Część 109

Epilog

Listopad 2010

Narrator

Stała za kulisami obserwując muzyków zza kotary. W ostatniej chwili złapała małego chłopca, który prawie wszedł na scenę. Wzięła go na ręce, a on uderzał swoją malutką rączką w jej policzek.

- „O Boże, tu jesteś!” – przerażona Nicole wypadła zza rogu z butelką w dłoni.

- „No jest, jest. Słucha sobie taty i wujków.”

- „Dzięki Ola.” – Nikki puściła dziewczynie oko i zabrała malca.

Usłyszała, że zapowiadają solówkę Tay’a. Ike od razu pobiegł do garderoby, w Zac’a rzuciła ręcznikiem.

- „Dzięki Piękna!”

- „Proszę Przystojniaku. Mnie się chyba nigdy nie znudzi słuchanie Was.”

- „Znudzi się, znudzi. To Twoja pierwsza cała trasa.”

- „Fakt!” – roześmiała się wieszając na szyi Zac’a, chłopak objął ją w pasie – „A Ty jesteś najlepszym perkusistą ever!”

- „Możesz mi tak mówić zawsze. A kto przyjedzie na ostatni koncert?” – spytał nie wypuszczając Oli z objęć.

- „Jak to ‘kto’?” – obruszyła się – „Ładnie mnie słuchasz. Wszyscy. Maluchy, Pola z Mikim, Vivian i Paddy, Paweł z Jessicą, no chyba, że wiesz… Bobo będzie chciało na świat, Angela, Mike. No i mama nawet przyleci. A to będzie jej pierwszy koncert. Zazwyczaj nie miała możliwości, wiesz, przez babcię.” – łzy pojawiły się w oczach dziewczyny.

- „Chodź tu.” – Młody przytulił ją jeszcze mocniej do siebie – „Nie płacz, wylałaś już przecież morze łez. Taka kolej rzeczy.”

- „Wiem, ale jak tylko sobie przypomnę, to mi smutno.”

Zac pocałował Olę w czoło i głaskał po włosach, gdy ze sceny wrócił Tay. Wziął ręcznik i patrzył się pytająco na brata, który odsunął dziewczynę od siebie i rzekł:

- „No to idę na solówkę.” – a mijając Tay’a dodał szeptem ‘babcia’.

Ola

Odwróciłam się do niebieskookiego widząc w jego oczach współczucie i zrozumienie. Zawiesił ręcznik na szyi i patrzył na mnie. Podeszłam mocno się wtulając.

- „Przypomniało Ci się?” – spytał całując w skroń i kojąco głaszcząc po plecach.

- „Tak. I nie wiem jak długo będzie to do mnie wracać.”

- „Ma prawo wracać. Ale pamiętaj, że jestem przy Tobie.”

- „Wiem Tay, wiem. Dziękuję.” – odsunęłam się tak, żeby oprzeć swoje czoło o jego, żeby móc zatonąć w moich ukochanych niebieskich oczach. – „Kocham Cię. Najbardziej na świecie.”

- „Ja Ciebie też Olsia.”

- „Kocham Cię, ale dalej pocisz się jak mysz. Już się cała lepię.”

- „Ty to potrafisz zepsuć nastrój.” – wyszczerzył się do mnie w chwili, w której wpadł rozkojarzony Ike.

- „Młody kończy, potem ja i przerwa, tak?”

- „Tak.” – Tay przewrócił oczami, ostatnio Ike przestał cokolwiek ogarniać.

Tay

- „Uwielbiam ten utwór z Twojej solówki.” – powiedziała.

- „Carry you there?”

- „No tak. Pamiętam, jak nie chciałeś mi go zagrać.” – uśmiechnąłem się lekko.

- „A nie kojarzy Ci się źle?”

- „Nieee… Jest piękny. I był to pierwszy utwór dla mnie. Mnie się źle kojarzy ‘Got hold on me’.” – skrzywiła się – „Ale jest tak dobry i tak się bardzo podoba publice, że

mógłbyś go dalej grać.”

- „A skąd wiesz?” – zdziwiłem się.

- „Z ankiety na forum. Zacky dawał ostatnio.”

- „I nie miałabyś nic przeciwko?”

- „Nie.” – potrząsnęła głową – „Przypominałby mi o mojej głupocie i tym, co mogłam przez to stracić.”

- „Oj Olsia, Olsia…” – potarłem nosem o jej nos i pocałowałem.

- „Wam się jeszcze nie znudziło?” – Nicole przewróciła oczami rozglądając się na boki.

- „Nieee…” – wyszczerzyłem się do niej.

Wszedł Zac niosąc bratanka na rękach.

- „Tego Pana szukasz Nikusiu?” – spytał.

- „Dzięki Młody. Z nim, to trzeba mieć oczy naokoło głowy. W dodatku z drugim na ręku, to totalna masakra.”

- „Chodźmy do busa, pomogę Ci.” – powiedziała Ola.

Odkąd Nicole z Ike’m mieli dzieci często nocowaliśmy w hotelach, jeśli nie trzeba było jechać gdzieś dalej. A tak, to przynajmniej każdy się wyspał. Byliśmy właśnie w drodze do kolejnego miasta, a tam mieliśmy przenieść się do hotelu. Siedzieliśmy w naszym buso salonie, malcy na szczęście zasnęli, więc rozmawialiśmy o kończącej się trasie.

- „W ogóle Piękna, miałaś mu powiedzieć, jaka jesteś zazdrosna.” – zakrztusiłem się browarem.

- „Zazdrosna?” – patrzyłem raz na Olę, raz na brata.

- „Zacky!” – Ola uderzyła Młodego z łokcia, na co się wyszczerzył i roześmiał. Ike tylko prychnął. Nadal miał żal do Oli o to, jak potraktowała mnie i nas wszystkich trzy lata temu. Chociaż i tak ostatnio ich stosunki uległy ociepleniu. Zobaczył chyba, że jesteśmy szczęśliwi. Zmieniliśmy się, odbudowaliśmy to, co Olka tak bardzo zniszczyła. Staraliśmy się do tego nie wracać, żyć teraźniejszością lub przyszłością. Czasem się sprzeczaliśmy, ale kto tego nie robi? Tylko raz wybuchnąłem tak porządnie, ale oczywiście niesłusznie jak to ja i wcale nie byłem zły, gdy płakała w rękaw Młodemu. Natomiast ona nie robiła mi afery o fajki, kategorycznie jednak zabroniła, abym przy niej palił. Wiedziałem, jakie jest to dla niej ważne i trudne, nie lubiła, gdy całowałem ją po wypaleniu papierosa. Zebrałem się w sobie i po około roku udało mi się całkiem rzucić to cholerstwo. Do końca życia zapamiętam, jaką sprawiłem jej wtedy radość. Gdy pierwszy raz przyleciała do Tulsy nie miała łatwo. Tylko Nicole i Angela ją wspierały. Ike i dziewczyna Zac’a dosłownie jej nie cierpieli i wcale nie starali się być mili, a Młody musiał sobie wszystko poukładać i dopiero, gdy przeprowadziła się do Tulsy na stałe odbudowali swoje przyjacielskie relacje. Na początku byłem zazdrosny, ale widziałem, że on kocha na zabój swoją dziewczynę, a Ola kocha mnie. Tak, tego byłem pewny od momentu, gdy poleciałem do Polski na jej urodziny.

- „Tay!” – potrząsnęła mną za ramiona – „Co z Tobą?”

- „Sorry, zamyśliłem się. To co z tą zazdrością? Ciekawość mnie zżera!” – zaruszałem brwiami w jej stronę.

- „No nic, nic, Zac żartował.”

- „Wcale nie żartowałem.” – Młody obruszył się – „No bo Oli chodzi o to, że…” – jego dziewczyna zatkała mu usta dłonią chichocząc i mówiąc, że przecież nie można zdradzać sekretów przyjaciół i żeby Ola sama powiedziała, o co chodzi.

- „No bo…” – nabrała powietrza – „No bo do mojej piosenki, powtórzę: ‘do mojej piosenki’ zapraszasz fanki na scenę i sobie z nimi tańcujesz.” – zrobiła naburmuszoną minę.

- „I to Ci przeszkadza?” – zdziwiłem się.

- „No raczej!” – wtrącił Zac.

- „Przecież to piosenka o tańcu, moja piosenka, moja i tylko moja. A te laski mało Cię nie zjedzą. Jestem zazdrosna nie o to, że je bierzesz na scenę, ale o to, że do mojej piosenki.”

Skrzyżowała ręce na piersiach, zrobiła butną minę. Przez chwilę myślałem, że żartuje, ale znałem ją na tyle, że wiedziałem, że jest to pół żartem, pół serio. Nie miała pojęcia, czemu tak zrobiłem i co szykuję dla niej niedługo…

Ola

Po przed ostatnim koncercie w Saint Louis targaliśmy walizki do naszego pokoju hotelowego. Rzuciłam się na łóżko.

- „Ależ jestem zmęczona.”

- „Tylko mi nie zaśnij. Lecę się myć, bo się pocę jak mysz. A jak wrócę, to…” – nie dokończył, bo dostał poduszką w głowę i uciekł do łazienki.

Cała moja ekipa z Polski była już w Springfield, my nie daliśmy rady dojechać dzisiaj do miejsca ostatniego koncertu. Nie widziałam się z nimi kilka miesięcy, no poza Pawłem, który mieszkał w Tulsie z Jessicą. Jess lada moment miała rodzić, ale uparła się, że na ostatni koncert przyjedzie. Tworzyliśmy naprawdę zżytą grupę przyjaciół, chciała być z nami, bo zawsze bracia świętowali ostatni koncert z trasy. Rodzice Tay’a zorganizowali transport, wszyscy mieli dojechać autokarem. Pomyślałam, że za chwilę zasnę ze zmęczenia, chwyciłam więc ręcznik i wślizgnęłam się do łazienki.

- „Wiedziałem, że przyjdziesz.” – powiedział Tay nawet nie otwierając zamydlonych oczu.

- „Skąd?” – spytałam otwierając drzwi kabiny.

- „Chodź tu.” – po omacku odnalazł moją rękę i wciągnął do środka. Spłukał pianę z twarzy, polał mnie ciepłą wodą, a jego usta w mig odnalazły moje.

- „Możemy już?”

- „Taylor, zachowujesz się tak, jakby moja niedyspozycja trwała kwartał, a nie kilka dni.”

- „Te kilka dni strasznie mi się dłużyły. A przedtem byliśmy wszyscy w busie, wcześniej Ty byłaś chora, no zobacz, że minęły prawie dwa tygodnie.”

- „Tay, jesteś niepoprawny!” – powiedziałam całując go z pasją. Włosy lepiły mi się do twarzy, odgarnął je, a jego ręce błądziły po całym moim ciele zatrzymując się na dłużej na brzuchu. Oderwałam usta.

- „Nie żałujesz?”

- „Olsia, ile razy mam Ci to powtarzać?”

- „Dużo, lubię tego słuchać.”

- „Szalona!”

Wziął mnie na ręce, mięśnie napięły się jak zwykle, uwielbiałam to. Gorąca woda leciała na nas, a ja na rękach mojego niebieskiego mogłabym tak zostać do końca świata. Namydliliśmy się nawzajem i zostałam wyniesiona do pokoju, ręczniki chwytając w ostatniej chwili.

- „Tay, woda z nas kapie.”

- „Czy to ważne?” – powiedział kładąc mnie na łóżku i podkładając mi ręcznik pod włosy. Całował moją twarz, włosy, brzuch, piersi… Nie chciałam czekać dłużej, ale bawił się, zwodził i grał nie pozwalając mi na więcej. W końcu nasze ciała złączyły się w jedno, on nadawał rytm. Otworzył oczy, a ja jak zwykle zatonęłam w ich niebieskości. Uśmiechnął się i cmoknął mnie w nos wracając potem do namiętnego całowania ust. Nie używaliśmy żadnych zabezpieczeń, i tak nie były potrzebne. W kulminacyjnym momencie krzyknęliśmy oboje, już się nie wstydziłam i stałam prawie tak samo głośna jak on. Z mokrymi włosami, kapiącą wodą zakopaliśmy się pod kołdrę i usnęliśmy.

Springfield, ostatni koncert trasy ‘Shout it out’

Narrator

- „Daleko jeszcze?” – spytała Ola, która od godziny była już gotowa na spotkanie ze swoją rodziną.

- „No to daleko czy nie?” – przedrzeźnił ją Zac tekstem ze Shrek’a, na co wystawiła mu język.

- „No już niedługo. Dzisiaj chyba nie mam co liczyć na Twoją pomoc przy chłopcach?” – Nikki uśmiechnęła się, a Ola zrobiła przepraszającą minę.

Wrzask, jaki było słychać, gdy Hanson bus podjechał pod hotel był nie do opisania. A zrobiły go osoby z otoczenia Oli, z Polski. Pani Jabłońska zalana łzami tuliła najstarszą córkę do siebie, Gabrysia przytulała ją z drugiej strony, jedynie Adrian i Pola czekali spokojnie na swoją kolej. Potem przywitała się z Mikołajem, Agatką i Błażejem, a także Państwem Hanson i pozostałym rodzeństwem Tay’a. W restauracji wynajęli całą salę dla siebie, wrzawa była przeogromna, zwłaszcza, że goście z Polski mówili w swoim języku, żeby móc jak najwięcej sobie opowiedzieć, ale też często przełączali się na angielski, żeby inni nie byli poszkodowani.

- „Ja to muszę chyba jakiś profit dostać, że Was zapoznałam.” – powiedziała Ola patrząc na swoją młodszą kopię, którą obejmował Błażej – „A jak mi przyniosła czapkę, co zostawiłeś na klatce, to mówiła: ‘co to w ogóle za imię? Błażej!’.

- „Olka!” – Gabi zrugała siostrę – „Teraz uważam, że to bardzo ładne, oryginalne i trochę zabawne imię.”

- „Zabawne? A to czemu?” – wtrąciła się Agata, dziewczyna Adriana.

- „Bo mojej Gabrieli kojarzy się z błaznem!” – wytłumaczył brunet udając, że strzela focha. Ola za to spłakała się ze śmiechu z tego wyjaśnienia. Była najszczęśliwszą osobą w tym towarzystwie. Miała wszystkich swoich bliskich obok. Jessica opychała się dobrociami, mówiąc, że to już ostatnie dni, kiedy ma prawo bezkarnie sobie dogadzać, Pola trajkotała w najlepsze ze swoim bratem, Zac i Adrian filmowali jak zawsze na dwie kamery, Mike próbował załatwić jakąś muzykę, żeby mogli sobie potańczyć, Angela trzymała się trochę z boku, przecież miała Olę na co dzień. Siostra Tay’a, mała Jessica ciągle przychodziła do dużej Jessici i pytała, kiedy wreszcie zostanie tą obiecaną ciocią. Rozgardiasz był ogromny i mało kogo obeszło to, że trzy osoby ulotniły się w celu wykonania próby. Ola tylko machnęła im na pożegnanie wracając do konwersacji z mamą.

Całe towarzystwo z Polski poza Pawłem i Jess bawiło się w tłumie, z boku, za barierkami, specjalnie zostało ustawione takie miejsce. Ola patrzyła z uwielbieniem na swojego ukochanego, gdy śpiewał jakby tylko ona tam była. Codziennie dziękowała w myślach Poli, Nicole i Gabrysi za to, że namówiły Tay'a do przylotu do Polski. Była szczęśliwa, tęskniła za domem i rodziną, ale wybrała miłość. Miłość, o którą dbała jak tylko potrafiła najlepiej. Tay ją kochał, nawet taką, która nigdy nie da mu dziecka, taką z wadami, taką z zaletami, taką codzienną, zwykłą ją. Chociaż, gdy mu to mówiła twierdził, że właśnie musi być niezwykła skoro nic nie potrafiło sprawić, żeby o niej zapomniał. Zamyśliła się na dłuższą chwilę, aż Gabi trąciła ją łokciem. Po solówkach i przerwie, gdzie wszyscy spotkali się za kulisami przyszedł czas na jej piosenkę. Tay wziął mikrofon w dłoń i zaczął patrzeć po pierwszych rzędach. 

- „Zawsze na koncertach tej trasy zapraszam na scenę kogoś z publiczności przy pewnej piosence.” – pisk był nieprawdopodobny – „Dzisiaj zrobię wyjątek. Chciałbym zaprosić do tańca osobę, dla której powstał ten utwór. Spojrzał centralnie na Olę, która stała przerażona kiwając głową na 'nie'. Gdy zobaczyła, że Tay zmierza w jej stronę schowała się za Adriana. 

- „Widzę, że będą trudności.” – powiedział odkładając mikrofon na stojak, zeskakując ze sceny, przerzucając Olę przez ramię i wracając schodami zza kulis. Wrzask znowu się podniósł.

- „Panie i Panowie, najlepsza tancerka na świecie, która zainspirowała mnie do napisania 'Give a little' – moja żona – Aleksandra Hanson.”

Ola postukała się w czoło, na co dostała buziaka od Tay'a. Zatańczyli razem do jej piosenki, na scenie, do JEJ piosenki. Trochę się tego obawiała i stresowała na początku, ale po chwili dała się ponieść muzyce i niebieskookiemu. A potem? A potem żyli długo i szczęśliwie...

Zac
- „I było im zielono...”