „Dzięki.”

To były najbardziej suche życzenia jakie otrzymałam i jakie złożyłam w życiu. Ale najważniejsze było to, że jestem w jego ramionach. Co prawda powściągliwie, ale jednak. Marzyłam, żeby zatopić rękę w jego włosach i zatonąć w jego oczach. Poza momentem, gdy szedł w moją stronę nie spojrzałam w nie na dłużej. Oboje wzdrygnęliśmy się, gdy podeszła do nas Pola.

- „Ola, może chcecie już jechać do domu?” – spytała po polsku.

- „Do domu?”

- „Tak. Gabi powiadomiła mamę, przecież on nie ma gdzie spać.”

- „U mnie?” – spytałam z trwogą.

- „No a gdzie? Adrian pojedzie do Agaty, zwolni swój pokój.”

- „Aha. Tay…” – spytałam po angielsku – „Możemy już wracać?”

- „Tak, ale musicie polecić mi jakiś hotel, bo nie zdążyłem nic zarezerwować.”

- „Jedziemy do mnie, Adi oddał Ci pokój, mama czeka.”

Narrator

Tay oponował, ale na ratunek przyszła Gabrysia, która podała mu czapkę i szalik i wzięła walizkę w dłoń. Pojechali we trójkę taksówką, mama czekała w progu.

- „Och jej, dzieciaki, ale się cieszę.” – zmiażdżyła Tay’a w uścisku – „Wreszcie mogę Cię poznać.” – Tay był oszołomiony.

- „Mamo, zlituj się, Tylor przyleciał tylko porozmawiać.” – powiedziała dziewczyna smutnym głosem.

Pokazała niebieskookiemu jego pokój, dała mu ręcznik, on zamknął się w łazience, Ola dołączyła do mamy i siostry, które rozmawiały na jej temat.

- „To się nie dzieje naprawdę.” – powiedziała siadając na łóżku i opierając głowę na kolanach mamy.

Porozmawiały jeszcze chwilę, a gdy Ola usłyszała zamykanie drzwi od pokoju brata dopiero poszła się myć. Woda spływała po jej ciele, którego nie mogła opanować. Był tu. Był na wyciągnięcie ręki. Tak bardzo za nim tęskniła. Pragnęła się przytulić, poczuć jego bliskość. A teraz był tu, ale nie wiedziała, jak to się wszystko zakończy. Przyleciał, żeby jej wysłuchać, załatwiła to Pola. Kochana Pola, jej anioł, nie odwdzięczy się chyba do końca życia. Ale co będzie dalej? Próbowała zasnąć, ale z natłoku myśli wcale jej to nie wychodziło.