Część 106

Tay

Odłożyłem telefon na szafkę. Pola była nie do przegadania. Wiedziałem nawet, kiedy użyła psychologicznych sztuczek. Jednak poza nimi mówiła prawdę i w wielu rzeczach miała rację. Biłem się z myślami, na każdą wzmiankę czy wspomnienie o niej reaguje jak szczeniak. Kochałem ją, ale czy nadal kocham? Zastanowiłem się, kogo widzę po przebudzeniu, kogo widzę przed zaśnięciem, czyjego imienia oczekuję na wyświetlaczu telefonu, z kim mi się kojarzy własne studio nagraniowe. Z nią, z Olą. Z Olą, do której czuję to, czego nie czułem nigdy przedtem ani potem. Tylko czy jestem w stanie jej wybaczyć? Poli chodziło tylko o rozmowę, mówiła, że nawet jeśli mielibyśmy się nie zejść, to żebyśmy pogadali. Miała rację, chciałem od samej Oli usłyszeć to, co słyszałem od innych osób, a powinienem od niej od samego początku. Tylko czy miałem na to dość siły? Dość, żeby jej wybaczyć? I co potem? Być razem? Na odległość? Chodzić na imprezy? Spacery? Kochać się? Nie wyobrażałem sobie czegoś takiego. Zupełnie nie. A sprawa dzieci? Wtedy byłbym pewien, że to mi wystarczy, że ona jest dla mnie wszystkim. Dowiedziała się tego jeszcze będąc w Stanach. Uciekła. Bała się i uciekła. Zostawiła mnie, wiedziała, że chcę mieć kiedyś dziecko. Ale Matt miał rację, pytanie czy Ola mi wystarczy, czy nie zostawię jej, bo nie może mieć dzieci. Ja mogę, w końcu była ze mną w ciąży, potem się wszystko popsuło. Myślałem kolejny tydzień nad tym, co zrobić ze swoim życiem i jedyne, czego byłem pewien na sto procent, to to, że nie chcę być z Megan. Paddy miał rację, to marny substytut, zapełniacz czasu i pustki po Oli. Zac i Ike dobijali się do mnie pytając, kiedy wrócę, natomiast Nikki pisała, żebym wreszcie poleciał do tej cholernej Polski i pogadał z miłością swojego życia. A jeśli to faktycznie miłość mojego życia? Jeśli mam teraz szansę na odzyskanie szczęścia, które wspólnie sobie dawaliśmy? Spakowałem się i obrałem kierunek na Tulsę. Podjechałem pod dom Megan, wiedziałem, że nie będzie łatwo. Zrobiła awanturę, płakała, krzyczała, biła pięściami. Wnerwiła mnie do kwadratu, ale to w końcu ja złamałem jej serce, więc wziąłem winę na siebie. Nie dopuszczała do siebie wiadomości, że to koniec.

- „Ale to nie wyjdzie Meg. To nie ‘to’.”

- „Jak to ‘nie to’?” - krzyczała – „Przecież ja Cię kocham.”

- „Nie kochasz mnie tylko wyobrażenie o mnie. I wcale nie jest tak kolorowo jak myślałaś, ze będzie.”  - próbowałem zachować spokój. – „Nie jestem dla Ciebie dobry, kłócimy się, a poza tym... ja Ciebie nie kocham.” - W tym momencie zorientowałem się, że Meg jest w tej samej sytuacji, w której ja byłem rok temu. 'Nie kocham Cię.'

- „Przykro mi Meggie.” - dodałem.

- „Przykro Ci? I dobrze! Bo nigdy mnie nie kochałeś, myślałeś tylko o niej. Ile razy łapałeś zawieszkę, wspominałeś coś, a jak Cię budziłam z letargu, to wzrok stawał się pusty i smutny, ze to jednak ja, a nie ona. Cały czas kochałeś tę blondynę z Europy. I cały czas ją kochasz, a ja byłam tylko zabawką.”

- „Megan, to... to...” - chciałem powiedzieć, że to nie tak, ale bym skłamał. Bo właśnie to było tak! W tak absurdalnej chwili uświadomiłem sobie, że cały czas była w moim sercu Ola i nigdy nie przestałem jej kochać. 

- „Zostaw mnie Taylor.” - łzy płynęły po jej policzkach, a mnie zrobiło się jej żal. Nie miałem jednak czasu na rozwodzenie się nad tematem, bo uświadomiłem sobie coś bardzo ważnego. Skorzystałem więc z propozycji Megan i dosłownie wybiegłem z jej domu, a jak wsiadłem do auta, to uśmiechnąłem się od ucha do ucha. Bylem wolny. Teraz należy zrobić to, co konieczne. Który dzisiaj? O fuck! Za dwa dni jej urodziny, do tego różnica czasu, nie zdążę. Zadzwoniłem do Nicole.

- „Cześć. Możesz coś dla mnie zrobić?”

- „Cześć, no pewnie, co jest, kiedy wracasz?”

- „Właśnie jadę. Załatwisz mi bilet do Warszawy?”

- „Tay, na miłość boską, nareszcie zrozumiałeś!”

- „Tak, tak, ale nie ma czasu, chcę zdążyć przed jej urodzinami, zostały dwa dni, weź najbliższy lot.”

- „Jakie dwa dni? Dzisiaj dwunasty, Ola ma urodziny już jutro. Rozłączam się, dzwonię do linii.”

Całkiem straciłem rachubę czasu. Wpadłem w popłochu do domu, zacząłem wrzucać do walizki, co popadnie. Znalazłem kartonik z numerem Matt’a i powiedziałem na głos: ‘Dzięki stary. Nie znamy się, ale dużo dla mnie zrobiłeś. Ona mi wystarczy.’ Nikki wpadła spytać, czy coś mi pomóc i czy może powiedzieć już chłopakom. Wolałem jednak najpierw zmierzyć się z tym sam, bo zupełnie nie wiedziałem, jaki będzie rozwój sytuacji. Najbliższy lot za pięć godzin, w Warszawie będę ok 17. No na styk, dosłownie na styk. Nikki wyściskała mnie i widziałem jak wyciera łzę ze wzruszenia.

- „Nikki, wyluzuj. To jeszcze nic pewnego. Lecę porozmawiać, nie wiem, co będzie dalej.”

- „Jak to ‘co będzie dalej’? Przecież to oczywiste! Boże, jak ja się za nią stęskniłam!” – przewróciłem oczami.

Moja przyszła szwagierka odwiozła mnie na lotnisko, po drodze zadzwoniłem do Poli. Powiedziała, że cały czas miała nadzieję, że się zdecyduję, ale przygotowała dla Oli przyjęcie, bo wygląda jak wrak człowieka. Dodała, że na pewno odpokutowała już swoje winy i nigdy w życiu nie zrobi czegoś takiego i że od tamtej pory, gdy pękła, mówi o wszystkim mamie, Gabi i jej i twierdzi, że nie chce radzić już sobie sama. No cóż… Trochę za późno, ale może lepiej późno niż wcale? Na moje nieszczęście lot był opóźniony, po wylądowaniu zapomniałem włączyć komórki. Wsiadłem w taksówkę i dopiero wtedy zauważyłem, że Pola i Paweł dobijali się do mnie na zmianę. Napisałem, że jadę. Spojrzałem na zegarek w samochodzie. Dziesiąta wieczór. Zdążę. Nie chcę, żeby miała najgorsze urodziny w swoim życiu. Dojechałem. Wysiadłem z auta. Śniegu było tu prawie do kolan, mróz dużo większy niż w Tulsie. Stanąłem przed drzwiami, to ten lokal, wszedłem. Rozglądałem się otrzepując ze śniegu, spojrzałem w lewo. Siedzieli dużą grupą przy długim stoliku pod ścianą. Najpierw zauważyłem Gabrielle z otwartą buzią patrzącą prosto na mnie. Potem Ola… Serce skoczyło mi do gardła, bo spojrzałem centralnie w jej oczy. Oczy, które zawsze mówiły wszystko. Zawsze, poza jednym razem. Czemu jej wtedy uwierzyłem? Przecież na pewno nie ukryła tego dobrze, nie umiała tak. Nie byłem w stanie zrobić kroku. Gapiłem się tylko widząc, że teraz już wszystkie oczy skierowane są na mnie. Ale ja dalej tkwiłem w jej źrenicach. Ola z przerażeniem na twarzy mówiła coś do Poli, ale tak, żeby trzymać kontakt wzrokowy ze mną, ona ją uspokajała, coś tłumaczyła…

- „Daj mi to.” – aż podskoczyłem. Spojrzałem na Pawła, który bez słowa wziął ode mnie walizkę. Ale uśmiechał się ciepło, chyba chciał dodać mi otuchy.

- „No idź do niej.” – dodał – „Czy będziesz tak stał?”

- „Nie będę. Cześć Paweł.” – uścisnąłem mu dłoń, po czym wetknąłem mu jeszcze czapkę, szalik, kurtkę i zrobiłem krok w jej stronę. Wydawało mi się, że idę do niej dziesięć minut, choć trwało to pewnie z dziesięć sekund. Wszelkie wątpliwości się rozwiały w momencie, gdy była coraz bliżej. Wiedziałem, czego chcę, wiedziałem. Byłem już blisko, wstała z miejsca, widziałem łzy płynące po jej policzkach. Była tu i była tak blisko, a mnie zabrakło języka w gębie. ‘Tay, pałko jedna, wyduś coś z siebie, po to tu przyjechałeś.’ Zanim jednak to uczyniłem zabrała głos Ola.

Ola

- „Olka, uspokój się, nie wariujesz, nie szalejesz, to naprawdę Tay.”

- „Ale Pola, to niemożliwe, skąd on by się tu wziął, znowu mam omamy, to jest po prostu niemożliwe.” – cały czas patrzyłam na niego, a w momencie, gdy przywitał się z Pawłem zaczęłam wierzyć, że to on. Zamarłam całkowicie nie spuszczając go z oczu. Bałam się, że gdy je zamknę, to on zniknie. Zniknie, rozpłynie się albo stanie jakimś tam innym Błażejem. Podniosłam się, gdy szedł w moją stronę, stanęliśmy naprzeciwko siebie. Nie widziałam go tyle czasu… i tak mocno pragnęłam go zobaczyć, przytulić, ale nie wiedziałam co mam robić. Jego mimika nie zdradzała niczego. Łzy płynęły jedna za drugą, ale starałam się nie rozpłakać mocniej. W końcu wydukałam:

- „Cześć.”

- „Cześć.” – odpowiedział dopiero po chwili, a od tonu jego głosu ugięły mi się kolana. Do tej pory działał na mnie tak samo. Zastanawiałam się tylko czy to nie sen. Czy zaraz się nie obudzę. Przecież często mi się śnił.

- „Tay...” - jedynie tyle byłam w stanie wydukać.

- „Coś Ty najlepszego narobiła?” - spytał krzyżując ręce na piersi.

- „Ja... Ja... Kłamałam... Myślałam, że to jedyne wyjście... Nie miałam odwagi, żeby Ci powiedzieć. Tak bardzo żałuję, przepraszam... Nigdy więcej Cię okłamię, zresztą, co ja mówię… Nie chcę radzić sobie sama… Bo ja nie chcę sama, chcę z Tobą… Ale wiem, że to i tak niemożliwe… Przepraszam Tay…” - plotłam, co mi ślina na język przyniosła i dopiero teraz zauważyłam, że łkam i że ciężko mi się oddycha.

- „Boże, jak ja Cię za to nienawidzę.” - koniec. To już koniec. Ma prawo mnie nienawidzić, sama do tego doprowadziłam, nie wiem, na co liczyłam, nie wiem... Tego było dla mnie za wiele. Chciałam uciec, schować się gdzieś, zostawić to za sobą. Widziałam wszystko jak w zwolnionym tempie. Tay spojrzał na moją szyję, dotknął dłonią łańcuszka, kąciki ust uniosły się do uśmiechu.

- „Tak bardzo Cię za to nienawidzę”. - powiedział przytulając mnie do siebie.

Przytulając mnie do siebie? Słodki marcepanie, to się nie dzieje naprawdę… Wczepiłam się palcami w jego ramiona i załkałam…